Magdalena Piekorz
Miejsce urodzenia: | Sosnowiec |
Reżyser: | |
Scenarzysta: | Zbliżenia (2014) (Matka Marty) |
Filmografia: | Zbliżenia (2014) (Matka Marty) Senność (2008) (Róża) |
Polska reżyserka i scenarzystka filmowa i teatralna, doktor sztuki filmowej. Zasłynęła dzięki swojemu filmowi pt. „Pręgi”.
Magdalena Piekorz urodziła się 2 października 1974 roku w Sosnowcu. Ukończyła reżyserię na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego. Zajmowała się głównie realizacją filmów dokumentalnych, nagradzanych później na różnych festiwalach.
Magdalena Piekorz zrealizowała siedem filmów dokumentalnych. Jej pierwszy film "Dziewczyny z Szymanowa" nagrodzony został Brązowym Lajkonikiem na XXXI Ogólnopolskim Festiwalu Filmów Dokumentalnych i Krótkometrażowych w Krakowie, "Franciszkański spontan" otrzymał Nagrodę Honorową Jury na II Małym Przeglądzie Form Dokumentalnych w Szczecinie, a "Przybysze" Grand Prix Festiwalu Euroshorts'99 - wszystkie emitowane w cyklu Jedynki "Czas na dokument".
Od kilku lat realizuje filmy za granica. Najpierw "Znaleźć, zobaczyć, pochować" - film o kobietach w Bośni, które czekają na wiadomość o bliskich po wojnie w byłej Jugosławii, potem "Piemonte" opowieść o miasteczku na Istrii, w którym mieszka tylko jeden człowiek, a 2002 roku "Chicago" - serial dokumentalny dla telewizji TVN (współreżyseria, 25 odcinków).
"Pręgi" według scenariusza Wojciecha Kuczoka to jej debiut fabularny, za który otrzymała nagrodę główną na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni w 2004 roku. W 2008 roku za film „Senność” otrzymał nominację do nagrody Orzeł Hollywoodzki oraz dwie inne nominacje.
Magdalena Piekorz była obok Lecha Majewskiego i Łukasza Barczyka jednym z gości honorowych Festiwalu polskich filmów w Londynie 2005. Była także jurorką w 2.
Międzynarodowym Konkursie Filmów Krótkometrażowych organizowanym przez Goethe-Institut i niemiecki Fundusz Pamięć i Przyszłość. W 2006 r. otrzymała List gratulacyjny od Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej. Została wybrana na jedną z członków jury konkursu scenariuszowego Hartley-Merrill 2006.
Komentarze