Nieruchomy poruszyciel

Akcja filmu rozgrywa się współcześnie w małym satelitarnym miasteczku, w południowej Polsce, ale mogłaby rozgrywać się wszędzie na świecie. Jej bohaterami są zwykli ludzie ale sposób jej opowiedzenia jest daleki od klasycznej realistycznej narracji.

Przestrzenią, w której rodzą się przedstawione w filmie obrazy jest wyobraźnia głównych bohaterów: Mężczyzny – o pseudonimie Generał, dyrektora fabryki i Teresy, jego podwładnej, która wyzwala w Generale najdziksze instynkty, pragnienia, chęć panowania i posiadania jej na własność. Wchodzimy w świat, w którym nasi bohaterowie powodowani są instynktami dobywającymi się z wnętrza ich popędowej, tłumionej natury. Czym jest siła, która w sposób tak zdeterminowany warunkuje ich zachowania ? W moim widzeniu tej historii jest to miłość nie znajdująca ujścia pragnienie jej zdobycia staje się źródłem zła.

„Nieruchomy poruszyciel” nie jest filmem realistycznym. Nie chodziło o relacjonowanie siatki zdarzeń. Kolejne sceny łączy nie chronologia faktów, ale chronologia emocji. Cała opowieść zaczyna się jak bajka, od widoku gór na którym można by usłyszeć słowa „za górami, za lasami… była sobie kobieta i był pewien mężczyzna, może całkiem niedawno, może całkiem blisko, może to nasz sąsiad, może brat a może to Ty…”