Andrzej Kopiczyński

Aktor filmowy, telewizyjny, radiowy i teatralny, po dziś dzień kojarzony przede wszystkim z rolą Stefana Karwowskiego – tytułowego „40-latka” z popularnego serialu Jerzego Gruzy.

Urodził się 15 kwietnia 1934 roku w Międzyrzecu Podlaskim. Studiował w PWST w Łodzi, którą ukończył w 1958 roku. Tuż po zdobyciu dyplomu uczelni, rozpoczął owocną karierę na scenie, ekranie i na falach eteru, Kopiczyński znany jest bowiem z pięknej barwy głosu.

Był aktorem teatrów w Olsztynie, Bydgoszczy i Koszalinie, zanim związał się na dłużej z szczecińskim Teatrem Dramatycznym (1963-70). Niemal całą dekadę lat 70-tych spędził w zespole Teatru Narodowego w Warszawie (1970-79), a po kilku sezonach w warszawskich teatrach: Rozmaitości (1979-82) i Na Woli (1982-86), związał się na stałe ze stołecznym Teatrem Kwadrat (od 1986 roku). W latach 60-tych aż czterokrotnie nagradzano go za sceniczne kreacje na FTPP w Toruniu.

Przygodę z filmem rozpoczął jeszcze jako student, pojawiając się w niedużej roli w „Prawdziwym końcu wielkiej wojny” Jerzego Kawalerowicza (1957). Rok później wziął udział w czechosłowacko-enerdowskiej komedii „Zadzwońcie do mojej żony” (1958), jednak na kolejne propozycje musiał czekać aż siedem lat.

W 1964 roku powrócił na ekrany, biorąc udział w trzech różnych produkcjach, w tym w społecznym dramacie „Obok prawdy” Janusza Weycherta, gdzie wcielił się w pierwszoplanową rolę Wojtka Łopota. Z reżyserem spotkał się też dwa lata później na planie filmu „Cierpkie głogi” z Barbarą Krafftówną i Ryszardem Filipskim (1966).

Niejednokrotnie grał też u takich twórców, jak: Wanda Jakubowska („Koniec naszego świata” 1964, „Gorąca linia” 1965, „150 na godzinę” 1971), Julian Dziedzina (sportowe filmy: „Święta wojna” 1965 i „Czekam w Monte-Carlo” 1969, zrealizowana po latach „Dziewczyna z Mazur” 1990), Janem Rutkiewiczem („Zakochani są między nami” 1964, „Wiktoryna, czyli czy pan pochodzi z Beavais?” 1971, „Skarb trzech łotrów” 1972), Andrzejem Jerzym Piotrowskim („Pułapka” 1970, „Zasieki” 1973), czy Ewą i Czesławem Petelskimi (wojenny film „Jarzębina czerwona” 1969, biograficzno-historyczny „Kopernik” 1972).

To właśnie tytułowa rola wielkiego, polskiego astronoma w ostatniej z produkcji była najsłynniejszą i najbardziej charakterystyczną kreacją w filmografii aktora, do czasu otrzymania propozycji zagrania jednej z głównych ról w bijącym prawdziwe rekordy popularności serialu „40-latek” w reżyserii Jerzego Gruzy (1974-77).

Postać tytułowego bohatera – czyli inżyniera Stefana Karwowskiego wyniosła aktora na szczyt popularności, ale też przylgnęła do niego do tego stopnia, że po dziś dzień utożsamiany jest on właśnie z serialowym „40-latkiem”.

Rola Karwowskiego przyniosła mu nagrody: indywidualną I stopnia (1978) oraz zespołową nagrodę Przewodniczącego Komitetu d/s Radia i Telewizji (1976), jak również „Srebrny Gwóźdź Sezonu”, w plebiscycie popularności „Kuriera Polskiego”.

W 1976 roku wystąpił w filmowej wersji serialu, zatytułowanej „Motylem jestem, czyli romans 40-latka”, zgarniając nagrodę za pierwszoplanową rolę męską na FPFF w Gdyni.

W 1993 roku powrócił do roli Karwowskiego w zrealizowanej po latach kontynuacji serialu „40-latek. 20 lat później”, ponownie w reżyserii Gruzy i z Anną Seniuk w roli Magdy Karwowskiej. Serial nie cieszył się już jednak tak dużym powodzeniem, jak pierwowzór.

W międzyczasie zagrał w kilkunastu produkcjach, m.in. w dramacie „Ślepy bokser” Marka Nowaka, określanym przez krytyków jako „40-latek na serio” (1981), w słynnej ekranizacji „Znachora” Jerzego Hoffmana (1982), w kostiumowym filmie „Niezwykła podróż Baltazara Kobera” Wojciecha Jerzego Hasa (1988) i w „Korczaku” Andrzeja Wajdy (1990). Wiele lat później ponownie spotkał się z Hoffmanem na planie ekranizacji sienkiewiczowskiego „Ogniem i mieczem”, gdzie kreował Zaćwilichowskiego (1999).

W latach 1999-2000 związany był z serialem „Czułość i kłamstwa”, gdzie kreował postać ojca jednej z głównych bohaterek, natomiast w latach 1999-2005 niezwykle często gościł na planie sitcomu „Lokatorzy”. Pojawił się też gościnnie w takich serialach, jak: „Niania” (2005), „Świat według Kiepskich” (2007) i „Plebania” (2008).

Ostatnio wziął udział w komedii Sławomira Kryńskiego „To nie jest tak jak myślisz kotku”, gdzie pojawił się w epizodycznej roli ministra (2008).

Wśród wyróżnień za jego pracę artystyczną znajdują się m.in. Złoty Krzyż Zasługi (1975) i Odznaczenie za zasługi dla Warszawy (1977).