Cindy Eller: A Modern Fairy Tale

Główna bohaterka to Cindy – słodka, naturalna dziewczyna dorastająca w Maine. Po śmierci matki zamieszkała ze swoim ojcem i macochą w Nowym Jorku. Cindy ma dwie niezbyt mądre przyrodnie siostry, które wyglądają jak klony Madonny. Uważają Cindy za straszną nudziarę, wręcz przeszkodę w życiu. Tytułowa bohaterka jest oczywiście nieszczęśliwa, żyjąc w dużym mieście. Zaprzyjaźniła się z ekscentryczną Mrs. Dermody. To jakby wróżka matka chrzestna. Atutem filmu jest to, że w postać tę wciela się Pearl Bailey.

Sztuka telewizyjna Jeff Kindley, wyreżyserowana przez Lee Grant, skupia się na każdym szczególe oryginału, a nawet można zauważyć zaprezentowanie macochy jako ciężkiej pracownicy, która stara się jak najlepiej radzić z wychowywaniem rodziny. Stara się nie być „typem złej macochy”, jednak ostatecznie traci zaufanie Cindy.

Jak to zwykle bywa w bajkach, czarne charaktery schodzą z przedstawienia. Grane przez Jennifer Gray i Kelly Wolf przyrodnie siostry są wybornymi kreacjami półgłówków, które piszczą i krzyczą bez ustanku na siebie i drwią z Cindy.

Cindy, grana przez Kyrę Sedgwick, może i jest cicha i spokojna, ale wie czego chce, zwłaszcza kiedy spotyka w Central Park młodego mężczyznę na białym koniu. „Książę”, w którego wciela się Grant Show, to przyszły następca olbrzymiej korporacji, która zatrudnia ojca Cindy. Przyrodnie siostry wydają się być zainteresowane „księciem”, lecz on bardziej zwraca uwagę na „Kopciuszka”, zwłaszcza gdy spotyka ją ubraną w metalowy kapelusz, który Mrs. Dermody poleciła na wypadek deszczu asteroidów. Kiedy Cindy wydaje się być niechętna do udziału w imprezie w pałacu księcia, zorganizowanej dla rodzin pracowników firmy, Mrs. Dermody wyrusza na poszukiwanie odpowiedniej kreacji. Jak łatwo się domysleć, Cindy założy suknię, zauroczy księcia i zrozumie, że „nie jest ważne to co się daje, lecz sposób w jaki się to daje”.

„Cindy Eller – a modern fairy tale” to dobrze zrealizowana drobna produkcja dla młodych odbiorców.