Prawie jak Hollywood

Powstał w ten sposób prawdziwy dziwoląg. Zremiksowana - jak nazywa ją sam zainteresowany - wersja amerykańska jest krótsza od oryginału o ponad pół godziny, ale… tak samo pretensjonalna i przeszarżowana, przynajmniej jeśli chodzi o bliskie nam, zachodnie standardy. Ratner zapomniał o jednym – by wyprać bollywoodzki film z jego lokalnego folkloru, nie wystarczy usunąć zeń sekwencje taneczno-wokalne. Dusza tego typu kina zasadzona jest gdzieś głębiej – pomiędzy charakterystyczną dla niego umownością, absurdem i przerysowaniem.

Dlatego też „Latawce”, nawet w wersji remiks, nie są w stanie spełnić oczekiwań, jakie wiążemy zazwyczaj z filmami z rynku amerykańskiego - zawsze będą tylko ich gorszym kuzynem. Wystarczy jeden rzut oka, by zdać sobie sprawę, że adoptowany przez Ratnera sensacyjniak to po prostu zlepek scen zainspirowanych popularnymi hollywoodzkimi przebojami – ot, pościg z autami spadającymi z lawety, zasadzka w domku na odludziu, i tak dalej. Gdzieś tu oczywiście jest wielka miłość (patrz okładka) i moralne dylematy, ale nie mając ujścia w musicalowych przerywnikach, narażają się tylko na śmieszność.

Pozostaje akcja. Prawie jak w Hollywood. On zakochał się w niej, ale na drodze staje im ten trzeci – niegodziwy, brutalny i nieznający litości. Czyżby zatem sensacyjniak w zachodnim stylu? Cóż, nie do końca. Zakochani w kiczu filmowcy z Indii wciąż jeszcze uczą się zachodnich technik – a zanim dościgną pod tym względem mistrza zza oceanu, miną długie lata.

Pięć kanałów, panorama, zwiastuny.