Hannibal: Po drugiej stronie maski (Hannibal Rising)

Hannibal Lecter powrócił jako nieopierzony psychopata. Po seansie "Hannibala: Po drugiej stronie maski" staje się jasne, dlaczego ten inteligentny człowiek wybrał karierę mordercy.

Wczesne dzieciństwo Hannibala przebiegało spokojnie i szczęśliwie. Szlachetnie urodzeni państwo Lecter kochali własne dzieci i siebie nawzajem. Hannibal z czułością opiekował się młodszą siostrą Miszą. Niestety w 1944 roku wojenna zawierucha wtargnęła do posiadłości Lecterów, wnosząc w życie ośmiolatka strach, śmierć i smak ludzkiego mięsa.

Akcja "Hannibala: Po drugiej..." rozgrywa się po części w okolicach dzisiejszych północno-wschodnich granic Polski, toteż w filmie nie mogło zabraknąć przedstawiciela naszego narodu. Jest nim... scenograf Allan Starski, który stworzył plastyczne tło dla drewnianej gry Gasparda Ulliela, odtwórcy tytułowej roli.

Scenarzysta Thomas Harris (autor powieści o Hannibalu Lecterze) zadbał o logiczne wytłumaczenie psychopatycznych skłonności swojego bohatera. Przywołał także motywy: głodu panującego na wschodzie Europy podczas wojennych zim, kolaborantów z rządu Vichy, bomby w Hiroszimie i sintoistycznych rytuałów. Niektórych widzów zdziwi być może sprawność, z jaką Lecter - urodzony na Litwie francuski student medycyny - podróżuje po krajach komunistycznych na początku lat 50. XX, ale "Hannibal: Po drugiej..." to nie film historyczny, więc wiele można wybaczyć. Jednak nie to, że brakuje w nim suspensu. Wątek zemsty na litewskich szabrownikach toczy się bez niespodzianek, wiadomo skądinąd, iż Lecter w dobrym zdrowiu dożyje spotkania z agentką Clarice Starling. Wrażenia całkowitej przewidywalności rozwoju sytuacji nie rozwiewa nawet pojawienie się pięknej pani Murasaki (Li Gong). Informacje na temat młodości słynnego kanibala to jedna z niewielu jasnych stron filmu Petera Webbera.