08-11-2011 12:47

Anne Hathaway dla WP: Ten film rzuca widzom wyzwanie!

Źródło: AFP

11 listopada na ekranach naszych kin zadebiutuje najnowszy film Lone Scherfig. „Jeden dzień” to ekranizacja bestselerowej książki Davida Nichollsa, okrzykniętej romansem XXI wieku. W roli głównej wystąpiła Anne Hathaway, która wcieliła się w postać Emmy, niepoprawnej idealistki i marzycielki bez siły przebicia. W udzielonym wywiadzie artystka zdradza kulisy pracy na planie, opowiada o przygotowaniach do roli, specyfice pracy z Jimem Sturgessem i urokach swojego związku.

- Kim jest Emma, którą zagrałaś w filmie „Jeden dzień”?

Po przeczytaniu scenariusza wyobraziłam sobie Emmę jako motyla i wiem, że może to zabrzmieć dość romantycznie, ale zaraz wyjaśnię o co chodzi i obiecuję, że w tej opowieści będą też elementy tragiczne (śmiech). Wszyscy wiedzą, że gąsienica tworzy kokon wokół siebie i potem przeistacza się w motyla. Ja nie zdawałam sobie sprawy z tego, że jest to naprawdę bolesny proces, podczas którego gąsienica zmienia się w poczwarkę, która jest rozrywana, gdy wychodzi z kokona jako motyl. Dla mnie Emma jest takim motylem. Jest kimś, kto nie poddaje się przeciwnościom losu, kto gdy się przewróci otrzepuje się i idzie dalej wyznaczoną ścieżką. Emma chce się rozwijać, chce dać z siebie to co najlepsze, jest kimś kto wierzy, że wszystko w jej życiu się ułoży.

Jak przygotowywałaś się do roli?

Przede wszystkim przeczytałam powieść autorstwa Davida Nichollsa, zaraz po tym jak dostałam scenariusz filmu. Kolejna rzeczą było nauczenie się brytyjskiego akcentu. Ponieważ Jim Sturgess grający Dextera jest Brytyjczykiem i cała akcja powieści rozgrywa się w Anglii, nie mogło zabraknąć Emmy z angielskim akcentem. Chociaz w filmie nie jest to pokazane, ale w książce różnice klasowe pomiędzy nimi są podkreślone i dlatego różny akcent był tak ważny. Moim zdaniem ta różnica w pochodzeniu między nimi jest jednym z powodów, dla którego Emma nie czuje się całkowicie swobodnie w towarzystwie. To było podstawą dla zrozumienia jej zachowań i ich wspólnej historii. Starałam się przeczytać jak najwięcej książek, jakie David Nicholls wspomina w swojej powieści, ale było to naprawdę wyzwaniem, poneważ jego Emma jest naprawdę oczytaną dziewczyną. Zazdrościłam Jimowi, że jego Dexter zawsze czyta magazyn The Face albo cos w tym rodzaju. Pojechałam do Anglii jak najwczesniej mogłam i zwracałam uwagę na każdy detal, słuchałam
różnych rodzajów akcentów, zadawalam tyle pytań, ile tylko mogłam. Trafiłam na cudowną książkę Kate Fox „Przejrzeć Anglików”, która naprawdę pomaga w zrozumieniu wielu brytyjskich dziwnych tradycji, jak na przykład poczucie humoru.

Nie zdradzając zbyt wiele z fabuły, czy myślisz, że gdyby Emma i Dexter zbliżyli się bardziej na samym poczatku ich znajomości, to ich przyjaźń przetrwałaby równie długo?

Absolutnie nie. Myślę, że on potraktowałby ją bardzo źle, a ona nie miałaby na tyle siły w sobie, żeby bronić się przed takim zachowaniem. Na samym początku ich znajomości ona nie czuje się komfortowo w jego towarzystwie, ale im lepiej sie poznają, im bardziej zbliżają się do siebie, a ona czuje się znacznie pewniej w jego towarzystwie. I to jest jedna z tych słodko-gorzkich części ich związku, że oni spotkali się dokładnie w tym momencie, w którym powinni, ale do miłości dojrzeli dopiero po dłuższym czasie.

Wierzysz, że przyjaźń między kobietą i mężczyzną jest możliwa?

Jak najbardziej. Wydaje mi się, że taka przyjaźń istnieje w najczystrzej postaci, gdy każda z osób jest w związku z kimś innym. Wtedy nie ma żadnych niedopowiedzeń i podtekstów, ponieważ nikt nie ma wobec drugiej strony żadnych roszczeń innych niż, by wymagała przyjaźń. Trudniej jest zachować ten układ, gdy strony są singlami.

Czy przyjaźnisz się ze swoim chłopakiem?

