Jedna z najwybitniejszych amerykańskich aktorek filmowych i telewizyjnych, pamiętna w roli Mrs. Robinson, uwodzącej młodziutkiego Dustina Hoffmana w „Absolwencie” Mike’a Nicholsa.

Urodziła się 17 września 1931 roku na Bronxie w Nowym Jorku, w rodzinie włoskich imigrantów, jako Anna Maria Louise Italiano. Gry aktorskiej uczyła się w nowojorskiej American Academy of Dramatic Arts, zaś przede wszystkim na scenie, na której zaczęła występować jeszcze jako nastolatka, przybierając pseudonim artystyczny Anne Marno.

Debiutowała w filmie „Proszę nie pukać” (1952) z Marilyn Monroe, a w kolejnych latach pojawiła się w dwóch obrazach Delmera Davesa: przygodowym „Treasure of the Golden Condor” (1953) oraz w kostiumowej produkcji religijnej „Demetriusz i gladiatorzy” (1954).

W połowie lat 50-tych wróciła do Nowego Jorku w celu udoskonalenia warsztatu aktorskiego. Uczęszczając do słynnego Actors Studio spotkała reżysera Arthura Penna, pod okiem którego dała na deskach Broadwayu dwa wyróżnione prestiżowymi nagrodami teatralnymi Tony występy: w sztuce „Two for the Seesaw” z Henrym Fondą oraz w „Cudotwórczyni” (1959). Filmowa adaptacja tej ostatniej, z 1962 roku powtórzyła sukces inscenizacji teatralnej, zaś rola Annie Sullivan przyniosła Bancroft Oscara, BAFTA i pierwszą z ośmiu nominacji do Złotego Globu.

W 1964 roku o aktorce ponownie było głośno, za sprawą kolejnej znakomitej kreacji w brytyjskim filmie Jacka Claytona „Zjadacz dyń”, która przyniosła Bancroft nagrodę aktorską na MFF w Cannes, BAFTA i Złoty Glob oraz nominację do Oscara. Złoty Glob oraz nominacje do Oscara i BAFTA otrzymała też za najbardziej znany ze swoich występów – pani Robinson w głośnym filmie Mike’a Nicholsa „Absolwent” (1967). Wcześniej stworzyła wybitne kreacje u Sydneya Pollacka w „Wątłej nici” z Sidneyem Poitier, oraz u Johna Forda w obrazie „7 kobiet” (oba z 1965 roku). W latach 1967-72 nie grała w filmach kinowych, była jednak obecna na ekranie TV, zgarniając w 1970 roku pierwszą nagrodę Emmy za udział w produkcji TV zatytułowanej „Annie, the Women in the Life of a Man”. Drugą otrzymała dopiero 30 lat później, za występ w dramacie „Deep in My Heart” (1999). Nominacje do Nagrody Akademii otrzymała jeszcze za rolę u boku Shirley MacLaine w „Punkcie zwrotnym” (1977, również nominacja do BAFTA i Złotego Globu) oraz za występ w
thrillerze Normana Jewisona „Tajemnica klasztoru Marii Magdaleny” (1985, nominacja do Złotego Globu).

W 1972 roku zagrała w brytyjskim filmie biograficznym „Młody Winston” (1972, nominacja do BAFTA), a w 1977 – wcieliła się w postać Marii Magdaleny w jednej z najsłynniejszych ekranizacji Nowego Testamentu – „Jezus z Nazaretu” Franka Zeffirellego.

W 1980 roku debiutowała w roli reżyserki i scenarzystki komedii „Grubas” oraz zagrała u Davida Lyncha w „Człowieku słoniu”.

Pojawiała się w filmach swojego męża, Mela Brooksa, m.in. w „Niemym kinie” (1976) i telewizyjnej „Audiencji u Mela Brooksa” (1984), jak również u jego boku („Być albo nie być” 1983).

W latach 80-tych grała w wielu mało znanych komediach (m.in. u Paula Bogarta w „Trylogii miłosnej” 1988, „Na podbój Broadwayu” 1992), wystąpiła w obrazie Sidneya Lumeta „Garbo mówi” (1984) oraz stworzyła nagrodzoną BAFTA kreację w filmie „84 Charing Cross Road” (1987) z Anthonym Hopkinsem.

Spośród stosunkowo licznych występów w dekadzie lat 90-tych na pewno warto wymienić występy w thrillerze „Malice” (1993) z Nicole Kidman, filmie sensacyjnym z Bridget Fondą „Kryptonim Nina”, w „Skrawkach życia” (1995) z Ellen Burstyn i Winoną Ryder, kryminale „Dogonić słońce” Michaela Cimino z Woodym Harrelsonem, czy wreszcie w dramacie akcji „G.I. Jane” (1997) Ridleya Scotta z Demi Moore w roli głównej.

W 2000 roku zagrała u Edwarda Nortona w „Zakazanym owocu”, rok później – w komedii romantycznej „Wielki podryw”, a w 2003 – w ostatniej roli w telewizyjnym filmie „Rzymska wiosna Pani Stone” z Melem Brooksem i Helen Mirren.

Jest laureatką American Comedy Award za całokształt.

Zmarła 6 czerwca 2005 roku na raka.

Komentarze

Trwa ładowanie