Piękno

Ta historia to w dużym stopniu odkrywanie autodestrukcji człowieka. Jego pogardy dla samego siebie, jego nienawiści. Widz wkracza do różnych, uporządkowanych fragmentów życia bohatera, odkrywa jego sekrety i żądze. Doświadczamy jego gwałtowności, poznajemy lęki, gniew i zazdrość.

Bohater żyjący w Południowej Afryce po apartheidzie, jest reprezentantem mniejszości w państwie, które przez wieki było przez tę mniejszość rządzone, a teraz rządzi w nim większość. Fransois mówi językiem, który nie jest znany w żadnym innym zakątku świata. Od dziecka jest naznaczony stygmatami rasizmu i nienawiści. Wychował się w duchu wartości konserwatywnych i wrodzonego lęku przed czarnymi mieszkańcami.

Ale to nie wszystko. Francois jak miliony mężczyzn na całym świecie żyje upokarzany i onieśmielany przez swoje preferencje seksualne. Złożoność tych napięć i mistrzowska zdolność kontrolowania emocji to punkt początkowy filmu. Obserwujemy jak wygląda jego życie. Jak on sam pogrupował prychicznie i geograficznie swoje życie, sekrety i emocje. I nagle jesteśmy świadkami jego utraty kontroli nad sobą, przekroczenia granic i złamania własnych reguł.

Towarzyszymy mu w podróży do Kapsztadu, kosmopolitycznego miasta, z jego podwójnymi standardami konserwatyzmu i zaskakującym seksualnym podziemiem. Podróż przede wszystkim jest wędrówką psychologiczną, do punktu, od którego nie ma już odwrotu.