Polska aktorka filmowa i teatralna, ostatnio znana przede wszystkim dzięki serialowym rolom („Złotopolscy”, „Teraz albo nigdy!”, „Magda M.”, „Ekipa”). Miała swoje dziesięć minut w Hollywood, gdzie, pod nazwiskiem Margaret Sophie Stein, wystąpiła m.in. u samego Woody’ego Allena.

Urodziła się 31 stycznia 1956 roku w Warszawie. Studiowała w tamtejszej PWST, którą ukończyła w 1979 roku. W tym samym roku związała się na dwa lata z Teatrem Narodowym w Warszawie, na którego deskach zadebiutowała już w 1977 roku w „Pierwszym ostrzeżeniu” Augusta Strindberga. Na ekranie po raz pierwszy pojawiła się w 1976 roku w maleńkim epizodzie w „Zdjęciach próbnych” Agnieszki Holland, Pawła Kędzierskiego i Jerzego Domaradzkiego. Większe role stworzyła już jako dyplomowana aktorka. W samym 1980 roku wzięła udział aż w pięciu produkcjach filmowych i telewizyjnych (m.in. „Bajki na dobranoc” Sławomira Idziaka, „Bez miłości” Barbary Sass, „Constans” Krzysztofa Zanussiego). Rok później zagrała w głośnym filmie Janusza Zaorskiego „Dziecinne pytania” (1981). Jej kariera w kraju nie zdążyła rozkręcić się na dobre, gdy aktorka zdecydowała się na emigrację.

Początkowo grała w filmach europejskich („Zagubione kule” Jean-Louis Comolliego 1982), u polskich twórców („Danton” Andrzeja Wajdy 1982, „Z dalekiego kraju” Krzysztofa Zanussiego” 1981). Następnie wyemigrowała wraz z mężem do Stanów Zjednoczonych, gdzie kontynuowała karierę aktorską, występując pod własnymi imionami w wersji angielskiej i pod nazwiskiem męża, jako Margaret Sophie Stein.

Wystąpiła u boku Anjeliki Huston, Rona Silvera i Leny Olin w dość głośnej, okraszonej kilkoma nominacjami do Oskara, komedii romantycznej „Wrogowie” Paula Mazursky’ego (1989). Podobno sama o mały włos nie załapała się na nominację Akademii za rolę drugoplanową. Poza tym spotkała się z Glenn Close i Christopherem Walkenem na planie telewizyjnego dramatu „Rodzina Sary. Anons” Glenna Jordana (1991) i powstałej dwa lata później kontynuacji „Rodzina Sary. Skowronek”, a w 1994 roku wystąpiła u Woody’ego Allena w słynnej komedii „Strzały na Broadwayu”. Można ją było oglądać również na planie amerykańskich seriali („All My Children” 1993-95, 1997; „A Will of Their Own” 1998). W 1999 roku wróciła do Polski i już rok później pojawiła się na ekranie: jako sekretarka głównego bohatera w filmie „Żółty szalik” Janusza Morgensterna, powstałym w ramach cyklu TV „Święta polskie” oraz jako Wanda Szarecka w serialu „Sukces” Andrzeja Kostenki (2000).

Nie licząc pierwszoplanowej kreacji Renaty Kozioł, żony głównego bohatera „Pogody na jutro” Jerzego Stuhra (2003) i pielęgniarskiego epizodu u Marka Koterskiego w filmie „Wszyscy jesteśmy Chrystusami” (2006), w ciągu ostatniej dekady grywała głównie w serialach telewizyjnych.

Najsłynniejsze, serialowe role Zajączkowskiej ostatniej dekady, to kreacja gospodyni Złotopolskich, późniejszej żony Andrzeja w telenoweli „Złotopolscy” (od 2004 roku), rola Haliny Czerskiej w popularnym serialu „Magda M.” (2005-2006), Ireny Kozioł, matki pielęgniarki Marty w „Na dobre i na złe” (2002) i Anny Bosz, matki Andrzeja w serialu „Teraz albo nigdy!” (2008-2009).

W 2002 roku zadebiutowała jako scenarzystka i zagrała jedną z tytułowych ról (obok Ewy Ziętek) w bardzo krótko emitowanym serialu „Pani Basia, pani Róża” Macieja Wojtyszki.

Poza tym zagrała mniejsze lub większe role w takich produkcjach telewizyjnych, jak: „Więzy krwi”, „Miasteczko”, „Tak czy nie?”, „Ekipa”, „Psie serce”, „Pensjonat pod Różą” i „Lokatorzy”.

Ostatnio aktorka powróciła na duży ekran, spotykając się po latach z Krzysztofem Zanussim na planie „Rewizyty” oraz z Agnieszką Holland podczas realizacji polsko- słowacko- czesko-węgierskiej produkcji o „Janosiku” (2009).

Komentarze

Trwa ładowanie