W wieku 90 lat odeszła Lidia Wysocka

Lidia Wysocka, urodziła się w 1916 r. w Rogaczewie pod Kijowem. W roku 1938 ukończyła Państwowy Instytut Sztuki Teatralnej pod okiem Aleksandra Zelwerowicza. Debiutowała w Teatrze Polskim w Warszawie w „Weselu Figara” Beaumarchais. Na ostatnim roku szkoły zaczęła grać w filmie. Swoje najważniejsze role przed wojną zagrała w filmach „Gehenna”, „Papa się żeni” i „Złota maska”. W czasie wojny występowała w kawiarni „Na antresoli”. W związku z zamachem na Igo Syma jakiś czas przebywała na Pawiaku. W roku 1943 wyszła za mąż za znanego amanta filmowego i wybitnego reżysera Zbigniewa Sawana. Po wojnie zagrała w specjalnie dla niej zaadaptowanych przez Juliana Tuwima: „Jadzi Wdowie” według Ruszkowskiego i „Zielonym gilu” wg Tirso de Moliny. Grała też w sztukach Musseta („ Kaprysy Marianny”, „Kaprys”), Fredry (Justysia w „Mężu i żonie”), Szekspira (Beatrycze w „Wiele hałasu o nic”), a także w sztukach współczesnych („Freuda teoria snów” i „Hipnoza” Cwojdzińskiego, także Schisgalla, Frischa). Swoje najbardziej znane
role w filmie powojennym zagrała w „Irenie do domu”, „Rozstaniu” Wojciecha Hasa i w „Sprawie pilota Maresza”. Grała między innymi z Adolfem Dymszą, Mieczysławą Ćwiklińską, Mirą Zimińską, Aleksandrem Zelwerowiczem i wieloma innymi gwiazdami epoki.

W roku 1956 założyła i przez 10 lat prowadziła kabaret „Wagabunda” (występowali w nim między innymi: Maria Koterbska, Wiesław Michnikowski, Edward Dziewoński, Jeremi Przybora, Marian Załucki, Jerzy Fedorowicz i wielu innych), znany z występów w całej Polsce, a także za granicą, między innymi w Czechosłowacji, Izraelu, Stanach Zjednoczonych. Całe życie była związana z Polskim Radiem. Współpracę rozpoczęła jeszcze przed wojną w pierwszej radiowej adaptacji powieści. Później grała wiele ról w teatrze Polskiego Radia, a ostatnio zasłynęła jako autorka i interpretatorka felietonów na aktualne tematy kulturalne, w których wykazała się także talentem literackim.

Była aktorką niezwykle wszechstronną. Doskonałe czuła się zarówno w komedii i farsie, jak i w repertuarze poważnym, a także w kabarecie i na estradzie. Była wybitną wykonawczynią tzw. piosenki aktorskiej. Miała w swoim repertuarze piosenki najróżniejszych rodzajów: od dramatycznych, po lekkie i żartobliwe. Szczególnie interesowała się piosenką francuską, śpiewała ich wiele (np. „Zacna Kasia” Brassensa). Należała też do nielicznych w Polsce specjalistów tzw. stylu Fin de Siecle’owego. Niestety niezbyt szczęśliwy przebieg jej kariery zawodowej nie pozwolił na pełne wykorzystanie jej ogromnego talentu i umiejętności aktorskich, a także energii, inteligencji i pomysłowości.