Robert Więckiewicz: Zawodowo idealny, jednak jako człowiek niepozbawiony rys

Rodzice chcieli, by został górnikiem, jemu jednak, choć kształcił się na glazurnika, marzyła się kariera na boisku. Dopiero gdy odniósł poważną kontuzję, zaczął rozglądać się za innym zawodem.

Padło na aktorstwo, choć aspirującemu młodzieńcowi wytykano, że nie ma twarzy amanta, a jako „brzydal” może co najwyżej liczyć na role charakterystyczne.Ale Więckiewicz nigdy nie pozwolił zamknąć się w żadnej szufladce.

Urodził się 30 czerwca 1967 roku w Nowej Rudzie. Miał być górnikiem, tak jak jego ojciec, ale nie ciągnęło go do pracy w kopalni. Pełen energii, niesforny i nierzadko bywał agresywny. Przyznawał, że za dzieciaka uwielbiał się bić i „był w tym całkiem niezły”.

Edukację kontynuował w technikum budowlanym.

- Jestem teoretycznie fachowcem od parkietów i glazury – mówił o sobie. Ale nie wiązał z glazurnictwem przyszłości. Każdą wolną chwilę spędzał na boisku.

Chciał zostać zawodowym piłkarzem. Zresztą miał do tego talent i przez jakiś czas grał w trzeciej lidze w Piaście Nowa Ruda.

- Niestety kontuzja kręgosłupa zrujnowała dobrze zapowiadającą się karierę – kwitował w „Playboyu”.

Ale pojawiła się przed nim nowa perspektywa. Nauczycielka w technikum namówiła go do uczestnictwa w zajęciach teatralnych. Kiedy okazało się, że świetnie sobie radzi na scenie, postanowił zdawać do szkoły aktorskiej. Głównie po to, by uciec przed służbą wojskową.

– W tamtych czasach mężczyzna u progu osiemnastoletniego życia miał alternatywę, studia lub wojsko – mówił w „Gazecie Wyborczej”. - Nie chciałem iść do wojska. Nie wiedziałem też, na czym polega aktorstwo. Myślałem, że facet wychodzi przed kamerę albo na scenę, coś tam powie i już, zrobione.

We wrocławskiej PWST radził sobie nieźle, ale potem, gdy trafił na teatralną scenę, reżyserzy często nie potrafili wykorzystać jego potencjału.

Kiedy Raczak został dyrektorem poznańskiego Teatru Polskiego, postanowił dać Więckiewiczowi szansę.

Ale nie wszyscy go lubili, a wybuchowy charakter Więckiewicza nie przysparzał mu wielu przyjaciół.

- W teatrze był dość trudny towarzysko. Potrafił być bezczelny, podczas prób krzyczał na aktorów, mówił im: „Ty nie udawaj, tylko pokaż, jak to jest naprawdę” - wspominał Raczak. - Zawsze miał niewyparzony język.

Z Teatru Polskiego Więckiewicz wyleciał w 1998 roku, gdy zmieniła się dyrekcja.

W stolicy Więckiewicz dawał z siebie wszystko, chodził na kolejne przesłuchania i nie poddawał się, kiedy znowu otrzymywał odpowiedź odmowną.

Wreszcie los się do niego uśmiechnął. Gdy zaczął myśleć o porzuceniu aktorstwa, dostał angaż w Teatrze Rozmaitości. W końcu też zaczął pojawiać się na ekranach, i to nie tylko w rolach drugoplanowych.

Praca w Teatrze Rozmaitości okazała się dla niego ważna nie tylko ze względu na karierę. To właśnie tam poznał kierowniczkę literacką, Natalię Adaszyńską (na zdjęciu).

Więckiewicz, choć otwarcie opowiadał o swojej brzydocie,nigdy nie narzekał na brak powodzenia u pań.

Jednak żadnej kobiecie nie udało się go zatrzymać na dłużej. Dopiero Adaszyńska, o względy której musiał usilnie zabiegać, zdobyła jego serce.

Pobrali się, na świat przyszedł ich syn.

Wydawało się, że są dla siebie stworzeni. Adaszyńska kierowała karierą męża, pomagając mu w podejmowaniu zawodowych decyzji.

– Żaden facet nie jest monogamistą. Ale robię wszystko, żeby nim być – mówił wcześniej Więckiewicz.

Adaszyńska zagroziła mężowi rozstaniem i choć konflikt ostatecznie został zażegnany, żona aktora ponoć ma się na baczności.

- Chodzi z nim na premiery i imprezy, co jest zupełnie normalne – możemy przeczytać w „Fakcie”. - Ale jeździ też z nim do pracy, gdy tylko aktor ma wyjazdowe plany zdjęciowe. Nie chce nawet, by wychodził sam do sklepu! Nie uważa go za godnego jej zaufania i na każdym kroku węszy możliwą zdradę. Pewnie boi się, że mąż nie dochowa wierności. (sm/gk)