Danuta Stenka - wyznania łamaczki męskich serc

Dankę, bardziej swojską. Danuta jest oficjalna, "obsługuje" trudne sytuacje.

Tak. Traktuję to spotkanie jak koleżeńską pogawędkę, więc czuję się bezpiecznie.

Dom, czyli rodzina.

Lęk jest we mnie wpisany. Wynika z mojej konstrukcji psychicznej. Noszę w sobie bombę zegarową. Uaktywnia się w sytuacjach napięć. Ale zdarza się, że budzę się rano i wiem, że jest źle. Choć nie wiem dlaczego.

Zjada mnie lęk. Chciałabym ukryć się pod kołdrą. To musi wygasnąć samoistnie.

Gdy znika przyczyna lęku albo kiedy wypiera go radość. Niekoniecznie wyjątkowa. Wystarczy zwykła, domowa. Siedzisz sobie na kanapie załamana, a tu przychodzi do ciebie 5-latek i podaje list. Świeżo poznane litery, w większości w lustrzanym odbiciu. Czytam (od dołu do góry): "Mamo, kohany aniele koham cie zafwsze!".

Ja i moje demony jesteśmy ze sobą związani. Może się przyjaźnimy... Mogę powiedzieć, że mój demon jest moim aniołem stróżem.

Często pojawia się nagle, a wtedy puszczają wszelkie blokady i wybucha spontaniczna radość, niespożyta energia albo po prostu ogarnia mnie święty spokój.

O, tak! Lubię się bawić, choć mnie samej wydaje się, że tak naprawdę jestem smutasem.

To nieprawda, nie jestem przecież tancerką. Ale uwielbiam tańczyć. Taniec mnie upaja. A jeśli do tego jest dobry partner, muzyka, to potrafię się zatracić.

Nie tylko tańczę, ale śpiewam i gadam do siebie...

Chodzisz po domu i tak po prostu mówisz do siebie? Rozmawiam ze sobą o błahostkach, sprawach poważnych. Zastanawiam się głośno, ochrzaniam, ostrzegam i bywam dla siebie bardzo surowa, ale potrafię też przytulić siebie do serca.

Jego najmniej to zdziwi. Nie sądzę, żebym była wyjątkiem. Każdy to robi, choć pewnie nie każdy na głos. Muszę czasem usłyszeć konkretne pytanie, żeby udzielić odpowiedzi. Nazwać głośno i wyraźnie problem, aby zapanować nad wewnętrznym chaosem.

Oczywiście! Jestem leniwa. Chociaż lubię się zmęczyć w dobrej robocie. Zazdrosna. Ale nie pozwalam sobie na zawiść.

A jakże! Na szczęście nie jest to spowiedź generalna, prawda?

Jestem. Na przykład łykam komplementy jak ciasteczka, bez opamiętania, za to z jakim smakiem! I ciągle mi mało.

Myślę: "Kurczę, to nie jest do końca prawda, ale jakie to miłe!".

Jest normalną, zwykłą dziewczyną. Myślę, że można ją znieść i na pewno nie trzeba się jej bać. Mogłaby być moją przyjaciółką.

No wiesz... Nie do tego stopnia!

Wiem i nie wiem jednocześnie. Zdaję sobie sprawę, że zdarzają się takie sytuacje, ale one najczęściej mnie zaskakują.

Że niby pod latarnią najciemniej? Mąż na szczęście ma poczucie humoru. A ja lubię pewien rodzaj niezobowiązującej zabawy.

A to dopiero jest niezła forma flirtowania! Flirt to dla mnie bezpieczna wyprawa na teren zastrzeżony. Jak w mojej pracy. Pamiętam, że sytuacja damsko-męska, która się dzieje, jest tylko grą, że akcja trwa, ale prędzej czy później pada: "Stop! Koniec ujęcia!".

Dobre zagranie sceny miłosnej może dać tyle radości, co jej autentyczne przeżycie.

Kurczę, długo...15 lat. Boże, powinniśmy obchodzić rocznicę!

Prawda. Małżeństwo dla odmiany nie jest dla mnie zabawą, w której mówi się: "Stop", gdy przestaje cię bawić.

Można i po tygodniu. My nie traktujemy siebie jako dostarczycieli chwilowych przyjemności. Jak ciuchy, które zmieniasz, gdy minie moda. Na prawdziwą miłość trzeba zapracować.

Nie chcę nikogo przekonywać. Mówię o sobie. Może ktoś uważa, że ślub jest pogrzebem miłości, bo musimy się na coś umawiać. Ślub nie jest umową ani z księdzem, ani z urzędnikiem w USC. Ja się sama ze sobą umówiłam.

Problem w moim zawodzie polega nie tyle na starzeniu się, ile na ciągłym ocenianiu. Nic nie przejdzie niezauważone. Aktorka ciągle słyszy: "Nie zagrasz, bo jesteś za młoda" albo: "Nie dostaniesz tej roli, bo jesteś za stara".

Nie chcę, żeby tak szybko rosły. Mam dzieci w przedszkolu i podstawówce, ale moja 10-letnia córka sięga mi do brwi! Niedługo nie udźwignę jej na kolanach. Trochę miłosierdzia dla zapracowanej matki. Długo myślałam, żeby mieć jeszcze jedno dziecko. Jednak tak niewiele czasu mam dla tej dwójki, że pojawienie się następnego dziecka odebrałoby im i tę resztę. Chyba uzbroję się w cierpliwość i poczekam na wnuki.

I wymienię wszystko na nową Stenkę? Taką z podstawówki, tak? Nie traktuję poważnie walki z czasem. Powinnam się wysypiać, chodzić na masaż. A jestem wiecznie zmęczona, zapracowana, nawet choruję w biegu. Wiem, że to się odciska na mojej twarzy. Ale coś za coś. Bo może to, co powoduje moją bezsenność, napędza mnie do życia.

Pytasz, czy zdamy ten egzamin? Myślę, że tak, bo my się ze sobą nie nudzimy. Ciągle nam mało wspólnych chwil. Uwielbiam moment, kiedy w domu robi się cicho, dzieci śpią, a my siadamy przy herbacie czy winie i gadamy, gadamy do późnej nocy.

Może ludzie sobie wyobrażają, że ja - pani z okładki kolorowej gazety - mam Bóg wie jakie życie. A ja mam zwykłe życie i takim je kocham. I niech się nigdy nie zmienia! I Bóg za nie zapłać!

Bez nawilżacza do ust. Oblizuję wargi, obgryzam i dlatego strasznie mi pierzchną.

Źle użyta maseczka na bazie miodu. W efekcie twarz w kolorze nieowłosionej części ciała pawiana.

Rozmawiała: Karolina Korwin Piotrowska/ EDIPRESSE

Więcej w serwisie Polki