''Kamienie na Szaniec'' - mamy recenzję nowego filmu Roberta Glińskiego!

Żeby od razu była jasność – zupełnie nie popieram tych sprzeciwów. Wynikają one, moim zdaniem, z braku zrozumienia dla uniwersalności kina oraz, przede wszystkim, światopoglądu dzisiejszego widza. Gdyby Gliński zrobił film tak, jak chcieliby tego harcerze, to byłby on przeznaczony wyłącznie dla nich – do reszty widzów w ogóle by nie trafił. Dlatego też uważam za dobry pomysł, iż bohaterowie są ulepieni w stylu glamour - młodzi, piękni, ze znacznie bliższym dzisiejszemu podejściem do życia. Nie da się nikomu wpoić patriotyzmu czy innych wartości po prostu o nich mówiąc. Gdyby bohaterowie ganiali po ekranie, w co drugiej scenie krzycząc „Bóg, honor, ojczyzna”, „Ratujmy Polskę”, wyszedłby z tego nieznośny, patetyczny gniot.

A tak dostajemy film, który bez większych problemów powinien przypaść do gustu młodym ludziom – i nie tylko. Poza wspomnianym brakiem podniosłych przemów (chociaż kilka oczywiście się zdarza), Gliński daje nam świetnie skonstruowane postaci – a raczej Rudego i Zośkę, bo rola Alka została niestety mocno zmarginalizowana. Z tymi chłopakami, którymi targają wątpliwości i namiętności, którzy zakochują się, bawią – czasem także w wojnę – ale przede wszystkim tworzą zgraną, lojalną grupę, bez trudu da się utożsamić. Tym bardziej, że niemal każdy jest tu bardzo dobrze zagrany, ze szczególnym wskazaniem na Tomasza Ziętka, czyli Rudego. Szkoda tylko, że dziewczyny zostały zredukowane do ozdób – jedyne czym się zajmują to płacz, krzyki i lamenty.

„Kamienie na szaniec” mają bardzo dobre, szybkie tempo, a sama akcja hamuje dopiero pod koniec. A skoro mowa już o zakończeniu, to do niego, poza praktycznym brakiem Alka, mam największe zastrzeżenia. Nie mogę zdradzić jak dokładnie wygląda, więc ciężko mi napisać coś więcej. W każdym razie jest nieprzekonujące i nie pasujące do tego, co oglądaliśmy na ekranie wcześniej.

Film dość mocno różni się od książki, co jednak nie jest zarzutem, tym bardziej, że najważniejsze wydarzenia zostały zachowane. Dzięki temu możemy obejrzeć świetnie nakręconą, trzymającą w napięciu sekwencję odbicia Rudego z rąk Hitlerowców pod Arsenałem. Gliński po raz kolejny udowadnia, że jest bardzo zdolnym reżyserem – poza trzymaniem tempa i pewnym prowadzeniem aktorów, potrafi również świetnie grać na emocjach widza. Są tu momenty zarówno zabawne, jak i wzruszające, a co najważniejsze wszystkie trafiają w punkt. Całość jest porządnie zmontowana, udźwiękowiona, a charakteryzacja aktorów robi spore wrażenie - największe w scenie przesłuchiwania Rudego.

Przyznam szczerze, że „Kamienie na szaniec” są dla mnie wielkim zaskoczeniem. I, jak łatwo się domyślić, szalenie pozytywnym. Robert Gliński zrobił wciągający, ciekawy i kipiący energią film. Do tego taki, który będzie nie tylko szeroko i głośno komentowany, ale przede wszystkim trafi do masowej publiczności. Czy warto więc było narazić się na takie głosy krytyki? Moim zdaniem, zdecydowanie tak.

Bohaterowie "Kamieni na szaniec" to chłopcy, wychowani w patriotycznych domach, kształtowani przez harcerskie ideały, postanawiają walczyć. Stają się żołnierzami i choć codziennie ocierają się o śmierć, to jednak nawet w tych okrutnych czasach potrafią żyć pełnią życia. Walczą ofiarnie i z honorem. Odchodzą "jak kamienie przez Boga rzucane na szaniec", zostawiając po sobie wielką lekcję przyjaźni, honoru i miłości do Ojczyzny.

Autor: Jędrzej Dudkiewicz, ocena: 8/10