Catherine Keener
Miejsce urodzenia: | Miami, Floryda, USA |
Filmografia: | Pokój, miłość i nieporozumienia (2011) (Diane) Maladies (2012) (Catherine) Pieśń Słonia (2014) (Susan Peterson) Greens Are Gone, The (2015) (Nancy Green) Ani słowa więcej (2013) (Marianne) Zacznijmy od nowa (2013) (Miriam) A Late Quartet (2012) (Juliette Gelbart) Córka mojego kumpla (2011) (Paige Walling) Accidental Love (2014) (Pam Hendrickson) Iniemamocni 2 (2018) (Evelyn Deavor) Sicario 2: Soldado (2018) (Cynthia Foards) |
Amerykańska aktorka, która mimo ponad dwudziestoletniej kariery w Hollywood, wielu występów w naprawdę głośnych produkcjach i dwóch nominacji do Oskara w kieszeni, wciąż nie posiada statusu gwiazdy. Nie rzucająca się w oczy mistrzyni drugiego planu, blisko związana z kinem niezależnym.
Urodziła się 23 marca 1959 roku w Miami, na Florydzie, tam też dorastała. Uczyła się w szkole katolickiej i jako mała dziewczynka marzyła o tym, by zostać zakonnicą. Z aktorstwem zetknęła się po raz pierwszy jako uczennica żeńskiego i feministycznie zorientowanego Wheaton College w Massachusetts. Odbywając wakacyjny kurs aktorski przy New York University wiedziała już, że wróci do tego miasta. Zamieszkała w Nowym Jorku tuż po skończeniu college’u w 1983 roku, jednak karierę na ekranie rozpoczęła dopiero po przeprowadzce do Los Angeles.
Debiutowała w 1986 roku na planie filmu „The Education of Allison Tate”. W tym samym roku dała epizod jako kelnerka w głośnej komedii „Ta ostatnia noc” z Robem Lowe, Demi Moore i Jamesem Belushi. Film ten często podaje się w źródłach jako faktyczny debiut aktorski Keener.Później przez dwa sezony związana była z serialem kryminalnym „Ohara” (1987-88), a całą dekadę zamknęła występem w przygodowym thrillerze „Szkoła przetrwania”, gdzie po raz pierwszy miała okazję wystąpić u boku przyszłego męża, Dermota Mulroneya (1989).
W latach 90-tych, Keener zabłysnęła na arenie kina niezależnego, jako jedna z jego czołowych aktorek. Zgarnęła kilka nominacji do Independent Spirit Award, a w 1997 roku została nawet jedną z jurorek głównego konkursu festiwalu Sundance.Nawiązała dłuższą współpracę z kilkoma przedstawicielami nurtu amerykańskiego kina off-owego: Tomem DiCillo („Johnny Suede” 1991, „Filmowy zawrót głowy” 1995, „Blondynka” 1997), Stevenem Soderberghiem („Co z oczu, to z serca” 1998, „Full Frontal. Wszystko na wierzchu” 2002) i Nicole Holofcener („Rozmawiając, obmawiając...” 1996, „Pięknie i jeszcze piękniej” 2001, „Przyjaciele z kasą” 2006). Poza tym wzięła udział w głośnym dramacie TV „Gdyby ściany mogły mówić” (1996).
Końcówka dekady okazała się wyjątkowo udana dla Keener, która dołączyła do gwiazdorskiej obsady tak głośnych produkcji, jak thriller „Osiem milimetrów” i komedia kryminalna „Simpatico”, ale przede wszystkim dała pamiętny, drugoplanowy występ w komedii fantasy „Być jak John Malkovich” Spike’a Jonze’a (1999). Rola Maxine przyniosła jej pierwsze nominacje do Oskara i Złotego Globu, a także Chlotrudis Award, Golden Satellite Award i liczne nagrody krytyków (m.in. na Florydzie, w Nowym Jorku i Kansas City).
Kolejny tak duży sukces powtórzył się w 2005 roku, kiedy Keener powróciła na ekrany po trzech latach przerwy. Wystąpiła wówczas u boku Camilli Belle i Daniela Day-Lewisa w dramacie „Ballada o Jacku i Rose” Rebekki Miller, spotkała się z Nicole Kidman i Seanem Pennem na planie thrillera „Tłumaczka” Sydneya Pollacka i pojawiła się u boku Steve’a Carella w słynnej komedii „40-letni prawiczek” Judda Apatowa, jednak przede wszystkim wcieliła się w drugoplanową rolę Nelle Harper Lee w biograficznym obrazie „Capote” Bennetta Millera, z oskarowym Philipem Seymourem Hoffmanem w roli tytułowej. Wszystkie cztery występy zostały docenione przez krytykę, jednak szczególnym aplauzem cieszył się jej występ w filmowej opowieści o słynnym pisarzu, za który zgarnęła drugą nominację do Oskara, nominację do BAFTA oraz wiele nagród krytyków (m.in. w Los Angeles, Toronto, Dallas-Fort i Bostonie).
Rok 2007 to udział w głośnym, przygodowym, biograficznym dramacie „Wszystko za życie” w reżyserii Seana Penna oraz jedna z głównych ról Gertrudy Baniszewskiej w filmie „An American Crime” (nominacja do Złotego Globu i Emmy). Z kolei rok 2008 to występ z Robertem De Niro w komedii „Co jest grane?” Barry’ego Levinsona, spotkanie z Colinem Firthem na planie brytyjsko-włoskiego dramatu „Genua. Włoskie lato” Michaela Winterbottoma i możliwość ponownej współpracy z Philipem Seymourem Hoffmanem na planie debiutu reżyserskiego Charliego Kaufmana – komediodramatu „Synecdoche, New York” (zespołowe nagrody: Gotham Award i Robert Altman Award).
Ostatnie produkcje z jej udziałem, to biograficzny dramat muzyczny „Solista” Joe Wrighta, z Robertem Downeyem Jr. i Jamie’em Foxxem oraz familijny film „Gdzie mieszkają dzikie stwory” Spike’a Jonze’a (2009).
Komentarze