Trwa ładowanie...
d2zyp3n

Louis de Funes

Najnowsze informacje
Oceń jako pierwszy:
Miejsce urodzenia:

Courbevoie, Hauts-de-Seine, Île-de-France, Francja

Reżyser:

Skąpiec (1982) (Harpagon, bogaty wdowiec)

Scenarzysta:

Żandarm i kosmici (1979) (Inpektor Ludovic Cruchot, szef żandarmerii)

Kapuśniaczek (1981) (Claude Ratinier)

Skąpiec (1982) (Harpagon, bogaty wdowiec)

Filmografia:

Żandarm i kosmici (1979) (Inpektor Ludovic Cruchot, szef żandarmerii)

Przygody Rabina Jakuba (1973) (Victor Pivert)

Żandarm z St. Tropez (1964) (Inspektor Ludovic Cruchot)

Oskar (1967) (1967) (Bertrand Barnier)

Kapuśniaczek (1981) (Claude Ratinier)

Fantomas (1964) (komisarz Juve)

Gamoń (1965) (Leopold Saroyan)

Mały pływak (1967) (Louis-Philippe Fourchaume)

Wielkie wakacje (1967) (Balduin Bosquier)

Napad na bank (1963) (Victor Garnier)

Mania wielkości (1971) (Don Salluste de Bazan, królewski minister podatkowy)

Żandarm się żeni (1968) (Inspektor Ludovic Cruchot, szef żandarmerii)

Louis de Funes, l'homme qui a passé le mur du son (2013) (On sam)

Sławna restauracja (1966) (Pan Septime, szef sławnej restauracji)

Wielka włóczęga (1966) (Stanislas Lefort)

Jo (1971) (Antoine Brisebard)

Skąpiec (1982) (Harpagon, bogaty wdowiec)

Zawieszeni na drzewie (1971) (Henry Roubier, przemysłowiec)

Panowie dbajcie o żony (1978) (Guillaume Daubray-Lacaze)

Żandarm i policjantki (1982) (Inspektor Ludovic Cruchot, szef żandarmerii)

Żandarm na emeryturze (1970) (Inspektor Ludovic Cruchot, szef żandarmerii)

Żandarm w Nowym Jorku (1965) (Inspektor Ludovic Cruchot, szef żandarmerii)

d2zyp3n

Międzynarodowej sławy komik francuski, najbardziej znany z kreacji w filmach z cyklu „Żandarm z St. Tropez” Jeana Girault. Gwiazda blisko stu francuskich komedii - w szczytowym okresie popularności (lata 50-te i 60-te) de Funès występował nawet w 5-6 filmów rocznie. Charakteryzował się specyficzną mimiką, nadmierną i bardzo dynamiczną gestykulacją i generalnie, bardzo żywym typem ekspresji aktorskiej.

Urodził się 31 lipca 1914 roku w Courbevoie we Francji jako potomek hiszpańskich emigrantów.

Był uzdolnionym artystycznie dzieckiem – grał na pianinie i dużo rysował. W czasie wojny uczył się gry w jednej ze szkół muzycznych w Paryżu. Dorabiał jako jazzowy pianista w paryskich klubach, rozśmieszając publikę charakterystycznymi grymasami twarzy za każdym razem, gdy tylko odwracał się od klawiatury.

W jednym z lokalów spotkał swoją pierwszą żonę - Jeanne, będącą wnuczką znanego pisarza francuskiego Guya de Maupassanta, oraz aktora Daniela Gélina. To za ich namową spróbował szczęścia w filmie.

Debiutował w 1945 roku niewielką rolą w „Kuszeniu Barbizona”.

Nie od razu dostał dalsze propozycje, jednak od końca lat 40-tych nie mógł narzekać na ich brak, występując w co najmniej kilku filmach rocznie, początkowo w rolach drugoplanowych, a pod koniec dekady lat 50-tych – jako jedna z gwiazd.

