Nie taki śmieszny, jak go malują [DVD]

(mat. dystrybutora)

Znajdujące się na okładce DVD nazwisko Eliego Rotha nie wróży nic dobrego. Choć w środowisku uchodzi za znawcę, orędownika i zaprzysięgłego fana gatunku, to niestety reżyser z niego marny. Na szczęście w tym przypadku figuruje on jako producent, a to diametralnie zmienia postać rzeczy.

„Klaun” zaskakuje podwójnie. Z jednej strony nie jest, co mocno sugeruje sam tytuł, kolejną wariacją na temat dokonań Johna Wayne’a Gacy’ego, z drugiej budzi podziw swoją bezkompromisowością i łamaniem tabu. Bo zjadanie dzieci żywcem niemal na oczach widzów nie jest przecież czymś, do czego przyzwyczaiły nas mainstreamowe horrory.

Film Jona Wattsa łączy w sobie podręcznikowy monster movie z posępnym dramatem rodzinnym. Clou fabuły opiera się na pomyśle wykorzystanym wcześniej choćby w „Rare Export” Jalmariego Helanderza 2010 roku. Scenariuszowy zabieg polega na „odkłamaniu” genezy powszechnie znanej kulturowo figury, ukazując jej prawdziwe, oczywiście makabryczne oblicze. W przypadku fińskiej produkcji Święty Mikołaj to przerażająca istota z ludowych podań, z kolei u Wattsa cyrkowy klaun okazuje się pradawnym demonem żywiący się… dziećmi.

Twórcy „Klauna” już na wstępie stawiają sprawę uczciwie. Ich film to z premedytacją nakręcone kino klasy B, żwawo czerpiące z obskurnej spuścizny exploitation, nastawione przede wszystkim na szokowanie i odbieranie apetytu co wrażliwszym widzom. Brak suspensu z nawiązką rekompensują gore, czarny humor, przyzwoite aktorstwo (w jednej z głównych ról występuje Peter Stormare)
i tradycyjne efekty specjalne. Dla fanów „Dziecka Rosemary” mieszanka nie do strawienia, dla miłośników facetów w gumowych kostiumach i bezkompromisowej pulpy produkcja, nad którą warto się pochylić. Ci drudzy na pewno się nie zawiodą.

Wydanie DVD:

„Klaun” ukazał się nakładem Monolithu. Niestety, na dysku poza filmem znalazł się jedynie trailer i garść zapowiedzi dystrybutora.