Dantejskie sceny na premierze "Kleru". Gdynia dawno nie widziała takich tłumów

O "Klerze" każdy miał od miesięcy wyrobione zdanie. Zarówno członkowie fejsowego wydarzenia "Masowe oglądanie filmu Kler w celu jego popularyzacji", jak i sympatycy radia z Torunia. A dodajmy, że "Kler" przed oficjalną premierą widziała garstka wybrańców.

Nic więc dziwnego, że kiedy w poniedziałek rano odpaliłem system rezerwacji, strona padła. Kilkaset klików i siwych włosów później w końcu się udało. W ostatniej chwili. Miejsca na "Kler", który wyświetlany był jednocześnie w dwóch salach gdyńskiego Multikina, poszły na pniu.

Wtorek, 18:30. W hallu budynku przy Waszyngtona apokalipsa trwa w najlepsze. Takiego ścisku Gdynia nie widziała od bardzo dawna. I takich kolejek. Chyba, że mówimy o tratujących się tłumach podczas promocji w niemieckim dyskoncie.

Od informacji odbijają się kolejni zawiedzeni. Przyszli z nadzieją, że a nuż. Ktoś dopytuje, czy nikt nie chce odsprzedać biletu. Nic z tego. Bo kto chciałby przegapić nowego "Smarzola"?

Chaos przybiera na sile, ludzie zaczynają się gotować. Trzy razy upewniam się, czy stoję w dobrym miejscu. Zagaduję sąsiadkę, do której mimowolnie się przytulam. Małgorzata celowo nie widziała zwiastuna. Zawsze tak robi, bo nie chce psuć sobie seansu.

Zza pleców donośny, męski głos.

Kiedy w końcu wchodzę na salę, wolne miejsca są już tylko z przodu. Ktoś rzuca, że z widokiem na ołtarz. Niektórzy siadają na schodach i podłodze. Czuć ekscytację, słychać śmiechy. Ale dobre nastroje szybko ulatują.

Na pewno widzieliście zwiastun "Kleru". Zapowiadał komedię w rytm przaśnych dęciaków i kawałka Kultu. Nic z tego.

Choć Smarzowski zwyczajowo nie ucieka od mocnego humoru i dosłowności, "Kler" z komedią nie ma nic wspólnego. To cholernie przygnębiający film. A jeśli jesteście rodzicami, pewnie nieraz odwrócicie głowy. Podzielam też zdanie Artura Zaborskiego, że festiwalowy hit nie jest ani antykościelny, ani antyreligijny. Jak niektórzy z góry zakładali (więcej tutaj). A co sądzą inni?

Wychodzę z sali podczas braw. Mijam panią w średnim wieku, która w rozmowie z koleżanką kilka razy powtarza głośno "Samo zło!".

- Nie jestem żarliwą katoliczką. Nie biegam w każdą niedzielę do kościoła, a samą instytucję stawiam pod znakiem zapytania. Natomiast film odbieram bardzo negatywnie. Wszystko jest tu do granic przejaskrawione – tłumaczy mi Barbara.

Jej zdaniem "Kler" jest do tego stopnia przerysowany, że ośmiesza poważną tematykę. Ma też wątpliwości co do udziału dzieci, które pojawiają się w przejmujących scenach.

Jej zdanie podziela przysłuchujący się naszej rozmowie Patryk. Choć jednocześnie uspokaja, że na planie filmowym dzieci są pod szczególną opieką i krzywda im się nie dzieje. Barbara nie jest przekonana, posłałaby je do psychologa.

Zaczepiam jeszcze czwórkę nastolatków. Właśnie wyszli z sali. Czy "Kler" jest antykościelny? Ich zdaniem absolutnie nie.

- To film o ludziach, którzy zbłądzili. Zresztą bohaterowie nie są czarno-biali. Smarzowski świetnie to uchwycił – mówi Kinga, a reszta kiwa głową.

Wracając, wchodzę jeszcze na social media. Na Instagramie posucha, ktoś wrzucił tylko zdjęcia tej pierońskiej kolejki. Nieco lepiej na Facebooku. U Raczka dyskusja pod świeżutką recenzją, komentatorzy przebierają nogami. No i Twitter, na który zawsze można liczyć.

Ktoś pisze, że obejrzał "Kler", chwyta za widły i biegnie pod najbliższy kościół. Obstawiam, że żartuje. Ale dam głowę, że podobne komentarze - już na poważnie - na pewno się pojawią. Po obu stronach barykady.