Glenn Close otrzymała gwiazdę na Bulwarze Sławy

12 stycznie Glenn Close została uhonorowana gwiazdą na Bulwarze Sławy w Los Angeles.

Urodziła się 19 marca 1947 roku w Greenwich w stanie Connecticut. Jej ojciec był cenionym chirurgiem, związanym z jedną z konserwatywnych organizacji, typu „armia zbawienia”. Jego aktywne uczestnictwo w tej organizacji wymusiło konieczność przeprowadzki całej rodziny do belgijskiego Konga.

Close mieszkała też przez jakiś czas w Szwajcarii, gdzie uczęszczała do szkoły z internatem, jednak jako13 - latka wróciła do rodzinnego Greenwich, by w trakcie nauki w szkole średniej po raz pierwszy zetknąć się z teatrem, dołączając do grupy The Fingernails.

Po maturze, przez kilka lat była członkinią folkowego zespołu Up With People, a dawanie koncertów w różnych zakątkach kraju stanowiło jej sposób na życie, do momentu, gdy nie wstąpiła do szkoły teatralnej William and Mary w Virginii. Ukończyła ją jako 27-latka, szybko znajdując zatrudnienie w jednym z nowojorskich teatrów.

Początkowo związana wyłącznie ze sceną, w 1979 roku zadebiutowała w filmie TV „Too far to go”, zaś dzięki doskonałej, drugoplanowej kreacji w Broadwayowskim „Barnum” (1980) została zauważona przez znanego reżysera George’a Roya Hilla, który zapewnił jej angaż w głośnym filmie „Świat według Garpa” (1982) z Robinem Williamsem w roli głównej. Był to jeden z bardziej spektakularnych debiutów w historii kina – Close z miejsca otrzymała za tę rolę nominację do Oscara.

Kolejna przyszła już rok później, dzięki występowi w komedii muzycznej „Wielki chłód”.

Aktorka dzieliła odtąd swój czas pomiędzy role filmowe, teatralne i telewizyjne, w każdej z dziedzin odnosząc niemałe sukcesy, mające przełożenie na wyróżnienia krytyki i uznanie publiczności.

Wspomnieć trzeba, że Glenn Close jest jedną z rekordzistek, jeśli chodzi o nominacje do najważniejszych amerykańskich nagród filmowych i telewizyjnych. Pięciokrotnie nominowana była do Oscara (oprócz wyżej wymienionych ról drugoplanowych doceniono też występ w „Urodzonym sportowcu” Barry’ego Levinsona z 1984 roku oraz dwie bardzo ważne główne kreacje: w „Fatalnym zauroczeniu” Adriana Lyne’a z 1987 roku oraz w „Niebezpiecznych związkach” Stephena Frearsa z 1988 roku).

Ponadto otrzymała dziewięć nominacji do Złotego Globu (w tym dwie uwieńczone statuetką: za rolę w historycznym filmie TV w reżyserii Andrieja Konczakłowskiego „Lew w zimie” 2003, oraz za kreację w serialu „Damages” 2008) i osiem nominacji do telewizyjnej nagrody Emmy (w tym statuetkę za główną rolę w „Sekrecie Margarethe Cammermayer”).

Dekadę lat 90-tych rozpoczęła rolą Gertrudy w adaptacji „Hamleta” w reżyserii Franka Zefirellego. W latach 90-tych pojawiła się w kilku mniejszych lub większych, ale zawsze charakterystycznych rolach – w „Hooku” Spielberga (1991), czarnej komedii „Marsjanie atakują!” Tima Burtona (1996), czy we wspomnianej już adaptacji „101 dalmatyńczyków” (1996, sequel w 2000).

Ponownie spotkała się ze Stephenem Frearsem i Johnem Malkovichem na planie „Mary Reilly” (1996), zagrała panią vice-prezydent w sensacyjnym filmie „Air Force One” (1997) Wolfganga Petersena, wystąpiła też u Roberta Altmana w komedii kryminalnej „Kto zabił ciotkę Cookie?” (1999).

W ostatnich latach nieco rzadziej pojawia się na dużym ekranie. W 2003 roku wzięła udział w komedii romantycznej Jamesa Ivory’ego „Rozwód po francusku”, w 2005 – w głośnym filmie w stylu „czarnej komedii” „Żony ze Stepford”. Zdarza jej się użyczać swojego głosu przy realizacji dubbingu (m.in. „Tarzan ”, „Czerwony kapturek - prawdziwa historia”).

W 2007 roku wystąpiła obok Meryl Streep w dramacie „Wieczór”.

W tym samym roku pojawiła się też na planie serialu „Damages” (Złoty Glob).

W 1988 roku została wybrana Najbardziej Popularną Aktorką w plebiscycie People’s Choice USA. To właśnie na tę dekadę przypadał szczyt popularności aktorki.

Podobno często mylona jest z Meryl Streep, ale – jak dodaje „nigdy w wieczór rozdania Oscarów”. Prywatnie panie są przyjaciółkami.

Specyfikę „humoru” Close wyczuć można również w innym, często cytowanym powiedzeniu: „I never wanted to be a man. I feel sorry for them.”