Hannah Arendt

Wielka niemiecka reżyserka Margarethe von Trotta od debiutu w 1970 roku „Utraconą częścią Katarzyny Blum”, zawsze stała w kontrze do politycznego mainstreamu. W swoim najnowszym filmie przedstawia sylwetkę jednej z największych filozofek XX wieku - Hanny Arendt. Do roli tytułowej zaś zaangażowała wspaniałą aktorkę - Barbarę Sukową, nagrodzoną w 1986 roku Złotą Palmą za kreację innej wielkiej kobiety w filmie von Trotty – Róży Luksemburg.

Hannah Arendt na początku lat sześćdziesiątych mieszka z mężem w apartamencie na Manhattanie, prowadząc wygodne życie cenionej pisarki. wiadomość o pojmaniu w Argentynie Adolfa Eichmanna, wysokiego nazistowskiego funkcjonariusza odpowiedzialnego za plan masowej eksterminacji Żydów w czasie II wojny światowej. Von Trotta skupia się na czterech latach z życia Arendt, gdy ta postanawia pojechać na proces zbrodniarza do Jerozolimy i najpierw relacjonować go dla „The New Yorkera” a następnie opisać w książce (słynnej „Eichmann w Jerozolimie”). W czasie procesu Arendt - a wraz z nią cały świat - widzą na ławie oskarżonych spokojnego, przeciętnego w zachowaniu urzędnika, który wcale nie wygląda jak dyszący krwią potwór (w filmie zamieszczone są prawdziwe nagrania z procesu). Relacjonując kolejne dni przesłuchań Hannah opisuje Eichmanna jako typowego biurokratę, bezrefleksyjnie wykonującego polecenia, który nigdy nie dostrzegł szerszego kontekstu swojej przerażającej działalności. Prowadzi ją to do sformułowania
słynnej tezy o „niedającej się opisać i zrozumieć banalności zła”. Takie stwierdzenie jest czymś zaskakującym dla współczesnych, którzy źle interpretując jej słowa posuwają się do zarzutów, że oto Żydówka i wielka filozof chce bronić odpowiedzialnego za Holocaust potwora. Arendt wspaniale odpiera fale krytyki, jednocześnie wspominając swoje przejścia w nazistowskich Niemczech.

W retrospekcjach przyglądamy się jej młodzieńczemu romansowi z innym wielkim filozofem - Martinem Heideggerem, późniejszym współpracownikiem NSDAP. Hannah, mimo że kosztowało ją to wiele nerwów i straconych przyjaźni, nie zerwała z byłym kochankiem po wojnie. Zarówno jego, jak i nieporównanie bardziej winnego Eichmanna, starała się zrozumieć. Co jednak wcale nie oznaczało wybaczenia, gdyż „normalność owa była dużo bardziej przerażająca niż wszystkie potworności wzięte razem”.

Świetny scenariusz, rewelacyjna obsada epizodów: z Julią Jentsch i dwukrotnie nominowaną do Oscara Janet McTeer, sprawiły, że film został uznany przez światową krytykę za jedną z najlepszych biografii, która z powodzeniem zbiera nagrody na międzynarodowych festiwalach.

Nagrody/Festiwale:

2013 – Bawarska Nagroda Filmowa dla najlepszej aktorki Barbary Sukowej,
2013 – Berlińska Nagroda Filmowa, „Lola” dla najlepszego filmu oraz dla najlepszej pierwszoplanowej aktorki, cztery nominacje za scenariusz, reżyserię, kostiumy i charakteryzację.
2012 – Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Valladolid (Hiszpania), „Złota Szpica” dla najlepszego filmu.
2012 – Romy Gala (Austria), nominacja dla ulubionej aktorki dla Barbary Sukowej.
2012 – Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Tokio, nominacja za reżyserię
2012 – Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Tallinnie, nominacja za reżyserię