Dzienniki motocyklowe

Filmy biograficzne, szczególnie o legendarnych osobistościach, nie cieszą się wielką popularnością. Bo czy zaskoczyć może fabuła, której koniec jest powszechnie znany? Ano może. Tak, jak dzieje się to w przypadku obrazu Waltera Sallesa. Takiego portretu kultowego Ernesto "Che" Guevary chyba nikt się nie spodziewał.

Bohaterami opowieści są dwaj młodzi Argentyńczycy: Ernesto Guevara i Alberto Granado, którzy w 1952 roku na motorze wyruszają w podróż po krajach Ameryki Łacińskiej. Ich wyprawa może nie obfituje w wiele niebezpiecznych przygód, jednak drastycznie wpłynie na ich przyszłe życie.

Co interesującego można powiedzieć o legendarnym "Che", aby uniknąć akademickiego wykładu? Można przedstawić jego przemianę wewnętrzną. Jak to się stało, że młody chłopak, który miał wszelkie predyspozycje aby zostać lekarzem, stanął na czele jednej z największych rewolucji. Salles koncentruje się na tym okresie z życia Guevary, który najczęściej jest pomijany na lekcjach historii. Chodzi o podróż, która zapowiadała się jak niewinna eskapada dwóch spragnionych przygód młodych ludzi, a która zmieniła ich życiowe priorytety. Widać to nawet w zmianie tonu opowieści - z komedii o dwóch młodzianach i zepsutym motorze film zmienia się w psychologiczny dramat.

Aby ukazać przemiany zachodzące w bohaterach brazylijski reżyser wykorzystał reguły kina drogi. Im dalej "Che" i jego przyjaciel zapuszczają się w Amerykę Łacińską, z tym większą biedą, niesprawiedliwością i złem mają do czynienia. Kiedy rozpoczynają wyprawę, widzimy młodego Guevarę zakochanego w pięknej dziedziczce wielkiej fortuny. Gdy bohaterowie dobijają do kresu podróży, miłość "Che" skierowana jest do wszystkich ludzi. Szczególnie tych, którzy najbardziej potrzebują uwagi i pomocy. Reszta jest historią.

"Dzienniki motocyklowe" to opowieść o konkretnej osobie. Bowiem tylko opowiadając o konkretnych ludziach można pokazać uniwersalne prawdy. Walterowi Sallesowi udało się to znakomicie.