Drzewo pragnień

Drzewo pragnień (1977) – na bazie 22 autobiograficznych nowel poetyckich wybitnego poety Gieorgija Leonidze. Intensywna zmysłowość obrazów przykuwa uwagę już w pierwszych scenach filmu i nie przygasa w dalszych, zmieniając jedynie styl i nastroje, nierzadko zderzając żart z tragizmem, realizm z fantazją, konkret z poetyckim uogólnieniem, czas teraźniejszy ze wspomnieniem. Każda część powieści Leonidze ma swojego bohatera, ale wszyscy oni się znają, spotykają, gdyż akcja dzieje się w tym samym czasie i miejscu, na początku XXw. W małej gruzińskiej wiosce, gdzie urodził się Pirosmani: jego malarstwo daje również Abuładzemu impuls dla stylu obrazowania i inscenizacji - trochę alegoryczny, trochę z pozoru prymitywny. Mówi reżyser: „Książka i film w głównej idei zachowały podobieństwo, tworząc coś w rodzaju ogromnego rozłożystego drzewa, z którego rozchodzą się gałęzie-fabuły lub wiązki strumieni, które wpadają do rzeki i razem płyną do morza”. Jak każda poetycka przypowieść Drzewo... kryje wiele egzystencjalnych
pytań dotyczących istoty bytu, relacji Dobra i Zła, życia i śmierci. Opowiada o poszukiwaniu wyższego sensu, o wiecznym i daremnym pragnieniu cudu, o niezniszczalnych marzeniach.(Film 78/51) Wątkiem głównym, przewijającym się przez wszystkie epizody jest tragiczna opowieść o pięknej Maricie i jej nieszczęśliwej miłości. „...Patrzyłem na ten szkarłatny kwiat granatu i nie mogłem uwierzyć, że Marita nie przyozdabia już sobą ziemi. Nie mogłem uwierzyć, że to wspaniałe kwitnące drzewko wyrosło pośród pyłu i rumowisk, samo z siebie. Bo skądże – w istocie – bierze się na świecie piękno? Dokąd odchodzi, gdzie znika i ginie? A może tylko na czas jakiś skrywa przed nami swoje oblicze. Któż to może wiedzieć?...”