Bohdan Smoleń: smutniejszy, niż wszyscy myślą

- Wszystkim się wydaje, że Bohdan jest taki wesoły, dowcipny. A on jest smutniejszy, niż wszyscy myślą – powiedziała o nim siostra Irena.

I faktycznie, aktor niemal przez całe życie musi zmagać się z kolejnymi tragediami.

Najpierw, w tajemniczych okolicznościach, zginął jego nastoletni syn. Później życie odebrała sobie żona Smolenia, która nie mogła poradzić sobie z depresją. Zmarła na rekach męża, który próbował ją uratować.

Z czasem i on sam zaczął podupadać na zdrowiu. Lecz nawet w najtrudniejszych chwilach starał się nieść pomoc innym. Aż wreszcie nie miał już na to siły: schorowany, poruszający się na wózku, niemal zupełnie się poddał i przestał walczyć.

Choć jego rodzice związani byli z teatrem, ojciec nie chciał, by syn poszedł w ich ślady.Namówił chłopaka, by uczył się w Akademii Rolniczej – Smoleń na to przystał, ale później i tak wylądował na scenie.

Zaczynał od występów w założonym przez siebie krakowskim kabarecie Pod Budą, a później nawiązał współpracę z Zenonem Laskowikiem. Jako kabaret Tey zgarnęli wiele nagród, a na ich występy przychodziły prawdziwe tłumy. Smoleń stał się prawdziwą gwiazdą.

Ale wkrótce ich drogi się rozeszły – jak twierdził aktor, poróżnił ich alkohol, do którego Laskowik miał wielką słabość.

Ale nawet kiedy nie układało mu się w pracy, mógł odetchnąć w domu, u boku ukochanej żony i synów. Byli szczęśliwą, kochającą się rodziną – aż do 1989 roku.

Wtedy ich średni syn, Piotr, odebrał sobie życie. Przynajmniej taka jest oficjalna wersja, w którą Smoleń do dziś nie wierzy.

- Miał 15 lat. Wyszedł po taśmy z Teya, które pożyczył koledze. I już nie wrócił do domu – opowiadał aktor w książce „Niestety wszyscy się znamy”. Ciało powieszonego chłopca znaleziono dopiero następnego dnia.

- Jestem przekonany, że był ktoś drugi z nim. Ktoś mu to zrobił albo kazał mu to zrobić - mówi w wywiadzie dla "Wysokich Obcasów".

Po śmierci Piotra okazało się, że wspomniane pasek i nóż należały do syna miejscowego listonosza, który później na widok Smolenia dostał dwa razy ataku serca.

Smoleń bardzo ciężko to przeżył, zwłaszcza że to on musiał zdjąć ciało syna.

Po śmierci syna żona Smolenia wpadła w prawdziwą depresję.

Ale aktor nie spodziewał się, że to doprowadzi ją do podjęcia tak radykalnego kroku.

Na tym jednak się nie skończyło. Aktor musiał stoczyć walkę z natrętnymi dziennikarzami.

- Był wtedy taki tygodnik "Poznaniak". Jakaś panienka i fotoreporter mnie dopadli. Powiedziałem: "Jeszcze jedno zdjęcie mi zrobisz, to ci to szkiełko do oka wsadzę". A panienka mówi, że nie szkodzi: "I tak mam zdjęcia z sekcji zwłok pana żony". I że zamieści to w gazecie. Poszedłem do właściciela tej gazetki, żeby nie grzebał w moich trumnach. Ten artykuł się nie ukazał.

- Śmierć moich najbliższych nie zrobiła mnie lepszym ani gorszym. Zrobiła mi wielką, niewyobrażalną dziurę– mówił Smoleń w książce „Niestety wszyscy się znamy”.

Ale wiedział, że nie może się poddać. Opiekował się synami, próbował też wrócić do pracy, aby zapewnić im godziwe życie.

Kierowała nim też potrzeba działania. Mówił, że skoro sam doświadczył tyle cierpienia, chciałby pomóc innym, których los równie ciężko doświadczył. W 2007 roku założył „Fundację Stworzenia Pana Smolenia”, pomagającą dzieciom z porażeniem mózgowym i zespołem Downa.

Pracował ponad siły i wreszcie sam trafił do szpitala. Najpierw z poważnym zapaleniem płuc. Potem z wylewem.

Jednak nawet wtedy nie chciał zrezygnować. Bagatelizował swój stan zdrowia. I nawet kiedy wylądował na wózku inwalidzkim, wciąż bardziej przejmował się innymi, każdą myśl poświęcając swojej fundacji. Bał się, że nie zdoła dalej jej prowadzić.

- Nie chcę zawieść moich dzieciaków – mówił w "Fakcie". Wreszcie, z powodu pogarszającego się stanu zdrowia, musiał się poddać - Joanna Kubas z fundacji Smolenia twierdziła, że cierpienie odebrało mu wolę życia.

Obecnie aktor coraz rzadziej pojawia się publicznie, a media stale donoszą o jego złym stanie zdrowia.

- Nic mi nie potrzeba – zapewnia jednak stale Smoleń, a jeśli prosi o pomoc – to nie dla siebie, a dla innych.(sm/gol.)