"Rocketman": seks, narkotyki i rock'n'roll? Raczej film dla grzecznych dzieci

Pierwsze sceny filmowej biografii Eltona Johna wyglądają obiecująco. Gość w kostiumie wielkiego ptaka przychodzi na terapię grupową, mówi, że jest uzależniony od narkotyków, alkoholu, seksu, zakupów… wszystkiego. A potem płynnie przechodzimy w scenę z małym Eltonem, który śpiewa "The Bitch is Back" i tańczy na ulicy. Jest brytyjsko, surowo, palec w bucie sam chodzi. Pomyśleć by można: no tak, przecież Elton John jest jak postać wyjęta z musicalu, taka konwencja idealnie pasuje.

Szkoda tylko, że twórcy filmu nie zauważyli, że musical już dawno przestał być grzecznym, cukierkowym gatunkiem, w którym liczą się tylko kostiumy, choreografia i wątki miłosne. Gdyby tylko odważyli się dodać do tej historii trochę mroku i prawdy – być może uwierzyłabym, że Elton John rzeczywiście wiele w życiu przeszedł. Bez tego widzę tylko urodzonego w czepku gościa, który ma talent muzyczny, jednego przyjaciela i jednego złego menadżera-kochanka, który go izoluje od świata, a potem jest dla niego niemiły (zaraz, zaraz, czy przypadkiem dokładnie taki sam czarny charakter nie pojawił się w "Bohemian Rhapsody"?).

Coś tam mówi się o narkotykach, jakieś dwie minuty (dosłownie) poświęcono też pokazaniu krótkiego małżeństwa Eltona z Renate Blauel. Troszkę bardziej starannie poprowadzono wątek trudnej relacji gwiazdora z ojcem. Ale to wszystko jest bardzo płytkie.

"Pierwszy blockbuster, w którym pojawia się scena homoseksualnego seksu" – czytaliśmy w zagranicznych mediach. Opowiem wam o tej scenie: Elton całuje się ze swoim kochankiem, mają nagie torsy, mocują się z paskami od spodni – i zanim zdążą je rozpiąć, kamera odjeżdża w górę, by powrócić do bohaterów już po stosunku. I o to tyle szumu? Naprawdę? To tylko pokazuje, jak bardzo w tyle za telewizją mainstreamową pozostało kino głównego nurtu. Przecież o wiele śmielsze sceny seksu – nie tylko gejowskiego – widzieliśmy choćby w "Grze o tron". I to od pierwszego sezonu – 8 lat temu! Ale kino (przynajmniej w USA) rządzi się swoimi prawami, które nazwać można reżimem kategorii wiekowej PG-13. I choć twórcy zarzekali się, że niczego z filmu nie wycięli na rzecz dopasowania do młodego odbiorcy, "Rocketman" jest wyjątkowo grzeczny.

Mimo wszystko "Rocketmana", przy całym rozczarowaniu, jakiego mi dostarczył, oglądałam z przyjemnością. Wcielający się w główną rolę Taron Egerton robi to naprawdę świetnie. Szkoda go na tak średni scenariusz. Znakomicie wypada też aranżacja przebojów Eltona. Nie słuchacie go na co dzień? I tak z kina wyjdziecie nucąc pod nosem jego piosenki. A do tego te szalone, wspaniałe kostiumy, w których Elton wychodzi na scenę. Jest tu na co popatrzeć. Szkoda tylko, że najlepsze, co jest w "Rocketmanie", nie powstało na potrzeby filmu, ale było powodem, dla którego ten film powstał.

Po "Bohemian Rhapsody" i teraz "Rocketmanie" biografie muzyków stały się gatunkiem, po który sięgam niechętnie. Gwiazdy formatu Freddy'ego Mercury'ego czy Eltona Johna z pewnością zasłużyły na o wiele lepsze filmy, które byłyby czymś więcej niż zbiorem ich największych przebojów z podłożoną do tego miałką historią. Włos mi się jeży na głowie gdy ktoś przypomina, że Harry Styles miał wcielić się w Micka Jaggera. Dostaję palpitacji, gdy słyszę o planowanym filmie o Davidzie Bowiem. Jeżeli ta moda na filmowe laurki dla "niegrzecznych muzyków" się utrzyma, czeka nas jeszcze wiele rozczarowań. Ale zawsze fajnie posłuchać dobrej muzyki. Tylko dzięki niej mogłam wyjść z "Rocketmana" podśpiewując "I'm still standing". Chyba nie ma słów, które lepiej oddałyby moje wrażenia po tym seansie.