Ciemna strona Księżyca

Debiutancki scenariusz Briana Millera nawiązuje do popularnej teorii spiskowej dotyczącej amerykańskich lotów na Księżyc. Oficjalnie ostatnia wyprawa odbyła się w 1972 roku, a kolejne zostały wstrzymane z powodu finansowych. Istnieje jednak przeświadczenie, że NASA kontynuowała badania, wysyłając kolejne załogi w kosmos. Film Gonzalo Lópeza-Gallego opowiada o jednej z takich tajnych operacji. Obsada Apollo 18 ma za zadanie przywiezienie na Ziemię próbek podłoża. Jednak prawdziwy cel misji jest zgoła inny. Ben i Nate zostają wysłani na pewną śmierć, a ich dramatyczną walkę o życie potajemnie rejestrują obiektywy kamer.

„Apollo 18” został wyprodukowany przez Timura Bekmambetova, co teoretycznie nie wróży nic dobrego, jeśli pamiętamy fatalnego „Abrahama Lincolna: Łowcę wampirów”. Okazuje się, że obawy są przedwczesne, przynajmniej jeśli chodzi o stronę formalną. Dysponując budżetem zaledwie 5 mln dolarów twórcy odwalili kawał zaskakująco dobrej roboty. „Apollo 18” składa się z „tajnych materiałów NASA”, które wyciekły do Internetu. Oczywiście taki slogan nie robi już na nikim wrażenia, ale cóż- takie wymogi konwencji.

Gonzalo Lópeza-Gallego zadbał o jak największy realizm i każdy szczegół. Jak przystało na film z gatunku „autentycznych”, obraz jest ziarnisty i prześwietlony, co rusz pojawiają się charakterystyczne paprochy i zakłócenia. „Apollo 18” został zmontowany tak, aby dawał złudzenie kręcenia różnymi technikami. Raz obraz jest panoramiczny, kiedy indziej, gdy podglądamy kosmonautów wewnątrz statku, oglądamy nagrania w formacie 4:3. Duże wrażenie robią również sceny rozgrywające się na powierzchni Księżyca, stylizowane na materiały archiwalne z udziałem Neila Armstronga. Paradoksalnie efekt wygląda lepiej niż w przypadku superdrogich produkcji.

I wszystko było by dobrze, gdyby nie fakt, że „Apollo 18” jest po prostu nudny. O ile pierwsze 20 minut, kiedy w „prywatnych nagraniach” kosmonauci przy grillu opowiadają o przygotowaniach do misji, mogą zaciekawić, to kolejne oglądamy już bez większego entuzjazmu. Trwającą zaledwie 72 minut historię spokojnie dałoby radę zawrzeć w formie krótkiego metrażu. Z pożytkiem dla nas i filmu.

Tym razem Monolith nie rozpieszcza. W dodatkach znajdziecie jedynie nędzny zwiastun.