Nowości Against Gravity na DVD

"Alpy" to kolejny film w dorobku reżyserskim znanego greckiego reżysera Giorgosa Lanthimosa, wyprodukowany przez grecką firmę produkcyjną o nazwie Haos, która w 2005 roku wyprodukowała również jego inny film – Kinettę. Zdjęcia do "Alp" rozpoczęły się w październiku 2010 roku i trwały przez kilka miesięcy. Scenariusz podlegał stałej modyfikacji, a na ostateczny kształt filmu w dużym stopniu wpłynęła improwizacja aktorów.

Podobnie jak "Kieł", również "Alpy" uznane zostały za jeden z najbardziej oryginalnych greckich filmów ostatnich lat. Film wzbudził olbrzymie zainteresowanie i kontrowersje na arenie międzynarodowej. Potraktowano go jako radykalne rozwinięcie idei "Kła", określając nawet mianem "Kła 2".

"Alpy" po raz kolejny dowiodły, że Giorgos Lanthimos należy obecnie do grona czołowych przedstawicieli nowej, niezależnej greckiej kinematografii, a jego styl porównać można do twórczości takich przedstawicieli europejskiego kina jak: Michael Haneke, Ulrich Seidl, Jessica Hausner, czy Lars von Trier (którego Lanthimos uznaje za mistrza). Język filmowy Alp, podobnie jak całą twórczość Lanthimosa, cechuje nie tylko zimne, ostre spojrzenie na rzeczywistość, lecz także pozbawione emocji filmowe ujęcia, prezentujące krok po kroku, w sposób czasem szokująco werystyczny i pełny napięcia, wynaturzenia ludzkiej natury i emocji.

"Alpy" są przejmującym, krytycznym obrazem współczesnych relacji międzyludzkich, jak również emocjonalnej pustki, jaka się za nimi kryje. To także bardzo ostre spojrzenie na stosunek współczesnego człowieka do śmierci i własnego ja, od którego stara się za wszelką cenę uciec. Z uwagi na aktorskie i reżyserskie doświadczenie Lanthimosa "Alpy" cechuje duże wyczucie reżyserskiej i aktorskiej materii (w filmie grają również amatorzy), połączone z dbałością o wizualną jakość i atrakcyjność obrazu. Nakręcony z troską o najdrobniejszy szczegół, utrzymujący rygorystyczny rytm i tempo akcji film jest intrygująca tragedikomedią, w której groteska miesza się z powagą, a absurd z surrealizmem.

"Raj: miłość" to najnowszy film uznanego austriackiego reżysera Ulricha Seidla (twórcy m.in. Import/Export i Upałów – Nagroda Specjalna na MFF w Wenecji 2001), którego światowa premiera odbyła się w 2012 roku na 65. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes, gdzie film zaprezentowano w konkursie głównym.

"Raj: miłość" to pierwsza część filmowej trylogii reżysera, którą scala tytuł Raj. Seidl pracował nad nią przez cztery lata, kręcąc ponad 80 godzin zdjęciowego materiału. Pierwotnie stanowić ona miała jedną całość, ale ostatecznie reżyser zdecydował się na podzielenie wielogodzinnej fabuły na trzy części, których tytuły (Miłość, Wiara, Nadzieja) pochodzą od tytułu sztuki z 1932 roku Wiara, nadzieja, miłość (Glaube, Liebe, Hoffnung) austriackiego pisarza Ödöna von Horvátha, jednego z ulubionych pisarzy Seidla.

W pierwszej części trylogii, zatytułowanej "Raj: miłość", Seidl z humorem i elementami groteski portretuje tzw. „sugar mamas”, czyli białe, europejskie seks-turystki, korzystające z usług „beach boysów”. Reżyser ukazuje nie tylko ich samotność, lecz również problemy postkolonialnej Afryki oraz dysproporcje pomiędzy białymi przedstawicielami zachodniego świata a lokalnymi mieszkańcami. Film w doskonały sposób pokazuje również rynkową wartość seksualności, siłę i atrakcyjność odmiennego koloru skóry, jak również różnicę pomiędzy Europejczykami a Afrykańczykami, którzy dziś wzajemnie siebie wyzyskują. Autorem zdjęć do filmu (wspólnie z Edem Lachmanem) jest Wolfgang Thaler, od lat współpracujący ze znanym austriackim reżyserem Michaelem Glawoggerem (Chwała dziwkom, Śmierć człowieka pracy, Megamiasta). Tytułową rolę zagrała natomiast znakomita teatralna aktorka Margarethe Tiesel, wybrana do tej roli podczas castingu. Film kręcono w trudnym warunkach
klimatycznych i politycznych. Ekipie filmowej przez cały czas towarzyszyła obstawa ochroniarzy i policjantów.

"Raj: miłość" doskonale odzwierciedla stosowaną od wielu lat metodę pracy Seidla: kręcenie filmu bez tradycyjnie rozumianego scenariusza, na bazie aktorskiej improwizacji i rozwijania wątków zależnie od sytuacji na planie, w ściślej współpracy z aktorami, którymi są zarówno profesjonaliści, jak i amatorzy.

Wszystkie części trylogii Seidla opowiadają o jednej rodzinie. Drugą cześć, zatytułowana "Raj: Wiara" portretuje siostrę bohaterki pierwszej części – katolicką misjonarkę, owładniętą miłością do Jezusa. Trzecia część, czyli "Raj: Nadzieja" opowiada natomiast o córce bohaterki pierwszej części - nastolatce, która przeżywa pierwszą miłość na obozie dla otyłych.