Czy ktoś jeszcze kupuje takie bajeczki?

Hollywood uwielbia bajkę o Kopciuszku. Raz po raz serwuje nam kolejne jej odmiany. Tym razem Kopciuszek – a właściwie grana przez Scarlett Johansson Annie Bradock – zostaje opiekunką małego chłopca z nowojorskiej elity.

Dziecko jest okropnie rozkapryszone i potwornie rozwydrzone. Po prostu wredny bachor, któremu przydałoby się porządne lanie.

Jego rodzice zresztą też nie są lepsi. Egoistyczna i egocentryczna pani domu, której świat zaczyna się i kończy na zakupach na Piątej Alei oraz herbatkach w towarzystwie podobnych do niej. Wiecznie zajęty pan domu, który nie ma czasu dla syna, ale za to znajduje go mnóstwo, by zdradzać żonę. Oczywiście do czasu...

Kontakt z Annie wszystkich odmieni. No może nie wszystkich, pan domu bydlakiem pozostanie. Ale rozwydrzony chłopiec okaże się słodkim dzieckiem, któremu po prostu trzeba okazać odrobinę czułości i zainteresowania. A pani domu pod maską egoistycznej suki, która nie chce zajmować się dzieckiem, a służbę traktuje jak podludzi, kryje złote i czułe serce.

Jest jeszcze superprzystojniak z milionami i indeksem ekskluzywnej uczelni, który od dziedziczek fortun woli oczywiście prostoduszną Annie, córkę pielęgniarki z New Jersey. Czy ktoś jeszcze kupuje takie bajeczki? Ja mam ich już dość!

Przełknęłabym może nawet naiwność tej historii i pogodziła się z tym, że wcale nie jest śmieszna (choć ze wszystkich sił próbuje być komedią), gdyby nie fałsz, jaki z niej bije. „Niania...” rzekomo ma być satyrą na próżniaczy świat bogaczy z górnego Manhattanu. Na ich snobizm, na ich materialistyczny stosunek do życia i ludzi, na ich egocentryzm. Jednak w rzeczywistości widać w „Niani...” fascynację tym zamkniętym światem i wszystkim, co sobą uosabia. Pod żartami na jego temat kryje się pragnienie, by się w nim znaleźć.

A anielska Annie? Jak myślicie, kim stanie się za dziesięć lat u boku przystojniaka z milionami? Założę się, że kolejną próżniaczką z górnego Manhattanu.