Alfred Hitchcock

Niekwestionowany mistrz suspense’u, angielski reżyser, scenarzysta i producent; twórca klasyki gatunku spod znaku thrillera, którego jest de facto wynalazcą – „Psychozy”, „Okna na podwórze”, „Północ – północny zachód”. Prawdziwy geniusz kina, który – tworząc filmy zjednujące sobie uwielbienie masowej publiczności, jednocześnie potrafił wypracować własny styl, utrzymujący je zawsze na wysokim poziomie artystycznym.

Urodził się 13 sierpnia 1899 roku w Londynie. Przygodę z filmem zaczął w 1919 roku jako projektant napisów do niemych filmów w londyńskim oddziale Paramount Pictures. Później pracował jako scenarzysta, scenograf, wreszcie – asystent reżysera.

Samodzielnym debiutem reżyserskim Hitchocka był kryminał „Ogród rozkoszy” (1925). W erze kina niemego zrealizował w sumie dziewięć obrazów, z których jedynie „Lokator” (1927) odniósł większy sukces. Wszystkie filmy z tego okresu charakteryzowały się oryginalną stroną wizualną.

W 1929 roku nakręcił pierwszy dźwiękowy film „Szantaż”, który uważa się przełomowy nie tylko ze względu na obecność dźwięku, ale też z uwagi na zaprezentowaną tu pełnię dojrzałości twórczej.

W połowie lat 30-tych, tuż przed wyjazdem do USA zasłynął jako twórca filmów szpiegowskich: „Człowiek, który wiedział za dużo” (1934), „39 kroków” (1935), „Tajny agent” (1936) z Johnem Gielgudem, „Starsza pani znika” (1938). Jego debiutem w USA była „Rebeka” (1940) z Laurencem Olivierem i Joan Fontaine. W dekadzie lat 40-tych sprawdzał się w różnych gatunkach: nadal eksplorował film szpiegowski („Korespondent zagraniczny” 1940), zrealizował jedyną komedię „Mr&Mrs Smith” (1941) z Carole Lombard, czarne kryminały („Podejrzenie” 1941 z Carym Grantem i Joan Fontaine, „Urzeczona” 1945 z Ingrid Bergman i Gregorym Peckiem, „Osławiona” 1946 z Bergman i Grantem, „Akt oskarżenia” 1947), ale też film wojenny „Łódź ratunkowa” (1944), a w Wielkiej Brytanii - melodramat „Poniżej Zwrotnika Koziorożca” 1949 z Ingrid Bergman. Sukcesy filmów z poprzedniej dekady pozwoliły Hitchockowi na pełnię swobody twórczej i samodzielną produkcję własnych filmów w latach 50-tych.

Zrealizował wówczas tak znane dzieła, jak „Okno na podwórze” (1954) z Jamesem Stewartem i Grace Kelly, kryminał „M jak morderca” (1954) z Grace Kelly, „Złodziej w hotelu” (1955) z Carym Grantem i Grace Kelly, remake własnego filmu z lat 30-tych „Człowiek, który wiedział za dużo” (1956) z Jamesem Stewartem i Doris Day, „Zawrót głowy” (1958, Srebrna Muszla w San Sebastián) z ponownym udziałem Stewarta i Kim Novak, „Północ- północy zachód” (1959, Srebrna Muszla w San Sebastián) z Carym Grantem, czy wreszcie jeden z najbardziej popularnych thrillerów wszechczasów – „Psychoza” (1960) z Anthonym Perkinsem.

W latach 1955-65, w ramach znanych cykli „Alfred Hitchcock Przedstawia” i (od 1962 roku) „Godzina Alfreda Hitchocka” zrealizował 20 filmów telewizyjnych (Złoty Glob 1958, dwie nominacje do Emmy).

Swoje ostatnie filmy nakręcił dla wytwórni Universal. W 1963 roku powstał znany horror „Ptaki” z Tippi Hedren i Rodem Taylorem, rok później – thriller „Marnie” (1964) z Seanem Connerym i Tippi Hedren, a w 1966 – „Rozdarta kurtyna” z Julie Andrews i Paulem Newmanem.

* W 1968 roku, podczas rozdania Nagród Akademii, został uhonorowany Specjalną Irving G. Thalberg Memorial Award. Ten sam rok przyniósł mu też pierwszą Nagrodę za Całokształt od Directors Guild of America.*

Zrealizowany w 1969 roku „Topaz” został wyróżniony NBR Award, a „Szał” (1972) – ostatnią nominacją do Złotego Globu.

* W tym samym, 1972 roku otrzymał też Specjalny Złoty Glob - Cecil B. DeMille Award.*

Ostatnim filmem Hitchocka była „Intryga rodzinna” (1976).

Kiedy w 1979 roku odbierał nagrodę Amerykańskiego Instytutu Filmowego za Całokształt żartował, że oznacza to pewnie, iż niedługo umrze. Tak się rzeczywiście stało.

Zmarł w następnym roku - 29 kwietnia 1980 roku w Bel Air w Kalifornii.

* Zadziwiający jest fakt, że mimo ogromu swoich zasług dla rozwoju kinematografii, pięciu nominacji do Oscara (za reżyserię „Rebeki”, „Łodzi ratunkowej”, „Urzeczonej”, „Okna na podwórze” i „Psychozy”), trzech do canneńskiej Grand Prize Jury (za „Osławioną”, „Wyznaję” i „Człowiek, który wiedział za dużo”) oraz jednej do Złotego Lwa w Wenecji („Złodziej w hotelu”), nigdy nie otrzymał żadnej z tych statuetek.*

Wystąpił w rolach „cameo” w większości swoich filmów.