Syn Olbrychskiego przeszedł przez piekło. Odważył się wyznać prawdę

Rafał Olbrychski jest polskim aktorem filmowy, teatralny i telewizyjnym, a także muzykiem i prezenterem telewizyjnym. Można powiedzieć, że poszedł w ślady ojca, Daniela Olbrychskiego i matki, Moniki Dzienisiewicz-Olbrychskiej. Życie aktora było pełne wzlotów i upadków.

Najpierw pojawił się nałóg, a później rodzinny dramat - śmierć starszego syna. Rafał pogubił się na tyle, że zniknął ze świata show-biznesu. Wrócił po dłuższej przerwie. Obecnie gra główną rolę w spektaklu "Apetyt na czereśnie" i występuje w przedstawieniu muzycznym "Piosenki to...?". Poza tym w wolnym czasie pisze, komponuje i śpiewa. O tym, jak potoczyło się jego życie, rozmawiał z Krystyną Pytlakowską na łamach "Vivy!".

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Olbrychski doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że nie zbudował sobie renomy poważnego aktora. Na początku traktował ten zawód niezbyt poważnie. To wpłynęło na fakt, że w późniejszym czasie propozycje pojawiały nie tak często, jak by tego oczekiwał.

To właśnie od muzyki wszystko się zaczęło. Założył swój własny zespół rockowy, kiedy pojawiła się okazja, aby zagrał w filmie "Rozmowie z człowiekiem z szafy". Jak przyznaje, dał się wówczas namówić Xaweremu Żuławskiemu i nie żałuje. Przeżył ciekawe doświadczenie artystyczne.

"Myślałem, że to już koniec tej przygody, gdy pojawiły się następne propozycje. ‘Pan Twardowski’, potem ‘Słodko gorzki’ z Władkiem Pasikowskim i inne. Pomyślałem: Pójdę, pobiegam, pokrzyczę i zapłacą mi za to całkiem przyzwoicie. Ale w dalszym ciągu podchodziłem do aktorstwa niezbyt poważnie" - wyznaje Rafał Olbrychski w wywiadzie dla "Vivy!".

"Zacząłem pić już jako nastolatek. Nadużywałem też narkotyków - to piorunująca mieszanka". Młodość to w końcu okres, w którym człowiek może i powinien się wyszaleć. Jednak we wszystkim trzeba znać umiar i granice. Niestety, w przypadku Rafała było inaczej.

"Młodzi ludzie są bardzo podatni na uzależnianie się. Nie każdy wpada w nałóg, mnie to niestety spotkało".

Jak przyznaje 52-latek, na początku pił, ponieważ było mu dobrze, jednak z czasem bez picia życie stawało się nie do zniesienia. Więc pił, czując się przez chwilę dobrze do momentu, aż nie pojawił się kac i spadek serotoniny.

"Skutki uboczne, jeszcze większy stres, większy dygot, lęk i większe nieszczęście. Picie jest niesłychanie destrukcyjne. I dla tego, który pije, i dla bliskich". Początkowo wmawiał sobie, że to kontroluje, ale się mylił.

"Patrząc na siebie z dzisiejszej perspektywy, uważam, że sam przed sobą usiłowałem ukryć ten problem. […] Wszystko było jednak podporządkowane nie rodzinie, pracy czy przyjaciołom, tylko temu, żeby mieć czas, miejsce i pieniądze na alkohol. Powiem może coś banalnego, ale ta choroba pozbawiła mnie wielu rzeczy. W zasadzie prawie wszystkiego" - wyznał Rafał Olbrychski w rozmowie z Krystyną Pytlakowską.