Trwa ładowanie...
d1nt5u6

Walter Matthau

Najnowsze informacje
4.6
(24 głosy)
Oceń:
Miejsce urodzenia:

Nowy Jork, Nowy Jork, USA

Filmografia:

Gorąca linia (2000) (Lou)

Pierwszy poniedziałek października (1981) (Dan Snow)

Front Page, The (1974) (Walter Burns/Otto Fishbine)

New Leaf, A (1971) (Henry Graham)

Apartament w Hotelu Plaza (1971) (Sam Nash/Jesse Kiplinger/Roy Hubley)

Candy (1968) (General Smight)

Dennis the Menace (1993) (George Wilson)

Piccolo diavolo, Il (1988) (Maurice)

Dwaj zgryźliwi tetrycy (1993) (Max Goldman)

Dwaj jeszcze bardziej zgryźliwi tetrycy (1995) (Max Goldman)

Gra w klasy (1980) (Kendig)

Gentleman Tramp, The (1975) (narrator)

Chaplin (1992) (siebie)

JFK (1991) (Senator Long)

Piraci (1986) (kapitan Red)

Ci, którzy przetrwają (1983) (Sonny Paluso)

Miraż (1965) (Ted Caselle)

Suspense (1949)

Goodyear Television Playhouse (1951)

Alcoa Hour, The (1955)

Naked City (1958)

Kentuckian, The (1955) (Bodine)

Indian Fighter, The (1955) (Wes Todd)

Slaughter on Tenth Avenue (1957) (Al Dahlke)

Twarz w tłumie (1957) (Mel Miller)

Voice in the Mirror (1958) (Dr. Leon Karnes)

Gangster Story (1960) (Jack Martin)

Tallahassee 7000 (1961) (Lex Rogers)

Do widzenia, Charlie (1964) (Leo Sartori)

Czerwona linia (1964) (Profesor Groeteschele)

Charley Varrick (1973) (Charley Varrick)

Bad News Bears, The (1976) (Coach Morris Buttermaker)

Stingiest Man in Town, The (1978) (Ebenezer Scrooge)

Funny Business (1978) (narrator)

Słodki zakład (1980) (Sorrowful Jones)

Incident, The (1990) (Harmon Cobb)

Mrs. Lambert Remembers Love (1991) (Clifford)

Incident in a Small Town (1994) (Harmon Cobb)

Marriage Fool, The (1998) (Frank Walsh)

Danger (1950)

Motorola TV Theatre (1953)

Philco Television Playhouse, The (1948)

Route 66 (1960)

Rogues, The (1964)

Insight (1960)

Bigger Than Life (1956) (Wally)

King Creole (1958) (Maxie Fields)

Ride a Crooked Trail (1958) (Judge Kyle)

Onionhead (1958) (Red Wildoe)

Juno and the Paycock (1960)

Obcy, gdy się spotykają (1960) (Felix Anders)

Ostatni kowboj (1962) (Sheriff Morry Johnson)

Who`s Got the Action? (1962) (Tony Gagouts)

Wyspa miłości (1963) (Tony Dallas)

Profiles in Courage (1964) (Andrew Johnson)

Guide for the Married Man, A (1967) (Paul Manning)

Secret Life of an American Wife, The (1968) (gwiazda filmowa)

Laughing Policeman, The (1973) (Jake Martin)

Taking of Pelham One Two Three, The (1974) (Lieutenant Zachary Garber)

Casey`s Shadow (1978) (Lloyd Bourdelle)

I Ought to Be in Pictures (1982) (Herbert Tucker)

Movers and Shakers (1985) (Joe Mulholland)

Against Her Will: An Incident in Baltimore (1992) (Harmon Cobb)

How the Grich Stole Christmas! (1992) (narrator)

I`m Not Rappaport (1996) (Nat Moyer)

Life and Times of Hank Greenberg, The (1998) (siebie)

Dziwna para 2 (1998) (Oscar Madison)

Szarada (1963) (Hamilton Bartholomew)

