“The Disaster Artist” [RECENZJA]: Polak potrafi. Na ekrany kin wchodzi film o reżyserze najgorszego filmu wszech czasów

Na początku była postać: czarne włosy, trupioblada cera i charakterystyczny wschodnioeuropejski akcent. Tommy Wiseau wygląda jak skrzyżowanie wampira na głodzie (patrz np. słynny klip Meat Loaf) z wokalistą The Cure; jak podstarzały rockman z początków lat dziewięćdziesiątych, któremu znudziły się seks i narkotyki, i teraz marzy o karierze w Hollywood, bo dlaczego nie. Charyzmę przecież ma.

W “The Disaster Artist” gra go James Franco (także reżyser). Naczelny narcyz Hollywoodu doskonale odnalazł się w roli pozbawionego poczucia obciachu Wiseau, u którego zew artysty miał się obudzić po wypadku samochodowym - miał wtedy stwierdzić, że Hollywood albo śmierć. Droga do Fabryki Snów była jednak najeżona trudnościami. Dla agencji aktorskich Wiseau był jeszcze jednym freakiem, jakich nie brakuje w branży. Ze względu na swój akcent mógł liczyć co najwyżej na role statystów w podrzędnych produkcjach.

*Co jeśli nie chcą cię wpuścić na imprezę? Zrób własną. Wiseau był nieugięty. Postanowił nakręcić własny film na podstawie swojej 540-stronicowej powieści. W napisach końcowych pojawia się kilkakrotnie: jako reżyser, producent, scenarzysta i główny aktor. *“The Disaster Artist” jest filmem o filmie, zgrabnie balansującym między komedią a dramatem. Łatwo wyśmiać reżysera kultowego złego filmu, ale Franco nie poszedł na łatwiznę, dostrzegł w nim także rys tragiczny. Bo Wiseau nosi w sobie sprzeczności - jest odpychający, ale przecież nie potrafimy od niego oderwać oczu. Możemy śmiać się z jego braku talentu i desperacji, ale nie potrafimy nie kibicować bohaterowi, który uparcie dąży do celu, bez względu na koszty.

Film ma więcej zalet. Obok Jamesa Franco dobrze wypadł także jego brat Dave Franco w roli przyjaciela głównego bohatera. Jeśli "The Room" o czymś opowiada, to o przyjaźni i lojalności - to także ważny wątek "The Disaster Artist". Wisaeu, jak przystało na wampira, cierpi głód miłości. Jest samotny i chorobliwie zazdrosny o wszystkich swoich bliskich. Ale w całym jego szaleństwie - jak widać - jest metoda.

Last but not least, trudno odmówić Wiseau smykałki do interesów. Do dzisiaj nie wiadomo, skąd wytrzasnął 6 mln zł na swój film, niektórzy mówią, że dorobił się na handlu, inni, że wyprał pieniądze mafii. W każdym razie potrafił przekuć wielką porażkę w sukces. Może to nasza narodowa specjalność? Bo zawsze sztuką jest być w czymś najlepszym, nawet jeśli tą sztuką nazywamy prawdopodobnie najgorszy film wszech czasów.

Łukasz Knap