Zagrał m.in. w dwóch komediach Yvesa Roberta: „Mężczyźni myślą tylko o tym” (1954), „Ani widu, ani słychu” (1958) oraz w takich tytułach, jak m.in. „Jak włos w zupie” (1957), „Niemożliwy pan Pipelet” (1955) André Hunebelle’a, „Zagmatwani” (1960) i wiele innych.

Mimo rosnącej popularności w kraju, sławę międzynarodową zdobył dopiero w latach 60-tych.

W 1960 roku pojawił się w komedii „Jak zdobyć miliard”, w 1962 dołączył do gwiazdorskiej obsady „Diabelskich sztuczek” Juliena Duviviera z Alainem Delonem i Michelem Simonem, a w 1963 roku zdobył rozgłos występem u Jeana Girault w komedii „Koko”.

Sukces filmu zaowocował wieloletnią współpracą dwojga panów – już w kolejnym roku de Funès pojawił się u Girault w „Napadzie na bank” (1964) oraz po raz pierwszy wcielił się w najsłynniejszą ze swoich ról - inspektora Cruchot w „Żandarmie z Saint Tropez” (1964). Do 1982 roku powstało w sumie sześć części cyklu: „Żandarm w Nowym Jorku” (1965), „Żandarm się żeni” (1968), „Żandarm na emeryturze” (1970), „Żandarm i kosmici” (1979) oraz „Żandarm i policjantki” (1982), cieszących się popularnością widzów na całym świecie.

Niemałą sławę zyskał też inny cykl z udziałem aktora - komedie kryminalne z serii „Fantômas” (1964, 1965, 1967) w reżyserii André Hunebelle’a, gdzie De Funès wcielił się w postać komisarza Juve.

Występy w obu cyklach przeplatał licznymi rolami w innych znanych komediach: u Gérarda Oury w „Gamoniu” (1965) i rekordowej pod względem popularności „Wielkiej włóczędze” (1966) z prezentującym innym typ ekspresji komicznej Bourvilem, w „Sławnej restauracji” (1966, debiut w roli współscenarzysty), „Oskarze” (1967) i „Hibernatusie” (1969) Edouarda Molinaro, „Człowieku orkiestrze” (1970), gdzie wystąpił razem z synem, Olivierem, czy w filmie „Skrzydełko, czy nóżka” (1976) Claude’a Zidiego.

W 1980 roku zadebiutował w roli reżysera zrealizowanego wraz z Giraultem filmu „Skąpiec”, jedną z ostatnich ról dając u niego w „Kapuśniaczku” (1981).

W 1980 roku otrzymał Honorowego Césara za Całokształt.

Zmarł 27 stycznia 1983 roku w Nantes, na atak serca.

Postać Skinnera ze znanego, francuskiego filmu animowanego „Ratatouille” była luźno wzorowana na postaci de Funèsa.

Komentarze

Trwa ładowanie
.
.
.
d2zyp3n
d2zyp3n
d2zyp3n
d2zyp3n

Pobieranie, zwielokrotnianie, przechowywanie lub jakiekolwiek inne wykorzystywanie treści dostępnych w niniejszym serwisie - bez względu na ich charakter i sposób wyrażenia (w szczególności lecz nie wyłącznie: słowne, słowno-muzyczne, muzyczne, audiowizualne, audialne, tekstowe, graficzne i zawarte w nich dane i informacje, bazy danych i zawarte w nich dane) oraz formę (np. literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne, programy komputerowe, plastyczne, fotograficzne) wymaga uprzedniej i jednoznacznej zgody Wirtualna Polska Media Spółka Akcyjna z siedzibą w Warszawie, będącej właścicielem niniejszego serwisu, bez względu na sposób ich eksploracji i wykorzystaną metodę (manualną lub zautomatyzowaną technikę, w tym z użyciem programów uczenia maszynowego lub sztucznej inteligencji). Powyższe zastrzeżenie nie dotyczy wykorzystywania jedynie w celu ułatwienia ich wyszukiwania przez wyszukiwarki internetowe oraz korzystania w ramach stosunków umownych lub dozwolonego użytku określonego przez właściwe przepisy prawa.Szczegółowa treść dotycząca niniejszego zastrzeżenia znajduje siętutaj