Małe wielkie kino

Historia niezwykłej przyjaźni niewidomej "sekretarki" i wybitnego poety. Historia o tyle poruszającą, że prawdziwą.

Niewidoma to Jadwiga Stańczakowa, poeta to Miron Białoszewski. Kto nie zna jednak ani twórczości artysty, ani czasów, o których film opowiada, ani większości nazwisk osób pojawiających się w filmie naprawdę niczego nie straci. Dla świadków tamtych wydarzeń - na przykład Tadeusza Sobolewskiego z "Gazety Wyborczej" granego w filmie przez Arkadiusza Detmera z "Symetrii" - to w równym stopniu film, co ich życie i wspomnienia. Dla pokolenia dwudziestolatków wręcz zamierzchła historia. A jednak ogląda się to z zapartym tchem, zadumą, zadziwieniem. Że ludzie potrafią się tak pięknie uzupełniać, że tak bardzo siebie potrzebują, że tak się od siebie uzależniają.

Przez chwilę przyszedł mi do głowy "Mój Nikifor" - tam też był artysta i był przyjaciel, który pomagał mu się ubrać, zapewniał ciepłą zupę, nosił sprzęt, woził do szpitala. I uprawiał tę samą dziedzinę sztuki. W filmie Barańskiego jest podobnie - Jadwiga kupuje Mironowi buty, koszule, daje ciepłe obiady, przepisuje wiersze, załatwia telefon, ale i sama pisze, tworzy. Czasem rzeczy tak dobre, że Białoszewski miał prawo ich jej zazdrościć... A mimo to żyli ze sobą jak najlepsze małżeństwo - tyle tylko, że poeta był homoseksualistą, co w filmie jest nienachalnie, ale bardzo wyraźnie zaznaczone.

Piękna jest ta obserwacja, że sztuka potrzebuje życia, a życie sztuki. Że my potrzebujemy poetów, a poeci nas. Że "warto łapać radość za ogon, nawet jak się wyrwie, zostaną pióra". Że życie składa się z tych małych wycieczek za miasto, ze spotkań z przyjaciółmi, z przyjmowania pomocy i udzielania jej. Naprawdę - bardzo ładne kino. Do tego zachwycają kreacje aktorskie - szczególnie Krystyny Jandy, która ukryła gdzieś swój temperament na rzecz pozornego, bo jednak pełnego energii wyciszenia. Polecam, jak tylko telewizja zdecyduje się je nam pokazać około 23 po "M jak Miłość" i biesiadzie śląskiej...