Ingrid Bergman

Szwedzka i amerykańska aktorka, jedna z największych, legendarnych gwiazd w historii kina. Zdobywczyni trzech Oscarów, partnerka Humphreya Bogarta w słynnej „Casablance”. Mimo zbieżności nazwisk i kraju pochodzenia, nie była spokrewniona z Ingmarem Bergmanem. Matka znanej aktorki i modelki, Isabelli Rossellini.

Urodziła się 15 sierpnia 1915 roku w Sztokholmie. Wcześnie została sierotą – jej matka zmarła, gdy dziewczynka miała 3 lata, ojciec – gdy miała lat 12.

Wychowywała się najpierw u niezamężnej ciotki, po jej śmierci zaś – u wuja i jego rodziny. Po ukończeniu prywatnej szkoły, w 1933 roku wstąpiła do Royal Dramatic Theater School w Sztokholmie, i już rok później zadebiutowała na scenie. W 1935 roku debiutowała w filmie komediowym „Munkbrogreven”, a już rok później nastąpił przełomowy występ Bergman w „Intermezzo” (1936) Gustafa Molandera.

Film przyciągnął bowiem uwagę hollywoodzkiego producenta Davida O. Selznicka, który wykupiwszy prawa do jego amerykańskiego remake’u, w głównej roli zdecydował się ponownie obsadzić zdolną Bergman, umożliwiając jej początek międzynarodowej kariery. „Intermezzo: A Love Story” (1939) okazało się sporym sukcesem w USA.

Po występie w kilku filmach szwedzkich i amerykańskich, m.in. w horrorze Victora Fleminga „Doktor Jekyll i pan Hyde” (1941) ze Spencerem Tracy, zagrała u boku Humphreya Bogarta w legendarnej „Casablance” (1942) Michaela Curtiza. Sukces filmu zapewnił jej pozycję prawdziwej hollywoodzkiej gwiazdy.

Od tej pory grywała w kilku produkcjach rocznie, zgarniając szereg najważniejszych nagród filmowych.

Bergman wyróżniała się na tle innych aktorek nie tyle talentem i ekspresją aktorską, co subtelnością i naturalnością, jakie charakteryzowały zarówno jej urodę, jak i sposób bycia, a tym samym również jej grę.

Za występ u boku Gary’ego Coopera w adaptacji Hemingwayowskiej powieści „Komu bije dzwon” (1943) otrzymała pierwszą nominację do Oscara. Pierwsze statuetki (Oscar i Złoty Glob) przyszły w 1945 roku, za rolę w dramacie psychologicznym „Gasnący płomień” (1944). Kolejny Złoty Glob i nominację do Oscara dostała za rolę zakonnicy w „Dzwonach Najświętszej Marii Panny” (1945).

W latach 1945-46 wystąpiła kolejno w dwóch filmach noir w reżyserii Alfreda Hitchocka: w „Urzeczonej” z Gregorym Peckiem oraz w „Osławionej” z Carym Grantem.

W 1948 roku po raz pierwszy wcieliła się w rolę „Joanny D’Arc” w filmie Victora Fleminga, otrzymując kolejną nominację do Oscara.

W następnych latach wzięła udział w szeregu włoskich produkcji w reżyserii męża, Roberta Rosselliniego (m.in. „Stromboli, ziemia Bogów” 1950, „Strach” 1954, „Joanna d’Arc na stosie” 1954), wystąpiła u Viscontiego i Zampy w filmie „Jesteśmy kobietami” (1953) oraz u francuskiego mistrza Jeana Renoira w obrazie „Helena i mężczyźni” (1956).

W międzyczasie otrzymała kolejnego Oscara i Złoty Glob za rolę w historycznym dramacie „Anastazja” (1956).

Udział w filmie biograficznym „Gospoda Szóstego Dobrodziejstwa” (1958) przyniósł jej pierwszą nominację do BAFTA oraz kolejną do Złotego Globu (do którego nominowana była w tym samym roku za rolę u boku Cary’ego Granta w komedii romantycznej „Niedyskrecja”).

W 1960 roku otrzymała pierwszą nagrodę Emmy za rolę w thrillerze TV Johna Frankenheimera „The Turn of the Screw” (1959).

Dekada lat 60-tych to czas nieco rzadszych występów Bergman na dużym ekranie, to za to okres liczniejszych występów scenicznych i początków przygody z telewizją.

W 1964 roku wystąpiła w brytyjskiej produkcji „Żółty Rolls-Royce” Anthony’ego Asquitha z Jeanne Moreau, Alainem Delonem i Omarem Sharifem, a w 1969 –w komedii „Kwiat kaktusa” (nominacja do Złotego Globu).

Za kreację skromnej pielęgniarki Grety w adaptacji „Morderstwa w Orient Expressie” (1974) Agathy Christie w reżyserii Sidneya Lumeta otrzymała Oscara i BAFTA.

W 1979 roku zagrała u Ingmara Bergmana w „Jesiennej sonacie” z Liv Ulmann (nominacja do Oscara i Złotego Globu), a za rolę tytułową w biograficznym mini- serialu „A Woman Called Golda” (1982), opowiadającym o izraelskiej pani premier została nagrodzona Emmy i Złotym Globem.

Zmarła w 1982 roku z powodu raka. Jej prochu rozsypane zostały na szwedzkim wybrzeżu.

Jest laureatką Honorowego Césara za całokształt (1976).