Ludzki geniusz jest największą tajemnicą wszechświata. Wszystko, co powstaje wokół, każde odkrycie i wynalazek wychodzi prosto z głowy. Oto pojawia się pomysł i nagle okazuje się, że jest genialny, na wagę złota, oto pojawia się myśl, która odpowiednio rozwinięta daje nam wybitne dzieło, matematyczny dowód.
Naukowcy, myśliciele, kompozytorzy, matematycy, fizycy. Im zdolniejszy, tym większa szansa, iż w pewnym momencie szare komórki się zbuntują. Choroba umysłowa, schizofrenia, jest czymś, co w takim przypadku pojawia się bardzo często. A ze swoim przyjściem burzy intelektualny porządek dnia codziennego.
Nie skłamię, jeśli powiem, iż film ten z marszu skojarzy się Wam z innym, wielkim dziełem, z filmem wybitnym pod każdym względem. Historia noblisty, matematyka, Johna Nasha, w którego życie wkroczyła niezauważalnie schizofrenia paranoidalna, jednak wieloletnia walka z chorobą przyniosła zwycięstwo. Niezapomniana rola Russella Crowe w filmie „Piękny umysł”.
Tyle, jeśli chodzi o podobieństwa. Matematyka i choroba umysłowa, poza tym są to dwa różne, ale jednocześnie, dwa wyjątkowe filmy. Zanim pojawił się „Dowód”... w swojej filmowej postaci przez bardzo długi okres była to sztuka, która wiodła prym i nie schodziła z desek nowojorskich teatrów. Co ważne, w 2001 roku sztukę Davida Auburna wyróżniono prestiżową Nagrodą Pulitzera w kategorii dramatu. W tym samym roku pojawił się pomysł przeniesienia tej sztuki na wielki ekran.
Na ogół jest tak, iż pojawia się producent, chwilę później do ekipy dociera reżyser, wtedy przychodzi czas na kompletowanie obsady. To oczywiście duże uproszczenie, ale tak jest z reguły. Reżyserem filmu „Dowód” jest John Madden nagrodzony Oscarem za „Zakochanego Szekspira”. Sukces tego filmu, to również interesująca rola Gwyneth Paltrow, która w najnowszym projekcie Madena zagrała córkę genialnego matematyka Roberta.
Opiekując się chorym ojcem przez kilkanaście lat na bok odłożyła swoje marzenia, swoje plany, zawiesiła studia, wszystko to sprawiło, iż odizolowała się zupełnie od ludzi, ale dzięki temu geniusz jej ojca genetycznie... przekazany rozwijał się także w niej. Gdy umiera genialny uczony na światło dzienne wychodzi wiele tajemnic jego życia zapisanych w 103 dziennikach, w tym pewien dowód…
Robert, w tej roli, jak zawsze wybitny, niezawodny Anthhony Hopkins, szalony w swym geniuszu, zagubiony w chorobie, wciąż poszukujący wyzwań oparcie ma tylko w jednej osobie, swojej córce i choć ma dwie, to jednak tylko Catherine wspiera go do samego końca. Jego druga córka, Claire, pojawia się po wszystkim, po śmierci ojca, aby zająć się swą biedną siostrą, aby uporządkować sprawy, jednak wcześniej praktycznie nie była członkiem rodziny. Była tylko jej cieniem.
Jest jeszcze jedna, istotna postać tej historii - Hal, szalony student, bliski współpracownik Roberta. Po śmierci mentora jego chęć odkrywania tajemnic w niezliczonej liczbie dzienników w jakiś sposób wpływa na Catherine, ich wzajemne relacje wciąż są zmienne, wciąż ewoluują przynosząc dziwne, interesujące sytuacje oprawione ciekawym dialogami.
Nie wiem, jaką postać miał „Dowód”, jako sztuka, ale w konwencji filmu sprawdza się bardzo dobrze. Każdy z aktorów przekazał cząstkę siebie swojej roli, dorzucił do niej coś więcej, niż szczyptę talentu. Wizjonerstwo reżysera sprawiło dodatkowo, iż powstał obraz, który powinien spodobać się każdemu. Ważne, interesujące, oryginalne, pełne ekspresji kino obyczajowe, które sprawi, iż drgnie i zagra kamerton w Waszej duszy.