Całe życie na scenie
Chmurkowski przyznawał, że fascynowała go również reżyseria. W 1924 r. wystawił swoją pierwszą sztukę i później, przez całą swoją karierę, starał się dzielić czas między granie a reżyserowanie.
Gdy wybuchła wojna, Chmurkowski dołączył do bojkotu i przestał grać. Pracował jako kierownik administracyjny spółdzielni koleżeńskiej "Pod Znachorem" i wraz z żoną Marią założył bar "Pod światełkami", gdzie chętnie zatrudniał innych artystów.
W 1943 r. został aresztowany i trafił na Pawiak. Wypuszczono go dopiero po roku i zaraz potem Chmurkowski wziął udział w powstaniu warszawskim - jego żona była sanitariuszką w powstańczym szpitalu. Po wojnie z radością wrócił na scenę, na której występował nieprzerwanie do 1968 r., kiedy postanowił przejść na emeryturę. Zmarł 16 kwietnia 1971 r.