Zmarł Mistrz kina Ingmar Bergman
Zmarł szwedzki reżyser, dramaturg i scenarzysta Ingmar Bergman. Miał 89 lat. O śmierci artysty poinformowała jego rodzina. Zgon nastąpił około 7 rano. Bergman zmarł we własnym domu na wyspie Farö
Bergman uważany jest za największego szwedzkiego artystę od czasu Strindberga i jednego z największych artystów w historii kina.
Ingmar Bergman urodzony w 1918 roku w Uppsali, nakręcił między innymi takie filmy jak: "Siódma pieczęć "(1956), "Persona "(1966), "Szepty i krzyki "(1972), "Jajo węża" (1978).
Na całym świecie znany jest przede wszystkim ze swej twórczości filmowej – jednakże w rodzinnej Szwecji słynie także jako wybitny reżyser teatralny. Pełnił funkcję dyrektora teatru dramatycznego w Sztokholmie – co pozwoliło mu doprowadzić jego reżyserki styl do perfekcji.
Był laureatem kilkunastu nagród filmowych, zdobył również 9 nominacji do Oscara a w 1971 r. otrzymał specjalną nagrodę im. Irvinga G. Thalberga. Siedmiokrotnie odbierał laury w Cannes. Na 50-lecie Festiwalu w Cannes jego dyrektor Gilles Jacob poprosił żyjących laureatów Złotej Palmy by ze swojego grona wybrali, twórcę największego. Ich wybór padł wtedy właśnie na Bergmana.
Na swoim koncie Ingmar Bergman miał również, nagrodę Narodowego Towarzystwa Amerykańskich Krytyków Filmowych (którą przyznano mu aż sześciokrotnie) oraz specjalnego Złotego Lwa od juty festiwalu w Wenecji (w konkursie tej imprezy Bergman tryumfował pięciokrotnie). W roku 1998 reżyser otrzymał Złotą Żabę na rodzimym festiwalu Camerimage. Twórca został wyróżniony w kategorii Najlepszy Duet: Reżyser – Operator.
Ingmar Bergman jest reżyserem ponad 50 filmów oraz ponad 20 słuchowisk radiowych. Napisał dwie książki, 12 scenariuszy i 19 dramatów.
Ingmar Bergman miał pięć żon (rozwodził się czterokrotnie). Jego ostatnio żona zmarła w 1995 roku. Łącznie artysta był ojcem aż ośmiorga dzieci, niektóre z nich poszły w jego ślady.
Ingmar Bergman pochodził z surowej, protestanckiej rodziny. Ukończył studia na wydziale literatury i sztuki w Sztokholmie podczas których stawiał pierwsze kroki jako dramaturg i aktor. Jako reżyser debiutował w 1946 roku filmem „Kryzys”. Rok później, jego kolejny film „Okręt do Indii” został zaprezentowany w Cannes.
Pierwsze lata jego reżyserskiej działalności nie przynosiły mu wielkiego uznania. Początkowo przede wszystkim postrzegano go przez pryzmat teatru, doceniając jako reżysera teatralnego. Jego filmy kinowe były ocenione bardzo nisko, nie przynosiły dochodu i stawiały pod znakiem zapytania dalszą karierę jako reżysera kinowego.
Rozgłos w świecie filmu zyskał pod koniec lat pięćdziesiątych, które były dla niego jednym z najlepszych okresów. Kluczem do sławy były trzy ciepło przyjęte komedie (Lekcja miłości, Marzenia kobiet, Uśmiechy nocy letniej) z których ostatnia przyniosła mu nagrodę z w Cannes i sprawiła że jego nazwisko zaczęło liczyć się na świecie.