Oczywiście, on jest moim najlepszym przyjacielem. Myslę, że dlatego jestem z nim tak szczęśliwa, ponieważ mamy ze sobą tak wiele wspólnego. Znaczymy dla siebie bardzo dużo na wielu różnych poziomach relacji.

Emma i Dexter musieli być wiarygodni nie tylko jako kochankowie, ale przede wszystkim jako przyjaciele. Jak pracowało Ci się z Jimem Sturgessem?

To było chyba najprostsza rzecz przy pracy na tym filmem. Jeśli ktoś nie potrafi się zaprzyjaźnić z Jimem, to naprawdę jest z nim coś poważnie nie w porządku. Mamy wielu wspólnych znajomych i już wcześniej słyszałam, o tym jaką on jest cudowną osobą. Zawsze miło jest pracować z kimś, kto sprawia, że jesteś lepszym aktorem, ale Jim sprawił, że stałam się lepszą osobą.

Czy przeżywałaś kiedyś zauroczenie swoimi kolegami?

Mogę się przyznać do tego, że zdarzało się, że wielokrotnie żywiłam więcej niż przyjacielskie uczucia w stosunku do moich przyjaciół. Nie wiem nic na temat tego, czy któryś z moich przyjaciół byli, czy są mną zauroczeni. Nikt nigdy się do tego niestety nie przyznał. Jestem w szczęśliwym związku od trzech lat teraz i taka gra w uczuciowe podchody jest na szczęście na razie za mną.

Co w Twoim życiu zmienia sie z roku na rok i czy jest coś, co pozostaje takie samo?

Jestem coraz szczęśliwsza z roku na rok. Im bardziej przybywa mi lat, tym bardziej doświadczam życia, korzystam z niego bardziej świadomie i mam nadzieję, że przez to jestem lepszą osobą. Staję się bardziej ufna, ale mam też coraz mniejsze grono zaufanych osób. To co się nie zmienia, to moja ciekawość – rośnie z roku na rok. Wierzę, że nigdy się nie wyrasta z wyobraźni. I niezmiennie kocham czytać książki, to też nigdy sie nie zmienia.

Czy jest w Twoim życiu jakaś data o szczególnym znaczeniu, tak jak dla Emmy i Dextera takim dniem jest 15 lipca? Jak najbardziej! 3 sierpnia 2001 roku. Wtedy mój pierwszy poważny film „Princess Diaries” miał swoją premierę i ten dzień zmienił moje życie na zawsze. Śmieszne jest to, bo naprawdę nie mam pamięci do dat, mimo że doskonale pamiętam różne wydarzenia i ludzi, ale ta jedna data jest wyryta w mojej pamięci na zawsze. Poza tym chyba tyle razy musiałam powtórzyć kiedyś tę datę przy okazji premiery filmu, że pamiętam ją do dzisiaj. Nigdy nie pamiętam, że nadchodzi ten dzień w roku, więc nie świętuję go w szczególny sposób. Ale w jakiś magiczny sposób nagle przypominam sobie tego dnia, że dziś jest ten dzień i dziekuję opiekuńczej sile za to, że tego dnia kilka z moich największych życiowych marzeń miało okazję sie spełnić.

Jest wiele komedii romantycznych w kinach, ale jak „Jeden dzień” wyróżnia się spośród nich?

Wydaje mi się, że jest to film, który rzuca widzom wyzwanie. Widząc i słysząc reakcje tych, którzy go widzieli wiem, że nie jest to prosty film. Prowokuje do dyskusji i wymaga od widzów bycia emocjonalnym. Wiele filmów może i porusza serca, ale robi to delikatnie, a jest mało filmów które pozwalają całkowicie zanurzyć się w uczuciach. Osobiście uważam, że jest niewiele rzeczy bardziej satysfakcjonujących, niż płacz w ciemnej sali kinowej wśród nieznajomych osób.

Nie mogę nie zapytać o rolę kobiety-kota w „The Dark Knight Rises”...

A ja nie mogę nic powiedzieć o samej roli! Jedyne, co mogę zdradzić to, że przeszłam przez normalny casting, w którym uczestniczyła każda znana mi młoda aktorka z Hollywood. Po 3,5 miesiącach Christopher Nolan zaprosił część z aktorek na próby przed kamerą, więc przez ten czas siedziałam jak na szpilkach, czekając na jego telefon. Wydawało mi się, że poszło mi naprawdę dobrze, ale nie chciałam mieć zbyt dużych nadziei, żeby potem za bardzo się nie rozczarować, więc tylko zaciskałam kciuki. Moje próby były w czwartek i po jakimś tygodniu zadzwoniła moja managerka i pierwsze co usłyszałam w słuchawce było „Miau!”. Nie mogłam uwierzyć w to, że dostałam tę rolę, naprawdę myślałam, że ze mnie żartuje! Resztę będzie można zobaczyć w kinie w przyszłym roku (śmiech).

Rozmawiała: Joanna Ozdobińska