''Nad życie'': Michał Żebrowski o tym, co w życiu jest naprawdę ważne

Michał Żebrowski: Moim zdaniem w sam raz. Nie jest to aż tak odległa historia, a z drugiej strony postawa Agaty, jej osobowość, była tak wyrazista, że pamiętamy ją doskonale. Wydaje mi się, że „Nad życie” jest filmem o miłości, ale i o nadziei. Pokazuje, że ludzie w najtrudniejszych sytuacjach życiowych potrafią przywdziać skrzydła anioła i godnie borykać się z losem. To jest budujące.

To prawda. Kiedy myślimy o Agacie nie mamy w pamięci dziewczyny, która jest zgorzkniała, przygnębiona, smutna i zamknięta, ale taką, która z podniesionym czołem, uśmiechnięta, bo była przecież piękną kobietą, z wdziękiem niemalże, heroicznie walczyła już nie o siebie, a o pamięć o sobie i o życie córeczki. To jest niesamowite. Nie chcę używać wielkich słów, ale to naprawdę nie jest proste.

Będąc na szczycie, nagle, dostała od losu takie wyzwanie... Niewątpliwie była przykładem tego, jak można godnie odejść.

Myślę, że osoby, które stykają się z tak heroicznym wyzwaniem, z tak ogromnym bólem i strachem są tchnięte w tym momencie palcem Pana Boga, jeśli chodzi o świadomość tego, co jest w życiu naprawdę ważne. Być może Agata powiedziała to z perspektywy osoby, która jedną nogą jest po tamtej stronie…

Zdecydowanie, tak.

Kiedy go czytałem, pomyślałem: „Boże, wreszcie ktoś napisał scenariusz, który jest rozumiały od A do Z. Od razu wiedziałem, że to będzie dobrze skrojony film, bo jeśli dobrze czyta się scenariusz jest olbrzymia szansa, że przy utalentowanym reżyserze, operatorze i producencie nie schrzani się materiału. Olga Bołądź weszła w swoją rolę z pasją, a ja - tak naprawdę - towarzyszyłem jej przy tym wszystkim, starając się nie przeszkadzać.

Pierwsza myśl… Trudno być silnym, jak jesteś bezradny. Wydaje mi się, że Jacek musiał uwierzyć, że ratunek dla Agaty jest możliwy. Najbardziej wzruszające w tej historii jest chyba to, że człowiek czegoś bardzo chce, a los pisze mu zupełnie inny wyrok. - Chciał pan skonfrontować swoje odczucia z mężem Agaty, poznać Jacka?

Absolutnie do tego nie dążyłem. Od początku miałem świadomość, że im więcej będzie prawdy między mną a Olgą, między nami na ekranie, tym bardziej ludzie uwierzą, że tak było naprawdę między Jackiem a Agatą. Ich historia sama w sobie jest wzruszająca i piękna.

Tu nie ma banału. Film dociera do istoty naszego człowieczeństwa. Weryfikuje nasze priorytety, potrzeby, pragnienia.

Rzeczywiście realizowaliśmy film w naturalnych warunkach szpitalnych, być może na oddziale, na którym pamiętano Agatę. Personel medyczny odnosił się do naszej ekipy w sposób szczególny. To niezwykłe, bo najczęściej ekipę filmową na początku traktuje się jako ciekawostkę, a potem jak zło konieczne, jak intruzów. A my mieliśmy od początku bardzo dobre warunki. Lekarze i pielęgniarki wiedzieli, że jest to robione w szlachetnym celu.

Niestety, tędy droga. Tragedia Agaty Mróz niektórych poruszyła, niektórych porusza i niektórych poruszać będzie. Jej ofiara na pewno miała wymierny rezultat.

Nie miałem z tym problemu, bo sam jestem młodym tatusiem i żonkosiem. Wiem, co to znaczy przewinąć, nakarmić, utulić do snu, czy chociażby wziąć niemowlę na ręce.

Ale podstawowe. Tak naprawdę nie wiadomo czy to nad życie i miłość Jacka do Agaty, Agaty do Jacka czy miłość do córki, przekazanie jej genotypu walki i ideałów.

Dla mnie bohaterem jest każdy, kto w sposób uczciwy walczy z każdym dniem, codziennie. To ten, kto stara się być przydatny światu.

Coraz częściej, tak. Staram się nie trwonić czasu.

_**Beata Banasiewicz/ AKPA**_