Znaki szczególne
Frywolny humor, afirmacja zmysłowości, voyeryzm posunięty do granic, wszechobecność luster, bezpretensjonalne fabuły, akcja osadzona w mniej lub bardziej odległej przeszłości (od starożytności po lata 50.), rubaszne i apetyczne bohaterki i ich przystojni adoratorzy – często postaci wywiedzione z kart powieści, liczne zbliżenia na kobiece pośladki, włosy łonowe i pod pachami – fetyszyzacja szczegółu, pielęgnowanie kamerą żeńskich krągłości i owłosienia.
Twórczość Brassa to kino witalne, rozerotyzowane, sensoryczne; filmy, które z ludzkiej seksualności czynią podstawowy temat. A jednak tematyki tej nie trywializują, jak tysiące innych, błahych fabułek, ilustrujących tylko najprostsze fantazje, ocierających się o pornografię, tyle że bez genitaliów w kadrze.
Seks ma u Brassa swoje jasne i ciemne strony – o żadnej z nich Włoch nie boi się opowiadać. Ale nie od początku celował w „filmy miłosne”.