Volker Schlondorff

Niemiecki reżyser i scenarzysta, jeden z współtwórców tzw. Nowego Kina niemieckiego.

Urodził się 31 marca 1939 roku w Wiesbaden w Niemczech.

Studiował w Paryżu – najpierw ekonomię i nauki polityczne, później zaś uczęszczał i nabywał umiejętności warsztatowe w Institut des Hautes Etudes Cinematographiques.

We Francji miał okazję współpracować jako asystent takich reżyserów, jak Louis Malle, Alain Resnais, czy Jean-Pierre Melville.

Debiutem reżyserskim Schlöndorffa była adaptacja powieści Roberta Musila „Niepokoje wychowanka Törlessa” (1966, nagroda FIPRESCI w Cannes, nominacja do Złotej Palmy, Niemieckie Nagrody Filmowe za scenariusz i reżyserię).

Film ten wyznaczył artystyczną drogę twórcy, którego najważniejsze dzieła związane będą właśnie z adaptacjami tekstów literackich, przeważnie tych należących do kanonu literatury europejskiej.

W 1969 roku zrealizował historyczny obraz „Michael Kohlhaas, buntownik”, oparty o prozę Heinricha von Kleista oraz – dla telewizji - Brechtowskiego „Baala” z Rainerem Wernerem Fassbinderem w roli głównej, zaś w 1975 – „Utraconą cześć Katarzyny Blum” według opowiadań Heinricha Bölla (nagroda OCIC na MFF w San Sebastián). Ten ostatni powstał we współpracy z żoną, reżyserką Margerethe von Trottą. Wcześniej pracowali razem nad scenariuszem do dramatu TV „Nagłe wzbogacenie się biednych ludzi w Kombach” (1971, Niemiecka Nagroda Filmowa za reżyserię, nagroda OCIC na MFF w San Sebastián), ważnego filmu wyjątkowo nie powstałego w oparciu o tekst literacki, będącego tzw. „heimatfilmem” i jako taki, lokującego twórcę wśród najważniejszych przedstawicieli Nowego Kina niemieckiego.

Kolejnym „heimatfilmem” była „Łaska śmierci” według Marguerite Yourcenar, z Margerethe von Trottą oraz z jej pomocą przy scenariuszu (1976, Niemiecka Nagroda Filmowa za reżyserię).

W 1978 roku po raz pierwszy nominowany był do Złotego Niedźwiedzia za obraz „Niemcy jesienią”.

Ogromny sukces odniósł dzięki ekranizacji „Blaszanego bębenka” Güntera Grassa (1979, Złota Palma w Cannes).

We Francji nakręcił „Miłość Swanna” wg Marcela Prousta z Alainem Delonem w jednej z ról (1983, nominacja do BAFTA), zaś w USA – telewizyjną adaptację sztuki Arthura Millera „Śmierć komiwojażera” z Dustinem Hoffmanem (1985, nominacja do Emmy za reżyserię). W Stanach zrealizował też dramat sci-fi „Opowieść podręcznej” (1990, nominacja do Złotego Niedźwiedzia) wg powieści Margaret Atwood, film jednak nie odniósł sukcesu frekwencyjnego.

W Europie zrealizował udane, wysokobudżetowe koprodukcje „Homo Faber” (1991) z Julie Delpy i Samem Shepardem oraz „Król Olch” z Johnem Malkovichem wg Michela Tourniera (1996, nagroda UNICEF-u na MFF w Wenecji, nominacja do Złotego Lwa).

W 1999 roku otrzymał nominację do Złotego Niedźwiedzia oraz nagrodę Blue Angel na MFF w Berlinie za film „Legenda Rity”.

W 2002 roku wziął udział w nowelowym projekcie „10 minut później: Wiolonczela”, w 2004 wyreżyserował dramat wojenny dotyczący tematyki Holocaustu „Dziewiąty dzień”, a w 2006 zrealizował dla francuskiej TV musical „Upiór w operze” z Jeremy’m Ironsem w roli głównej.

Projektem Schlöndorffa z 2007 roku był, budzący w Polsce liczne kontrowersje, dramat polityczny związany z postacią działaczki „Solidarności”, Anny Walentynowicz – „Strajk”. W 2008 roku wyreżyserował film "Ulzhan. Zapomniane światło".

W 2000 roku został odznaczony Honorową Złotą Kamerą w Berlinie, w 2002 – nagrodą specjalną na festiwalu Camerimage, a w 2005 – Honorową Bawarską Nagrodą Filmową.

W 2006 roku odcisnął swoją dłoń na Bursztynowej Promenadzie Gwiazd podczas Festiwalu Gwiazd w Gdańsku.