Magdalena Stużyńska - Brauer

Urodziła się 25 marca 1974 roku w Giżycku, wychowała – w Warszawie. Odkąd pamięta chciała być aktorką, śpiewaczką operową lub…kosmonautką. Do wyboru pierwszej opcji w znaczącym i przeważającym stopniu przyczynił się fakt uczęszczania do Ogniska Teatralnego przy stołecznym Teatrze Ochota. Do tej, prowadzonej przez państwa Halinę i Jana Machulskich, instytucji, przyszła gwiazda zawitała jako 14-latka i po dziś dzień pamięta to jako jedno z najważniejszych wydarzeń w swoim życiu. To właśnie wówczas miał miejsce jej debiut sceniczny w sztuce „Eksperyment Magdalena” Andrzeja Maleszki (1989).

Nie porzuciła również marzeń związanych ze śpiewem operowym, którego zaczęła uczyć się jako 18-latka, uczęszczając na lekcje m.in. do Bogny Sokorskiej.

Studiowała na Wydziale Wiedzy o Teatrze Akademii Teatralnej w Warszawie, który ukończyła w 1997 roku. W tym samym roku zdała tam również eksternistyczny egzamin aktorski. Wkrótce potem związała się z Teatrem im. Żeromskiego w Kielcach (1998-2000), gdzie m.in. wykreowała postać Goplany w inscenizacji „Balladyny”, a później – z warszawskim Teatrem Kwadrat (2000-2003), gdzie można ją było oglądać chociażby w roli Vicky w komediowej sztuce „Mayday 2”.

Dzięki przynależności do Ogniska państwa Machulskich otrzymała możliwość wczesnego debiutu filmowego i telewizyjnego oraz współpracy z wybitnymi twórcami.

** Jej debiutem filmowym była kreacja narkomanki w „Bramie do raju” (1990), a telewizyjnym – rola Weronki w serialu „Fitness Club” (1994-95).**

W 1992 roku miała okazję trafić na plan filmu Andrzeja Wajdy „Pierścionek z orłem w koronie” Andrzeja Wajdy, gdzie zagrała epizodyczną rolę sanitariuszki, a w 1995 roku wystąpiła jako jedna z zakonnic w „Pokuszeniu” Barbary Sass. Pierwszą większą kreacją filmową Stużyńskiej była rola Mariolki w „Słodko-gorzkim” Władysława Pasikowskiego (1996).

** Zanim nastąpił przełomowy moment i początek wieloletniej przygody z telenowelą „Złotopolscy”, zdążyła wziąć udział w trzech zagranicznych produkcjach (m.in. w austriackim filmie „Ostwarts” 1994), dołączyć do obsady serialu „Dom” (1996-97, 2000) i zagrać jedną z głównych ról w „studenckim” serialu „Pokój 107” z Janem Wieczorkowskim i Kingą Preis (1997). W 1997 roku związała się na 11 lat z telenowelą „Złotopolscy”. Kreując dość komiczną postać Marcysi, kelnerki w restauracji Marty (Ewa Ziętek) i późniejszej synowej tejże, zjednała sobie sympatię i ogromną popularność wśród widzów, ale też dała się zaszufladkować z konkretnym typem postaci.**

Na palcach jednej ręki można zliczyć jej filmowe występy pomiędzy pracą na planie telenoweli. W latach 1999-2000 grała jedną z pielęgniarek w „Na dobre i na złe”, w 2001 roku pojawiła się u Marka Bukowskiego w filmie „Blok.pl”, a w 2003 roku wcieliła się w postać Czarownicy w „Siedmiu przystankach na drodze do raju” Ryszarda Nyczki. Ponadto zaliczyła gościnne występy: jako terapeutka w sitcomie „Daleko od noszy”, koleżanka tytułowej „Niani” (2005-2006), Maryla w „Heli w opałach” (2006-2007), Daria Brzozek w „Kryminalnych” (2007).

Dość intensywnie udzielała się za to jako prowadząca programy telewizyjne („Jazda kulturalna”, „Jedyneczka”, „Sekrety kobiet”, „Pytanie na śniadanie”, „Para w Polskę”). Ostatnio pojawiła się na planie dwóch produkcji filmowych – jako Hanka, kochanka głównego bohatera (Antoni Pawlicki) w słynnych „Drzazgach” Macieja Pieprzycy oraz jako mama tytułowej „Karolci” w ekranizacji znanej książki dla dzieci (oba 2008). W tym samym roku oficjalnie zrezygnowała z dalszego udziału w telenoweli „Złotopolscy”.

W zestawie jej ulubionych książek znajduje się m.in. „Sto lat samotności” Marqueza oraz kilka pozycji Tomasza Manna i Virginii Woolf. Słucha zarówno muzyki poważnej, jak i jazzu, czy muzyki progresywnej - w jej dyskografii Bach sąsiaduje z Portishead. Lubi filmy ambitne, ceniąc twórczość takich reżyserów, jak choćby Lynch, Polański, Tykwer, Bergman, czy Greenaway.