Hello, Dolly! (1969) (1969) (Horace Vandergelder)

Kotch (1971) (Joseph P. Kotcher)

Trzęsienie ziemi (1974)

Sunshine Boys, The (1975) (Willy Clark)

James Stewart: A Wonderful Life (1987) (siebie)

Ensign Pulver (1964) (Doc)

Alfred Hitchcock Presents (1955)

Najlepszy kumpel (1981) (Trabucco)

Harfa traw (1995) (sędzia Charlie Cool)

Out to Sea (1997) (Charlie Gordon)

Couch Trip, The (1988) (Donald Becker)

Fortune Cookie, The (1966) (Willie Gingrich)

I.Q. (1994) (Albert Einstein)

Dziwna Para (1968) (Oscar Madison)

Cactus Flower (1969) (Dr. Julian Winston)

Pete 'n' Tillie (1972) (Pete Seltzer)

d1nt5u6

Charakterystyczny aktor teatralny i filmowy, który w świadomości widzów zapisał się przede wszystkim jako genialny aktor komediowy, słynący szczególnie z licznych występów w duecie z Jackiem Lemmonem. Jeden z „Dwóch zgryźliwych tetryków” i zdobywca Oskara za drugoplanową rolę w „Szczęściu Harry’ego” Billy’ego Wildera.

Urodził się 1 października 1920 roku w Nowym Jorku, w rodzinie rosyjskich Żydów. Dorastał w biednej dzielnicy na Lower East Side i już jako 11 latek podjął się pracy zarobkowej, sprzedając drinki i występując na deskach żydowskiego teatru. Na poważnie zajął się aktorstwem dopiero po wojnie, w czasie której służył w siłach powietrznych i powrócił odznaczony sześcioma gwiazdami za waleczność. Po powrocie zapisał się na warsztaty aktorskie do nowojorskiej The New School.

W 1946 roku zadebiutował na scenie w sztuce „Ten Nights in a Bar Room” na deskach teatru w pensylwańskim Erie. Dwa lata później po raz pierwszy wystąpił na Broadwayu, grając 80-latka w sztuce „Anne of the Thousand Days”, a w 1950 roku po raz pierwszy wystąpił na małym ekranie w jednym z odcinków cyklu „Lux Video Theatre”. Aż do końca lat 60-tych, kiedy na dobre rozwinął skrzydła jako aktor filmowy, stale pojawiał się na małym ekranie w wielu popularnych programach raczkującej, wówczas, telewizji (m.in. „Studio One”, „Goodyear Television Playhouse”, „Alfred Hitchcock Presents”, „General Electric Theatre”, „The DuPont Show of teh Week”, serial „Tallahassee 7000”). W 1955 roku zadebiutował na dużym ekranie w westernie „The Kentuckian” w reżyserii i z udziałem Burta Lancastera.

Zanim nadeszła przełomowa rola u boku Audrey Hepburn i Cary’ego Granta w kryminalnej „Szaradzie” (1963), trzykrotnie spotkał się m.in. z Kirkiem Douglasem („Indiański wojownik” 1955, „Obcy, gdy się spotykają” 1960, „Ostatni kowboj” 1962), zagrał u boku Elvisa Presleya w „Królu Kreolu” Michaela Curtiza (1958), a także zadebiutował jako reżyser filmu „Gangster Story”, w którym wystąpił u boku świeżo poślubionej Carol Grace (1960).

* W 1966 roku po raz pierwszy spotkał się z Jackiem Lemmonem na planie komedii „Szczęście Harry’ego” Billy’ego Wildera, zgarniając Oskara, Golden Laurel Award, Kansas City Film Critics Circle Award i nominację do Złotego Globu dla Najlepszego Aktora Drugoplanowego. Lemmon i Matthau stworzyli razem jeden z najsłynniejszych tandemów w historii kina, rozśmieszając niejedno pokolenie widzów, dzięki wspólnym występom w takich produkcjach, jak: filmowa wersja sztuki Neila Simona „Dziwna para” (1968, Golden Laurel Award, nominacja do Złotego Globu) i powstały 30 lat później sequel „Dziwna para II” (1998), „Strona tytułowa” (1974, David, nominacja do Złotego Globu) i „Najlepszy kumpel” (1981) Wildera, „Dwaj zgryźliwi tetrycy” (1993) i sequel „Jeszcze bardziej zgryźliwi tetrycy” (1995) oraz „Morska przygoda” (1997). W 1971 roku Matthau zagrał też tytułową rolę w debiucie reżyserskim Lemmona, zatytułowanym „Kotch”, zgarniając kolejne nominacje do Oskara i Złotego Globu oraz Kansas City Film Critics Circle Award.*

