Szkoda Swank na takie kino

Holly zostaje wdową. Śmierć męża to dla niej ogromny cios, po którym nie może się pozbierać. Bo choć w ich małżeństwie nie zawsze było różowo, Holly i Gerry bardzo się kochali.

Holly nie potrafi i nie chce pogodzić się z odejściem męża. Zatraca się w rozpaczy. I właśnie te fragmenty filmu są najlepsze, bo prawdziwe. Holly kurczowo chwyta się wspomnień o wspólnych chwilach – tych dobrych, ale i tych gorszych. Wszystko jej męża przypomina. Wszystko się z nim kojarzy – koszula, piosenka, zapach, widok za oknem…

Swank gra tę bezgraniczną rozpacz bez jednej fałszywej nuty, ale twórcy filmu (będącego ekranizacją powieści Cecilli Ahern) przygotowali dla niej przykrą niepodziankę.

Wraz z rozwojem akcji „P.S. Kocham cię“ od melodramatu (a nie używam tego słowa w sensie pejoratywnym, bo melodramat wcale nie musi oznaczać kiczowatego wyciskacza łez) dryfuje coraz bardziej w kierunku typowo hollywoodzkiej komedii romantycznej.

Okazuje się bowiem, że Gerry (w tej roli charyzmatyczny, cholernie przystojny Gerald Butler) postanowił wesprzeć Holly w godzeniu się z jego śmiercią. Zawczasu napisał do niej serię listów, wyznaczając kolejne „zadania“, które pomogą jej w przezwyciężaniu rozpaczy – m. in. występ w barze karaoke oraz wyjazd do Irlandii. A Irlandia, jak wiadomo, to kraj przepięknych widoków i uczuciowych facetów…

Z „P.S. Kocham cię“ robi się więc komedia cieplutka i milutka. Nawet przyjemnie się ją ogląda, ale początek filmu obiecywał więcej. Tymczasem z rozpaczy po stracie ukochanej osoby zrobiono tylko przeszkodę, którą główna bohaterka musi pokonać, by znaleźć kolejnego superfaceta. Szkoda Swank na takie kino.