Nastassja Kinski

Odznaczająca się nieprzeciętną urodą, międzynarodowa gwiazda pochodzenia niemieckiego. Wsławiła się przede wszystkim jako tytułowa „Tess” w filmie Romana Polańskiego oraz kilkakrotna odtwórczyni ról u Wima Wendersa. Jest córką słynnego aktora Klausa Kinskiego.

Redakcja film.wp.pl

1 lutego 2012, 20:23

Urodziła się 24 stycznia 1961 roku w Berlinie, jako Nastassja Aglaia Nakszynski. Rodowe nazwisko zmienione zostało na „Kinski” wraz z rozwijającą się karierą aktorską ojca Nastassji, charyzmatycznego, niepowtarzalnego odtwórcy ról u Wernera Herzoga - Klausa Kinskiego. Mimo, że zawodowo poszła w ślady ojca, z nim samym straciła kontakt jeszcze jako dziecko.

** Zadebiutowała w 1975 roku w niemieckim filmie Wima Wendersa „Fałszywy ruch” (German Film Award in Gold).** Zagrała jeszcze zakonnicę w okultystycznym horrorze „To the devil a Daughter” (1976), wystąpiła u boku Marcella Mastroianniego w hiszpańsko-włoskim romansie Alberta Lattuady „Bądź, jaka jesteś” (1978) i była gwiazdą niemieckiej komedii „Passion Flower Hotel” (1978), zanim nastąpił przełomowy moment w jej karierze.

** Stało się to za sprawą spotkania z Romanem Polańskim, który najpierw namówił młodą gwiazdę na kursy aktorstwa w słynnym nowojorskim Instytucie Lee Strasberga, a następnie obsadził ją w tytułowej roli w głośnym filmie „Tess” swojego autorstwa (1979). Ważne nagrody i nominacje (Złoty Glob dla Najlepszej Debiutantki, nominacja do Złotego Globu i Césara dla Najlepszej Aktorki), międzynarodowy sukces filmu, znane nazwisko i pogłoski o rzekomym romansie z Polańskim – cała ta mieszanka sprawiła, że o aktorce zaczęło być głośno, i to po obu stronach oceanu. Popularności nie zaszkodziła też owiana legendą, rozbierana sesja zdjęciowa z prawdziwym wężem.**

W 1982 roku wystąpiła w dwóch amerykańskich produkcjach: romansie „Ten od serca” Francisa Forda Coppoli i horrorze „Ludzie-koty” Paula Schradera z Malcolmem McDowellem (nominacja do Saturna), jednak jej ekranowa osobowość była na tyle odmienna od typowych wizerunków hollywoodzkich gwiazd, że najzwyczajniej nie sprawdziła się u tamtejszych odbiorców.

Nie rezygnując całkowicie z występów w kinie amerykańskim („Hotel New Hampshire” Tony’ego Richardsona 1984), zdecydowanie lepsze i bardziej znane kreacje w tej dekadzie, tworzyła w filmach europejskich. W 1983 roku zagrała we francuskim kryminale „Księżyc w rynsztoku” Jeana - Jacquesa Beineixa i w opartym o biografię Schumanna, niemieckim filmie muzycznym Paula Schamoni „Symfonia wiosenna” (1983, German Film Award in Gold). Rok później dała pamiętny występ w głośnym filmie Wima Wendersa „Paryż, Teksas” i zagrała tytułową rolę w „Kochankach Marii” Andrieja Konczałowskiego (1984, Srebrna Taśma), a w 1985 roku wystąpiła u boku Bena Kingsleya w „Haremie” i Ala Pacino w „Rewolucji”.

** W 1987 roku otrzymała druga nominację do Césara za rolę we francuskiej produkcji „Chora z miłości” Jacquesa Deraya.**

Oprócz Francji, na przełomie dekad Kinski zyskała ogromną popularność również we Włoszech, pojawiając się w gwiazdorskiej obsadzie wielu zrealizowanych tam filmów (m.in. „W pewną noc, w świetle księżyca” Liny Wertmüller 1989, „Wiosenne wody” Jerzego Skolimowskiego 1989, „Sekret” 1990, „Blondyneczka” 1992). W 1991 roku zagrała obok Nikity Michałkowa w ekranizacji „Skrzywdzonych i poniżonych”, a w 1993 roku raz jeszcze spotkała się z Wendersem, tym razem na planie filmu „Tak daleko, tak blisko”.

W drugiej połowie 90-tych ponownie wzbudziła w Hollywood zainteresowanie swoją osobą, czego głównym czynnikiem sprawczym była stała obecność w tabloidowej prasie z uwagi na zwieńczony ciążą romans z Quincy Jonesem.

Począwszy od 1994 roku i udanego występu u boku Charliego Sheena w sensacyjnym filmie „Na granicy ryzyka”, nieprzerwanie związana jest właściwie wyłącznie z kinem i telewizją amerykańską. W ciągu ostatniej dekady wzięła udział w wielu tamtejszych produkcjach, z których najsłynniejsze to: komedia Ivana Reitmana „Dzień ojca” z Robinem Williamsem i Billym Crystalem (1997), dramat wojenny „Wybawca” z Dennisem Quaidem (1998), gwiazdorsko obsadzona komedia romantyczna „Gra w serca” (1998), thriller „Intruz” z Charlotte Gainsbourg (1999), horror TV „Dzień końca świata” z Randym Quaidem (2001), thriller: „Nie mów nic” z Williamem Baldwinem i „Pamiętnik seksoholika” z Rosanną Arquette (2001). Później można ją było oglądać na planie francuskich produkcji: telewizyjnej ekranizacji „Niebezpiecznych związków” z Leelee Sobieski i Andrzejem Żuławskim (2003), obok Gérarda Depardieu w mini-serialu „Kobieta muszkieter” (2004), czy obok Christophera Lamberta we francuskim dramacie „Jak dwie krople wody” (2004).

Nie licząc gościnnego występu w filmie Davida Lyncha „INLAND EMPIRE” (2006), w ostatnim czasie zaprzestała występów w filmach.