Plotkara: Nieważne jak, ważne, że mówią

"Plotkara" Sezon 1 to 18 fascynujących odcinków, czyli 722 minuty materiału filmowego na 5 płytach DVD oraz wyjątkowe dodatki specjalne:

• Sceny dodatkowe • Początek, XOXO: pomysł na wykonanie • Plotkara Couture • Plotkara: Ślub • LOL: gagi z planu • Teledysk grupy The Pierces

A co o pierwszym sezonie serialu sądzi nasza recenzentka?

Upper East Side: dzielnica, w której chciałby mieszkać każdy nowojorczyk. Niestety, najbardziej snobistyczna część Manhattanu jest przeznaczona tylko dla wybranych. Właśnie ci wybrańcy są bohaterami serialu Plotkara, który w Stanach Zjednoczonych bije rekordy popularności. Jednak czy faktycznie zachwyt Amerykanów nad serialem o zepsutych i znudzonych życiem nastolatkach jest słuszny? Okazuje się, że tak.

Już samo nazwisko reżysera Josha Schwartza (który wcześniej zrobił udany serial dla nastolatków OC: Życie na fali)
budzi zaufanie. Cecily von Ziegesar, autorka książki Plotkara wiedziała co robi, godząc się na zatrudnienie Schwartza do telewizyjnej adaptacji swej powieści. Kim jest tytułowa Plotkara? Tego nie dowiemy się nigdy. Wiemy jedynie, że jest "ze środowiska" i za wszelką cenę chce skompromitować ludzi do niego przynależących. Pierze ich brudy na stronie internetowej, na której zamieszcza tajemnice, które oczywiście osoby zainteresowane chciałyby zachować wyłącznie dla siebie. Dzięki stronie plotkary nowojorskie elity nastolatków dowiadują się, kto w danym momencie znajduje się na topie i z kim warto się „przyjaźnić”.

Niewątpliwie mocną stroną serialu są jego główni bohaterowie: uczniowie liceum Constance na Manhattanie, a szczególnie Blair Waldorf (Leighton Meester), nastoletnia królowa życia towarzyskiego. Jeśli myślicie, że Blair żyje jak typowa nastolatka, spotykając się z koleżankami na pogaduchy i wzdychając do piosenkarzy z plakatów na ścianie, głęboko się mylicie. Blair jest żądną krwi, pełną intryg i namiętności bohaterką, która mimo swych 16 lat oddaje się licznym seksualnym ekscesom. Niedoceniana przez matkę, swe frustracje wyładowuje na otoczeniu, a szczególnie na młodszej Jenny, która robi wszystko, by dostać się do szacownego grona dworek. Blair wykorzystuje swój orszak tylko do powierzchownych kontaktów, gdyż ma jedyną przyjaciółkę od serca, Serenę (Blake Lively)
. Tylko jej powierza najbardziej mroczne sekrety, które mogłyby ją skompromitować w towarzystwie i strącić z piedestału. Bo tego Blair boi się najbardziej: utraty pozycji królowej.

Jednak na początku serii przyjaciółki nie są w najlepszych relacjach: Serena po licznych narkotykowo-alkoholowych ekscesach opuszcza Nowy Jork na rok, by wyciszyć się w szkole z internatem. Problem w tym, że nie informuje nikogo o swoim wyjeździe, nawet Blair, która pod jej nieobecność musi się zmagać z rozwodem rodziców (ojciec okazał się gejem).

Można zarzucić serialowi, że pokazuje życie zupełnie oderwane od rzeczywistości, że nastoletnie dzieciaki, które nałogowo piją Martini, palą marihuanę, oddają się licznym romansom oraz mają kłopoty z hazardem to wykrzywiony obraz rzeczywistości. Jednak mieszkając na Upper East Side łatwo ulec iluzji, że cały świat właśnie tak wygląda: ociekający bogactwem, pełen dobrobytu i splendoru. Mimo to zepsute dzieciaki Manhattanu czasem wypuszczają się na drugą stronę Mostu Brooklińskiego, gdzie odkrywają prawdziwe życie. Łatwo skrytykować wizję świata, jaką prezentuje Plotkara. Jednak pierwszy sezon serialu ma także głębsze refleksje. Pokazuje, że cudowne dzieci Manhattanu są wykrzywione przez swoich rodziców, którzy dążąc do kariery, bogactwa i wysokiej pozycji w nowojorskich elitach, zapominają o nich. A nastolatki najbardziej potrzebują silnych wzorców moralnych.

Tutaj obserwują za to swoich niedoskonałych rodziców i naśladują ich zachowanie, powtarzając ich błędy. W tej perspektywie nawet dzieci miliarderów wydają się mieć ludzkie oblicze. Co więcej, w miarę rozwoju fabuły, przekonujemy się, że te dzieciaki mają więcej rozumu niż rodzice i to one wyciągają ich z kryzysowych sytuacji: kolejnych nieudanych związków, nałogów, czy pracoholizmu. Twórcy serialu mistrzowsko odtworzyli na ekranie relacje międzyludzkie, które tak naprawdę przez 18 odcinków nie tracą na barwności. Należy im się także ukłon za konsekwentne prowadzenie postaci, które są charakterologicznie spójne. Młodzi aktorzy wchodzą w swe role całkowicie, tworząc naprawdę udane kreacje. Dobrym zabiegiem jest wykorzystanie tak modnej w amerykańskich serialach narracji, która tutaj jest ironiczna i kąśliwa, dobrze oddająca klimat snobistycznych kręgów.

Można się przyczepić do samej historii, która pod koniec I serii wydaje się zbyt wydumana i nieco naciągnięta. Szczególnie wątek kryminalny głównej bohaterki budzi wątpliwości i prawdopodobnie ma na celu jedynie podkręcenie oglądalności. Duże brawa za stylizację, która cieszy oko i pozwala przenieść się do lepszego, pełnego blichtru świata. Ubrania od najlepszych projektantów, wnętrza zapierające dech w piersiach, a wszystko to zawarte w pięknych zdjęciach naprawdę zasługują na pochwałę. Plotkarę robiła ta sama ekipa, która pracowała nad Seksem w wielkim mieście, łatwo więc można znaleźć stylistyczne analogie między dwoma serialami.

Pozostaje pytanie, czy Plotkara, która w całej rozciągłości pokazuje kłopoty, które należą się dorosłym, a nie nastolatkom, jest serialem, którego adresatem powinna być młodzież (ta kocha serial, wystawiając mu najlepsze oceny: jak choćby liczne nagrody Teen Choice Awards)? Jednak to pytanie do rodziców, którzy muszą sami zadecydować, czy ich dziecko może poznać tak bardzo zepsuty i pozbawiony przyzwoitości świat.