Cokolwiek napiszę o tym filmie, w sumie i tak będzie za mało. Zaskakuje pod każdym względem, w każdej postaci niezwykłość filmu Jestem przy tobie. Dodając fakt, iż powstał pod banderą indyjską, zaskoczenie jest tym większe.
Jest tu wszystko - komedia i sensacja, musical i dramat, zabawa obrazem, muzyką, słowem i dźwiękiem. Jak najbardziej udany, reżyserski debiut choreografki Farhy Khan (Monsuowe wesele, Czasem słońce, czasem deszcz). Colage, jakiego byście się nie spodziewali po indyjskich twórcach, który bez wątpienia powinien się Wam spodobać.
Miszmasz przedziwności i różności, od wielu ciekawych piosenek z interesującą oprawą choreograficzną, po elementy żywcem wzięte z filmów akcji, nowe wcielenie Jamesa Bonda, jeszcze lepszy Matrix z ujęciami, jakie przebijają go, o grubość lecącej kuli i rozsypującego się wszędzie popcornu.
Aż trudno uwierzyć, że wszystko to dokonano w jakże odległym, ubogim bollywood, nie bazującym na wielkim budżecie, nie korzystającym z wielkich studiów, wielkich sztabów fachowców od efektów specjalnych. A jednak... wiele z tych ujęć jest oryginalnych w treści i formie, śmiesznych, komicznych, ale też zaskakujących w pomysłowości twórców. Ujęć nakręconych za pierwszym razem, jednym ujęciem, jak 5 minutowa piosenka Chale Jaise Hawaien, pojawiająca się w filmie, jako pierwsza.
Szczególną rolę w Jestem przy tobie odgrywają stroje. Niemal nad każdym aktorem odtwarzającym jedną z głównych ról czuwał inny projektant, który dbał o to, żeby postać, którą ubiera miała własny, niepowtarzalny styl. Każdy z bohaterów (poza zmysłową Chandni) przechodzi w filmie przemianę, co pokazane jest także w stroju.
Lucky (Zayed Khan) jest w filmie szkolnym luzakiem, który dba o swoje długie włosy i starannie dobiera oberwane podkoszulki i wytarte jeansy. Styl jest dla niego wszystkim. Do czasu... Sanjana (Amrita Rao) to dziewczyna – kumpel. Chodzi w jeansach, małych bluzkach i dziwnych czapeczkach. Trochę abnegatka, a trochę indyjska Christina Agulillera. Nikt nie myśli o niej jak o zmysłowej kobiecie. Do czasu...
Major Ram (Shah Rukh Khan; jego stroje projektował Karan Johar - reżyser Czasem słońce, czasem deszcz) gdy przybywa do szkoły w Darjeeling, ubiera się tak, jakby od lat 70. nic się w modzie nie zmieniło. Nosi dzwony i śmieszne, dzianinowe kamizelki. Jest obiektem żartów całej szkoły. Do czasu...
Chandni (Sushmita Sen) jest najbardziej zmysłową nauczycielką, jaką tylko można sobie wyobrazić. W szyfonowych sari nie chodzi, tylko płynie. Stroje Chandni stały się w Indiach legendarne. Dzięki nim sari powróciło na wybiegi ekskluzywnych pokazów mody, a grająca Chandni Sushmita Sen często bierze w nich udział.
Piękno, kolorystyka, obrazy, dźwięki, lekkość, czar, urok, wszystko jest w tym filmie wyważone i odpowiednio dobrane. Major Ram pojawia się na uczelni z tajną misją, od której zależy nie tylko jego prestiż, ale też bezpieczeństwo kraju i zawarcie porozumienia z odwiecznym wrogiem – Pakistanem. Pojawia się też z powodów osobistych, które jednak są gdzieś z boku, dla niego, żołnierza i oficera, liczy się przede wszystkim dobro państwa. Do czasu...
Jedno co może razić, co daje się czasem odczuć, to długość filmu – 179 minut. Jak dla mnie, trochę za dużo tych minut, rozumiem, zabawa zabawą, ale żeby aż tak długo. Gdyby tak trochę wyciąć byłby jeszcze ciekawszy i bardziej dynamiczny. Poza tym bez zastrzeżeń, bawcie się dobrze!