Najbardziej znany włoski aktor teatralny i filmowy, jeden z największych w historii kina. Ulubiony aktor Federico Felliniego, począwszy od „Słodkiego życia” – stały odtwórca ról w jego filmach. Częsty partner Sophii Loren na planie. Grał u Antonioniego, De Siki, Scoli, Altmana, Viscontiego, Michałkowa.

Urodził się 28 września 1924 roku w miejscowości Fontana Liri we Włoszech.

Podczas drugiej wojny światowej był więźniem nazistowskiego obozu pracy w północnych Niemczech. Po szczęśliwej ucieczce do ojczyzny, resztę wojny musiał spędzić w ukryciu.

W 1945 roku rozpoczął pracę księgowego w Eagle Lion (Rank) Films, w tym samym czasie wiążąc się z jedną z lokalnych trup teatralnych. Zauważony w inscenizacji „Angeliki” przez samego Luchino Viscontiego, w 2 połowie lat 40-tych stał się czołowym odtwórcą ról w jego inscenizacjach teatralnych.

Debiutował w 1947 roku w filmowej adaptacji „Nędzników”, a po dwóch latach przerwy po raz pierwszy spotkał się na planie z również początkującą Sophią Loren w „Sercach na morzu” (1950).

Od początku lat 50-tych nie mógł narzekać na brak propozycji, występując w co najmniej kilku filmach rocznie, jednak większość z nich dystrybuowana była wyłącznie we Włoszech.

W 1954 roku otrzymał pierwszą włoską nagrodę filmową – Srebrną Taśmę za rolę u Giuseppe De Santisa w „Dniach miłości”. Kolejną przyniosła mu kreacja u Viscontiego w „Białych nocach” (1957).

W 1955 roku ponownie spotkał się z Loren oraz z Vittorio De Siką na planie komedii „Szkoda, że to łajdak” Alessandra Blasettiego.

Zarówno obok Loren, jak i De Siki zagrał jeszcze wielokrotnie. Często spotykali się na planie wszyscy troje, a najsłynniejszymi owocami tej współpracy były: „Małżeństwo po włosku” (1964, nominacja do Złotego Globu), komedia „Wczoraj, dziś, jutro” (1963, BAFTA) i „Słonecznik” (1969) w reżyserii De Siki.

* Co ciekawe, wcześniej otrzymał także nominację do Oscara oraz pierwszy Złoty Glob, BAFTA i Srebrną Taśmę za rolę w „Rozwodzie po włosku” (1961).*

Pierwszym filmem z udziałem aktora, który zwrócił uwagę międzynarodowej krytyki i publiczności była czarna komedia „Sprawcy nieznani” (1958) Mario Monicellego z początkującą Claudią Cardinale, jednak prawdziwym przełomem była zapoczątkowująca wieloletnią współpracę z mistrzem kreacja w „Słodkim życiu” Federico Felliniego (1960, Srebrna Taśma).

W 1963 roku zagrał u niego rolę swojego życia, kreując postać Guida w „8 i pół” Felliniego, gdzie ponownie spotkał się z Claudią Cardinale. Później zagrał u niego jeszcze m.in. w takich arcydziełach, jak „Rzym” (1972), „Miasto kobiet” (1980), „Ginger i Fred” (1986, David, Srebrna Taśma).

Mastroianni grał też u innego włoskiego mistrza – Michelangelo Antonioniego, partnerując Monice Vitti na planie „Nocy” (1961).

* Zasłynął jako odtwórca wybitnych ról u Ettore Scoli. W 1970 roku pojawił się u niego w „Dramacie zazdrości” z Moniką Vitti, otrzymując Nagrodę dla Najlepszego Aktora na festiwalu w Cannes, kreacja obok Sophii Loren w „Szczególnym dniu” (1977) przyniosła mu nominację do Oscara i Złotego Globu, a rola w komedii „Która godzina?” (1989) – Puchar Volpiego na MFF w Wenecji.*

W 1986 roku zagrał główną rolę w „Pszczelarzu” (1986) Theo Angelopoulosa.

* Wielkim echem odbił się jego występ w filmie Nikity Michałkowa „Oczy czarne” (1987), za który otrzymał kolejną Nagrodę Aktorską w Cannes, Srebrną Taśmę, Davida i nominację do Oscara.*

Za rolę u Bertranda Bliera w „Un, deux, tois soleil” (1993) otrzymał kolejny Puchar Volpiego w Wenecji.

W 1994 roku raz jeszcze wystąpił u boku Sophii Loren w „Prêt-à-Porter” Roberta Altmana, a w 1995 roku po latach spotkał się z Antonionim na planie zrealizowanego wraz z Wimem Wendersem nowelowego filmu „Po tamtej stronie chmur”.

Ostatnią Srebrną Taśmę dostał za rolę w filmie „Pod wieczór” (1991), ostatnią nominację do Złotego Globu – za występ w „Drugiej miłości”, a ostatniego Davida – za rolę w filmie „...twierdzi Pereira” (1996).

* Jest laureatem szeregu nagród za całokształt dokonań – w 1988 roku otrzymał Honorową Europejską Nagrodę Filmową, w 1993 – Honorowego Césara, w 1995 roku – niemiecką Złotą Kamerę, a w 1997 – Specjalnego Davida i Srebrną Taśmę.*

Zmarł 19 grudnia 1996 roku w Paryżu, z powodu raka trzustki.

W dniu jego śmierci na ulice Rzymu wyszły tysiące ludzi. Tłumy żegnały go okrzykiem „Ciao Marcello!”.

Komentarze

Trwa ładowanie