W pewnym momencie kariery Matthau, co zaskakujące, stał się jednym z czołowych odtwórców ról bohaterów romantycznych (komedie romantyczne: „Kwiat kaktusa” z Goldie Hawn i Ingrid Bergman 1969, „Bogata, wolna, samotna” z Elaine May 1971, „Wizyty domowe” z Glendą Jackson 1978, słynny musical „Hello, Dolly” z Barbrą Streisand 1969).

Był gwiazdą kilku produkcji, powstałych w oparciu o sztuki teatralne i wg scenariusza Neila Simona. Prócz przebojowej „Dziwnej pary” był to „Apartament w Hotelu Plaza” Arthura Hillera (1971) oraz wyreżyserowane przez Herberta Rossa komedie: „Promienni chłopcy” (1975, Złoty Glob, nominacja do Oskara i BAFTA), „Kalifornijska suita”(1978) i „Chcę być gwiazdą filmową” (1982).

* Ośmiokrotnie nominowany był do Złotego Globu, a czterokrotnie do nagrody BAFTA, jednak laureatem obu statuetek został jedynie raz. Złoty Glob zdobył wraz z oskarowym Georgem Burnsem za wspomniany występ w „Promiennych chłopcach” (1975). Nagrodę BAFTA przyniosły mu z kolei tytułowe występy w dwóch produkcjach: komediowym filmie „Pete i Tillie” (1973) i w kryminale „Charley Varrick” (1972).*

W dekadzie lat 80-tych stworzył udane, choć nieco mniej znane, komediowe duety aktorskie: z Robinem Williamsem („Ci, którzy przetrwają” 1983), Danem Aykroydem („Kto tu zwariował” 1988) i Robertem Benignim („Mały diabełek” 1988).

W 1986 roku wystąpił też w roli kapitana Reda w „Piratach” Romana Polańskiego – produkcji, która okazała się dużym niewypałem. Generalnie, lata 80-te to gorszy okres w karierze Matthaua. Zła passa odeszła jednak w niepamięć wraz z ogromnym sukcesem „Dwóch zgryźliwych tetryków” (1993) i „Dennisa rozrabiaki” (1992).

W tych latach wystąpił ponadto w komediach: „Narzeczona dla geniusza” z Meg Ryan i Timem Robbinsem (1994) i „Dziwak z Central Parku” z Ossie’em Davisem (1996) oraz był gwiazdą trzech produkcji w reżyserii syna, Charlesa Matthaua: „Być kochanym przez pana Lamberta” 1991, „Harfa traw” z Sissy Spacek i Jackiem Lemmonem 1995 i „Miłość raz jeszcze” 1998. Ostatnia produkcją z jego udziałem była komedia „Gorąca linia” w reżyserii i z udziałem Diane Keaton (2000).

Matthau wystąpił w sumie w 18 broadwayowskich przedstawieniach, dwukrotnie zgarniając teatralną nagrodę Tony: za rolę w sztuce „A Shot in the Dark” (1961) i kreację Oscara Madisona w teatralnej wersji „Dziwnej pary” (1965).

* W 1997 roku został wyróżniony Specjalną Nagrodą American Comedy za Całokształt.*

Zmarł na atak serca,1 lipca 2000 roku w Santa Monica, w Kalifornii.

Komentarze

Trwa ładowanie
.
.
.
d1nt5u6
d1nt5u6
d1nt5u6