Emilia Krakowska

Urodziła się 20 lutego 1940 roku w Poznaniu. Studiowała w PWST w Warszawie, którą ukończyła w 1963 roku. Rok później zadebiutowała na scenie i na ekranie.

Przez lata kariery związana była z warszawskimi teatrami: Powszechnym (1964-68), Narodowym (1968-78), Współczesnym (1978-85) i Rozmaitości (1985-91).

Zadebiutowała w 1964 roku dzięki epizodycznym występom w „Nieznanym” Witolda Lesiewicza i w „Pingwinie” Jerzego Stefana Stawińskiego. Pierwsze większe role wykreowała u Jerzego Ziarnika w „Wycieczce w nieznane” (1967) oraz u Wojciecha Solarza w filmie „Molo” (1968) z Kaliną Jędrusik. Z Ziarnikiem spotkała się również w 1969 roku na planie komedii „Nowy”.

** W 1970 roku po raz pierwszy zagrała u Andrzeja Wajdy, w słynnej ekranizacji „Brzeziny” Jarosława Iwaszkiewicza, z Olgierdem Łukaszewiczem i Danielem Olbrychskim w rolach głównych. Dwa lata później zagrała siostrę panny młodej w jego filmowej adaptacji „Wesela” (1972), później pojawiła się w roli Gitli w „Ziemi obiecanej” (1974, serial w 1975), w maleńkim epizodzie w polsko-brytyjskiej „Smudze cienia” (1976) oraz jako Wanda w słynnym dziele Kina Moralnego Niepokoju - „Bez znieczulenia” (1978). Najsłynniejszym występem Krakowskiej tamtych lat oraz jednym z jej najbardziej pamiętnych występów w ogóle nie były jednak role u Wajdy, a kreacja Jagny w słynnej, telewizyjnej i filmowej adaptacji „Chłopów” Reymonta, w reżyserii Jana Rybkowskiego (1974, serial w 1973). Rola przyniosła jej Nagrodę Przewodniczącego Komitetu d/s Radia i Telewizji, tytuł Gwiazdy Filmowego Sezonu podczas Lubuskiego Lata Filmowego w Łagowie oraz wyróżnienie podczas Łódzkiej Wiosny Artystycznej.**

Poza rolą Jagny i występami u Wajdy, w dekadzie lat 70-tych aktorka wzięła udział w znanych komediach: „Brunet wieczorową porą” Stanisława Barei (1976) i „Jak to się robi” Andrzeja Kondratiuka (1974). Wystąpiła w biograficznym filmie o „Koperniku” (1972) Ewy i Czesława Petelskich, dwukrotnie zagrała u Mieczysława Waśkowskiego: w kryminale „Hazardziści” (1975) i w „Nie zaznasz spokoju” (1977) i pojawiła się obok Zofii Mrozowskiej w jednej z tytułowych ról w „Klarze i Angelice” Ireny Kamieńskiej, wg opowiadania Marii Dąbrowskiej (1976).

Wzięła też udział w dwóch wojennych („W te dni przedwiosenne” Andrzeja Konica 1975 i „Godzina W” Janusza Morgensterna 1979) oraz w dwóch politycznych filmach („Czerwone ciernie” Juliana Dziedziny 1976, „Hotel klasy lux” Ryszarda Bera 1979), jak również w szeregu produkcji dla dzieci i młodzieży („Najlepsze na świecie” 1976 i „Zielone lata” 1979 Stanisława Jędryki, „Okrągły tydzień” 1977 Tadeusza Kijańskiego, „Chciałbym się zgubić…1978 Jadwigi Kędzierzawskiej).

Z Jędryką współpracowała później na planie już nie dziecięcych produkcji - „Amnestii” i „Przypadku Piotra S.” (oba z 1981 roku).

W dekadzie lat 80-tych wystąpiła ponadto w fantastycznym filmie Piotra Andrejewa „Czułe miejsca” (1980), wojennym obrazie Jerzego Hoffmana „Wedle wyroków twoich” (1983), znanym politycznym filmie Roberta Glińskiego „Niedzielne igraszki” (1983) oraz w komediach: „Dolina szczęścia” Krzysztofa Nowaka (1983) i „Cesarskie cięcie” Stanisława Moszuka (1987). W 1980 roku zagrała w serialu Włodzimierza Haupe „Tylko Kaśka”, w 1989 – w odcinkowym filmie „Gdańsk 39” Zbigniewa Kuźmińskiego, a w 1993 roku pojawiła się w kilku odcinkach „40-latka. 20 lat później”.

Rok 1995 to występ w filmie Jerzego Kawalerowicza „Za co?” z udziałem Magdaleny Wójcik i Artura Żmijewskiego. Z tym ostatnim aktorka miałam później okazję spotkać się nie raz, występując w roli pełnej ciepła Gabrysi w znanej telenoweli „Na dobre i na złe” (od 1999 roku).

W międzyczasie aktorka pojawiła się na planie komedii: „E=mc²” Olafa Lubaszenki (2002) i „Ciało” duetu Saramonowicz- Konecki (2003), a w 2004 roku dołączyła do obsady telenoweli „Pierwsza miłość”.

W 2007 roku wystąpiła gościnnie na planie kilku odcinków komediowego serialu „Hela w opałach”. W 2005 roku, podczas X Festiwalu Gwiazd w Międzyzdrojach, odcisnęła dłoń na Promenadzie Gwiazd.