Zgon na pogrzebie

Są takie chwile w pracy każdego recenzenta, kiedy ręce same opadają, bezwiednie, beznamiętnie. Odpływają siły, a wynagrodzenie za tekst okazuje się zadośćuczynieniem niewystarczającym za doznane w trakcie seansu męki. Straconego czasu nikt mi przecież nie zwróci, zabitych umysłowym bezczynem szarych komórek nikt nie odda. Przepadły bezpowrotnie. Dawno już podobnego uczucia nie doznałem, bo zazwyczaj wychodzę z założenia, że z każdego, najgorszego nawet filmu można coś wynieść. Cokolwiek.

"Projekt dziecko" to pierwszy od wielu miesięcy film, który zostawia mnie z niczym. Już zwiastun zapowiadał kłopoty, ale dopiero rozciągnięcie jego rubasznej, półamatorskiej struktury do pełnych 80 minut okazuje się prawdziwym problemem. Film to nie prezentacja w PowerPoincie, o czym debiutujący w fotelu reżyserskim Adam Dobrzycki wyraźnie zapomniał. Dzieło jego to poligon doświadczalny, który przypisać powinno się co najwyżej pośledniemu twórcy offowemu, w żadnym wypadku świadomemu autorowi (napisał dla Machulskiego scenariusz "Kołysanki") dysponującemu budżetem ponad miliona złotych. Kuleje tu montaż, oświetlenie planu, aktorstwo, reżyserii z prawdziwego zdarzenia również trudno się doszukać. Wstyd.

"Projekt dziecko" to seria kiksów, którą dystrybutor dość odważnie reklamuje jako dziarską komedię pomyłek. Rzeczywiście. Pomyłką jest trywializacja tematu sztucznego zapłodnienia, pomyłką jest obsadzenie Tomasza Karolaka i Michała Koterskiego w rolach gejów (to co wyprawia ten drugi przechodzi ludzkie pojęcie!), pomyłką jest cierpiętnicza mina Dominiki Ostałowskiej towarzysząca jej przez cały seans, w końcu pomyłką jest przypisywanie filmowi funkcji komediowych. Skąd pomysł, że ów pseudofilmowy twór (kiedy polskie produkcje przestaną wyglądać jak teatr telewizji?) zasłużył na kinową dystrybucję? Nóż otwiera się w kieszeni na samą myśl, że potworek Dobrzyckiego dostał dofinansowanie z PISF-u, którego zabrakło dla któregoś z wartościowszych projektów.