Kristin Scott Thomas

Urodziła się 24 maja 1960 roku w kornwalijskim miasteczku Redruth w Anglii. Wcześnie straciła ojca – pilota wojskowego, który zginął tragicznie w wypadku samolotowym. Po ukończeniu żeńskiego college’u w Cheltenham, przez jakiś czas uczęszczała do Central School of Speech and Drama w Londynie. Naukę przerwał jej wyjazd do Paryża w 1979 roku.

Francja stała się dla Scott Thomas drugą ojczyzną - zamieszkała tam na stałe, wyszła za mąż za cenionego lekarza i wychowywała tam swoje dzieci. We Francji stawiała też pierwsze kroki w filmie, telewizji i na scenie, a dzięki biegłej znajomości języka, po dziś dzień dzieli czas między filmy anglo- i francuskojęzyczne.

** Jej debiutem filmowym był nakręcony w Nicei melodramat „Zakazana miłość” (1986, dwie nominacje do Złotej Maliny) w reżyserii i z udziałem znanego muzyka, Prince’a, natomiast przełomowym występem w karierze – główna rola w brytyjskim melodramacie „Garść prochu” Charlesa Sturridge’a (1988).**

Grała na zmianę w filmach francuskich („La Méridienne” 1988, „Bille en tête” 1989, „W oczach świata” 1990), amerykańskich (wojenny film TV „Dziesiąty człowiek” z Anthonym Hopkinsem 1988, przygodowy obraz TV „Sekretne życie Iana Fleminga” 1990) i brytyjskich (sensacyjny film TV „Gra, która nie ma końca” z Albertem Finneyem 1990).

W 1992 roku po raz pierwszy wystąpiła obok Hugh Granta w dramacie erotycznym „Gorzkie gody” Romana Polańskiego, grając bohaterkę o imieniu Fiona. Co ciekawe, w postać o tym samym imieniu, ponownie u boku Hugh Granta, wcieliła się również w przełomowej komedii „Cztery wesela i pogrzeb” (1994), która przyniosła jej międzynarodowy rozgłos i nagrodę BAFTA dla Najlepszej Aktorki Drugoplanowej.

Po występach w kostiumowych produkcjach: romansie „Anioły i owady” Philipa Haasa (1995), uwspółcześnionej wersji szekspirowskiego „Ryszarda III” Richarda Loncraine’a (1995) i francuskim mini-serialu „Belle Époque” (1995) zagrała pierwszoplanową rolę u boku Ralpha Fiennesa w głośnym, obsypanym Nagrodami Akademii, melodramacie wojennym „Angielski pacjent” Anthony’ego Minghelli (1996, nominacja do Oskara, Złotego Globu i BAFTA; National Board of Review Award).

Ponownie spotkała się ze Sturridgem na planie telewizyjnej adaptacji „Podróży Guliwera” z Christopherem Lambertem (1996), wystąpiła obok Toma Cruise’a w głośnej produkcji „Mission: Impossible” (1996), obok Harrisona Forda w „Zagubionych sercach” Sydneya Pollacka (1999) i Roberta Redforda w dramacie „Zaklinacz koni” w jego reżyserii (1998), a w 2001 roku dołączyła do obsady jednego z ostatnich dzieł Roberta Altmana – „Gosford Park” (zespołowe nagrody: Satellite Award i Screen Actors Guild Award). Po krótkiej przerwie, powróciła jako hrabina Cagliostro we francuskiej produkcji „Arsène Lupin” (2004) i Gloria w komedii „Wszystko zostaje w rodzinie” z Rowanem Atkinsonem (2005). Ponownie zagrała obok Ralpha Fiennesa w filmie „Chromofobia” w reżyserii siostry aktora, Marthy Fiennes (2005), wcześniej spotykając się z trzecim z Fiennesów – Josephem, na planie dramatu podróżniczego „Człowiek człowiekowi” (2005).

Po występach we francuskich filmach: „Nie mów nikomu” (2006) i „Czyja to kochanka?” (2007), partnerowała Woody’emu Harrelsonowi na planie „Faceta do towarzystwa” (2007), a ostatnio wzięła udział w brytyjskiej komedii romantycznej „Easy Virtue” z Colinem Firthem i Jessiką Biel (2008) oraz wystąpiła w głośnym dramacie historycznym „Kochanice króla” ze Scarlett Johansson i Natalie Portman, gdzie po raz drugi w karierze (po „Zaklinaczu koni”) wcieliła się w postać matki bohaterki granej przez Johansson (2008).

Jednym z ostatnich filmowych projektów Scott Thomas jest biograficzny film „Brontë” kolejny owoc współpracy ze Sturridgem (2009).

Jest aktorką obdarzoną dystansem do samej siebie, w pełni świadomą własnych atutów i ograniczeń. Dała tego dowód w jednym z wywiadów, mówiąc: „Zawsze będę tą brzydszą siostrą albo złą macochą, jednak to właśnie te role interesują mnie bardziej od postaci poczciwego, jednowymiarowego Kopciuszka”.

** Za działalność artystyczną, została uhonorowana wysokimi odznaczeniami państwowymi – Orderem Imperium Brytyjskiego (2003) i francuskim orderem Legii Honorowej (2005).**