[dvd] W matni

Patrząc na wypełnione przemyślaną estetyką kadry filmu Marcina Wrony, trudno dziwić się, że „Chrzest” zaproszono m.in. do San Sebastian czy Toronto. Oto przed nami film już nie polski, a europejski, stylistyką wybiegający daleko poza ograniczoną plastykę naszych produkcji. To uniwersalny film, co tyleż jest zaletą, co i wadą.

Przedstawiona tu rzeczywistość to sen, filmowa ułuda. Gangsterzy, jeśli akurat nie popełniają rytualnego mordu na dłużnikach, gustują w śródziemnomorskiej kuchni i operze. Kamera rejestruje wystudiowane pozy, z ust sączą się gatunkowe frazesy, codzienność zatopiona jest w chłodnych pastelach. Ale jeśli tę efektowną, acz tanią emalię zeskrobać, otrzymujemy tę samą obłudę, co w „Mojej krwi”.

Naprawdę trudno nie mieć skojarzeń ze spuścizną Pasikowskiego. W „Reichu” czy „Psach” przyjaźń także była czynnikiem ograniczającym zewnętrzne bodźce, ale osadzonym głęboko w niepokojach pokolenia pierwszych beneficjentów przemiany ustrojowej. Różnica polega na tym, że tamte czasy minęły, tamtych ludzi już nie ma.

O wydaniu dvd

Obraz panoramiczny, dźwięk pięciokanałowy. Płyta zawiera kilka dodatków. Casting (13:51) to całkiem ciekawe porównanie zdjęć próbnych z gotowym filmem. Dostępne są dwie sceny: konfrontacja na dachu między Zielińskim i Schurchardtem i rozmowa Zielińskiego z Rybicką. Making of (13:57) to z kolei dość standardowy reportaż promocyjny, nieodkrywający ani zbyt wielu tajemnic kuchni filmowej, ani tym bardziej nierzucający ciekawego światła na sam film. Oba dodatki (zwłaszcza drugi) są słabo udźwiękowione.

Gratkę dla miłośników twórczości stanowić będą zamieszczone na płycie dwa wczesne (z 2001 i 2004) krótkie metraże Wrony, „Człowiek magnes” (19:41) i „Telefono” (2:51), oba – autobiograficzna podróż przez filmowe gatunki i hołd złożony Almodovarowi – są ciekawą konfrontacją z akademickim stylem i młodzieńczymi ideałami autora dziś już dalece bardziej wyrobionego.