Emilian Kamiński miał koszmarne dzieciństwo. Uratowała go sfora psów

Emilian Kamiński nie żyje - taka informacja dostała się do mediów w grudniowy poranek. Aktor od dawna chorował, ale pracował mimo pogarszającego się stanu zdrowia. Kochał swój teatr, który założył w 2009 r. i o który już kilka lat później musiał walczyć. Najpierw ze względu na problemy z lokalem, później kłopotów dołożyła rozprzestrzeniająca się po świecie pandemia. COVID-19 odcisnął piętno i na pracy zawodowej Kamińskiego, i na jego zdrowiu. W lutym 2022 r. aktor tłumaczył, że przeszedł operację i miewa pocovidowe kłopoty zdrowotne. Czuł się jednak na tyle silny, by nadal działać w Teatrze Kamienica. Odszedł pięć miesięcy po tym, jak świętował 70. urodziny.

"Odszedł przy rodzinie, w swoim domu w Józefowie" - poinformowano na oficjalnym facebookowym profilu teatru Kamińskiego. Aktor zawsze mógł liczyć na najbliższych. Miał kochającą żonę i troje dzieci - Natalię (córkę z poprzedniego związku), Kajetana i Cypriana.

Od lat pozostawał w związku z Justyną Sieńczyłło, którą poznał jeszcze jako nastolatkę. Kiedy aktorzy ponownie spotkali się po 10 latach, zaiskrzyło. Po kolejnych dwóch wzięli ślub. Przeżyli ze sobą ponad ćwierć wieku, tworząc udane małżeństwo i dom dla swoich dzieci.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Ale Kamiński własnego dzieciństwa, które przypadło na lata 50., nie wspominał najlepiej. Jego rodzice byli bardzo zapracowani. Nie zawsze potrafili upilnować syna, który miał być dzieckiem dość porywczym i zbuntowanym.

- Moje dzieciństwo... uwielbiałem chodzić po lasach, a tu ich nie brakuje. Któregoś dnia, a dokładnie w sylwestra 1954 r., wybrałem się do lasu. Sam. Był trzaskający mróz, a ja miałem dwa i pół roku. Pewnie bym zginął, zamarzł, przepadł, gdyby nie sfora bezdomnych psów. Znalazły mnie, otoczyły i grzały własnymi ciałami - zdradził Kamiński "Super Expressowi" w 2011 r.

W 2016 r. w rozmowie z magazynem "Świat i Ludzie" mówił: - Nie chcę rozmawiać o swoim dzieciństwie. Nie wracam do niego. Jeśli już to jedynie do tych drzew, przy których siedziałem, bo raczej bywałem poza domem. [...] Byłem bitym dzieckiem, więc wiem, jak to działa na dzieci.

Przemoc zapamiętał na zawsze. Gdy sam został ojcem, starał się nie popełnić błędu własnych rodziców.

Kamiński jako dorastający chłopiec uciekał z domu. Gdy nie miał co jeść, pomagali mu bezdomni lub Cyganie. Z tymi ostatnimi mocno się zaprzyjaźnił. Bywał w taborze, spędzał z nimi czas przy ognisku. Romowie nazywali go Baroszero.

- Pamiętam taki bolesny czas, kiedy byłem głodny. Nie jadłem przez 52 godziny. Poratowali mnie bezdomni na Dworcu Centralnym. Pokazali, gdzie mogę się przespać - wspominał aktor po latach.

Ostatecznie zawsze wracał do rodzinnego domu, choć rodzice chcieli, aby został księgowym, a jego ciągnęło do teatru. Nie miał wsparcia w matce i ojcu. - Musiałem wszystko zdobywać sam, ale dobrze, że tak się stało, dzięki temu znam wartość pracy i umiem to docenić - opowiadał.

Kamiński dobrze zapamiętał swój incydent z bezdomnością. Gdy założył Teatr Kamienica, zaczął organizować spotkania wigilijne dla osób pozbawionych domu. - Oni są w beznadziei. Największym problemem bezdomności jest brak nadziei. To jest taki promyk, żeby dać im nadzieję - mówił aktor w Polskim Radiu 24 w 2019 r.

Emilian wychowywał się z młodszą o trzy lata siostrą Dorotą, która również została aktorką.

W najnowszym odcinku podcastu "Clickbait" rozmawiamy o "Wednesday", czyli najpopularniejszym serialu Netfliksa ostatnich tygodni, najlepszych (i najgorszych) filmach świątecznych oraz przeżywamy finał 2. sezonu "Białego Lotosu". Możesz nas słuchać na Spotify, w Google Podcasts, Open FM oraz aplikacji Podcasty na iPhonach i iPadach.